Friday, September 7, 2007
Επιτέλους...
Μαθαίνω οτι στην Αθηνα θα παιχτει στις Νυχτες Πρεμιέρας
μια συναρπαστικη ταινία βασισμένη στο βιβλίο
της Debbie Curtis.. "touching from a distance".
Και μια ευχαριστη ειδηση μετα απο τον Μεγάλο Θανατικό...
Κλείνω τους νεκρους μου σε κουτια παπουτσιών
φωτογραφιες, βιβλία, dvd, cd, και σημειωματα
Βαζω τα ακουστικα και βγαίνω στην Αθηνα του Σεπτεμβρη
καποιες εκλογες της απομόνωσης
οι ιδιοι γνωστοι μεταναστες της παραοικονομιας
η εξεταστικη που μοιαζει να μη σταματησε ποτε
ηλιοκαμενα κορμια
καποιοι τουριστες των αρχαιων
μια Αθηνα που αλλαξε
μενοντας ιδια
κατι χασαμε σημαντικο
αυτο το καλοκαιρι
ολοι μας
ας μη ψαξουμε να το βρουμε
ας προσπαθησουμε
εμεις
κατι νεο
να δημιουργήσουμε
σαν τον ηρωα της ταινίας
μη βραχυκυκλώσουμε
αλλα να ξεκαθαρίσουμε
ακουγοντας
στα ακουστικα
το she's lost control
παίρνω τον έλεγχο της ζωης μου
στα χερια μου
αντισταση
ανυπακοη
ζωη
καλως σας βρισκω παλι!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
14 comments:
Πόσο δίκιο έχεις, ας μην ψάξουμε να το βρούμε ...
:) καλώς σε βρήκα κι εγώ
καλώς σε βρήκαμε!
όμορφες μελαγχολικές βόλτες του σεπτέμβρη..καλές διαδρομές!
κάτι χάσαμε σημαντικό, αλλά κάτι θα βρούμε. δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
καλώς μας βρήκες καλώς ήρθες!
:-)
Se protimo aisiodoxo pantos
καλώς ήρθες!
να πω κάτι;
εγώ όταν παίρνω τον έλεγχο της ζωής μου στα χέρια μου, συνήθως χάνω την ζωή μου!
όλα φαίνονται καλύτερα όταν αδιαφορώ και λειτουργώ αυθόρμητα!
αχ..
μια ζωή εκτός τόπου και χρόνου!
τι να πεις..
περιμενω με ενθουσιωδη αγωνια την ταινια,
χαιρομαι γλυκα με την επιστροφη σου.
(love will tear us apart... again)
Ας δουμε κανένα θέαμα της προκοπής γιατί αυτό που μας δείχνουν είναι για γέλια και για κλάμματα
Ας προσπαθήσουμε λοιπόν.
Με τα μάτια μπροστά,
Όχι άλλα σκυμμένα κεφάλια.
Δεν έχασε ποτέ κανείς
κοιτάζοντας τη ζωή στα μάτια.
Κατάματα λέω.
Παρέα με μια μουσική
τη καλύτερη για τον καθένα.
νυχτερινός χαιρετισμός,
πάντα κοντά σου
αυτές τις μέρες η φράση "the resentment rides high, but emotions won't grow.." πάει γάντι.
και ναι, μετά το 24hourPartyPeople, επιτέλους...
καλή επάνοδο!
αυτό το καλοκαίρι θρηνήσαμε πολλά.
πράγματι, όχι άλλα σκυμμένα κεφάλια.
ο Ιαν Κέρτις ήταν κι αυτός υπερβολικά ευαίσθητος και παραδόθηκε αφήνοντας μας πίσω κληρονομιά ακριβή υπέροχους στίχους και μουσικές κι ένα παράπονο για το τι θα μπορούσε να αφήσει ακόμα με την πάροδο των χρόνων. (δε θέλω να πιστεύω ότι θα γινόταν κι αυτός ένας ακόμα του σταρ σύστεμ).
Δε ξέρω η χήρα του τι πορεία ακολούθησε (ελπίζω όχι όπως η κυρία-Θου Κύριε φυλακή τω στόματι μου-Κομπαίην).
Αναμένουμε την ταινία, ελπίζοντας να προβληθεί και στην επαρχία κάποια στιγμή- για να ξανατραγουδήσουμε μαζί με τον Ίαν και τους λοιπούς Joy Division.
υγ: το καλοκαίρι που μας πέρασε θρηνήσαμε και το χαμό του Τόνυ Γουίλσον. Αυτός όμως πέρασε στα ψιλά...
Καλωσόρισες etalon, με ένα πολύ όμορφο κείμενο.
Από τον Curtis ως τον Tony Wilson η σκηνή του Μanchester διαγράφει άυλους κύκλους που εισέρχονται όλο και βαθύτερα στο μουσικό μας υποσεινήδητο.
Την καλησπέρα μου σε όλους.
Κafeini
Καλησπέρα κι από μένα, μας περιμένει χειμώνας αλλοιώτικος, έτσι νιώθω...
:)
Post a Comment