Η τελευταία παράσταση του Φεστιβαλ Αθηνων
τελικά ήταν κι αυτή που πραγματικά είχε κατι να πει
Απο την εισοδο ακόμη του κοινου ενιωθα μια πολεμική
διαθεση, ενος κοινου απο τα πριν προκατειλημένου
για το... ανόσιο αποτελεσμα
κι ομως
παρα τις 2 η 3 αντιδρασεις ,δυστυχως όχι απο ενα απλο κοινο,
αλλα απο πολυ ιδιαίτερης παιδειας κι αγωγης "επαγγελματίες θεατες"
κι εκτος απο καποια γελακια κοριτσιων που μου θυμιζαν
τα χαζογελάκια που κανουν οι γκομενιτσες
οταν στις παρεες πεφτουν σοκιν ανεκδοτα
που τους αρεσουν μεν ,αλλα ντρεπονται κι ολας,
η παρασταση ηταν αυτη που κερδισε
με την απλότητα, την αισθητική
και κυριως για τους πρωτοτυπους κι εντελως μοντερνους
υπαινιγμους κι αναγωγες της στο σημερα.
μερικά πολυ χρησιμα μαθηματα για οσους εν τη αφελεια η εν τη φιλοδοξία τους ,
μεσα σε μια ...επαρση "δημιουργου" καταπιανονται με αυτο που λεμε αρχαιο δραμα,
δοθηκαν ασκραδαμηκτί με το ξεκινημα σχεδον .
Ο πιο καλοδουλεμενος χορός φετος ηταν αυτος του Αγαμέμνωνα
Ισως η απλοτητα στο στυλιζαρισμα της Αμαλιας Μουτούση
με μια απίστευτη σιγουριά των μεσων της ηταν επίσης ενα μαθημα
πως μπορει η σοβαροτητα να εκφερεται με χαλαρότητα και κυριως επιτέλος με ειρωνια....
απλα εξαιρετική χωρις να ειναι σοβαροφανης
Ο Κωνσταντίνος Αβαρκιώτης υπήρξε μια φιγούρα απο τα παλιά
κατι μεταξυ Θεόφιλου και Ομήρου, ενας κωλοέλληνας Σαββοπουλικός
και ταυτόχρονα ο...λεβεντομαλάκας που όλοι μας κουβαλαμε στο dna μας
έξοχος, με καταπληκτικό συγχρονισμο, εναλλαγές ερμηνείας και απολυτα
οξυδερκης στην χρήση της γλώσσας .
Σπάνια πιά συναντάμε ηθοποιούς που έχουν αντίληψη του ΤΙ λένε
σε ποιούς και ΓΙΑΤΙ.
Ο Μηνάς Χατζησάβας θα μπορούσε να ηταν το καμμενο χαρτί της παράστασης
κι όμως η σκηνική του συνάφεια με το χορό σαν σκυλάκια απέδειξε ότι είναι απο τους λίγους εν ζωή ηθοποιούς μας που τολμάνε, ρισκάρουν κι ακολουθούν την σκηνοθετική γραμμή.
Πρωτης τάξεως σαρκαστικός Αγαμέμνων, με πλήρη γνώση του τι τον περιμενει χωρις καν να το αναφέρει αλλα αντίθετα στην καλύτερη σκηνή του εργου μαζι με την Κλυταιμνήστρα εδωσαν το καλύτερο και πιο ηχηρό μάθημα αυτού που ονομάζουμε "γαμος" και την ποιότητα σχεσης που αναπτύσεται μεσα απο αυτόν.
Και μόνο γι αυτο το παιχνίδι ρόλων και υποκριτικής η παράσταση ειναι μοντερνα και πρωτοποριακή. Το κοινό στη σκηνη του απόλυτου σαρκασμου του γαμου σιωπησε. Ειτε γιατι δεν κατάλαβε τίποτε ειτε γιατί βλέποντας καταματα την αλήθεια εμεινε εμβρόντητο.
Η Κασσανδρα μια βαρβαρη μαντισα ξενη με το σημα της ειρηνης ηταν το αντιστοιχο των ανθρωπιστικων οργανωσεων χωρις συνορα, τυφλη στην ουσια φλυαρη στην διαδικασια μια σιγουρα πρωτοτυπη εκδοχη απο την Παρθενόπη Μπουζούρη.
Θα μπορούσα να γραφω συνεχως
Ας αναφερω και τον Αιγισθο του Μαξιμου Μουμούρη σαν προσωπο που αγεται ουσιαστικα μονο απο την λάμψη της εξουσίας χωρις ιχνος ηθικης και καπηλεύεται όρθιος μεσα στη καμένη ξυλινη εξεδρα του θρόνου την υβρι/καθαρση που κανει με συνταρακτικη σκηνικη δυναμη η Κλυταιμνήστρα της αντικειμενικα χαρισματικης Αμαλίας Μουτούση , πνιγμενη στο αιμα, τον καπνο και την δικαιωση, με εναν λόγο γεμάτο οργή να φτύνει την αληθεια της στα προσωπα μας, ετοιμη να αναληθφει στους ουρανους...
Σταματω εδω.
Πιστεύω ότι η παράσταση της κας Μπρούσκου είναι οριακή της συγχρονης μοντερνιτε.
Ειναι καλοδουλεμένη και εντιμη.
Εχει αισθητική, γούστο, γνώση, πειραματισμό και μας συστήνει με χαλαρότητα, ηρεμία και σιγουριά ,ενα νεοφανη τρόπο ανάγνωσης των αρχαίων κειμένων.
Σεβασμος στο κείμενο, αμεση αναγωγη στο τωρα, ηχητική αναφορα στο κοινωνικο ασυνειδητο, εικαστικη αισθητικη της "ελληνικότητας "του 20ου αιώνα.
( Ολο το δρωμενο στο πισω μερος της παραστασης απο μόνο του και εν τη σιωπή ειναι μια ξεχωριστη εξαιρετικη παρασταση)
Το φεστιβαλ τελείωσε . Εχω γράψει μόνο γι αυτα που μου αρεσαν που με εκαναν να σκεφτω που απόλαυσα , που συζήτησα με φιλους.
Γιά τα άλλα εδω είμαστε αν θελετε τα συζητάμε, μόνο που θα προτιμούσα να ξεχαστουν στη λησμονιά .
