Η πραγματική Ελληνική συμμετοχή της ΕΡΤ στην Eurovision 2008

(μόνο που δυστυχώς το κατάλαβε πολύ αργά...)))P

σελίδα 123

Αποδέχομαι την… προβοκάτσια του φίλου zubizabata και μπαίνω στο ρυθμό του παιχνιδιού διαλέγοντας από το βιβλίο που διαβάζω αυτό τον καιρό τη σωστή σελίδα και το σωστό ελπίζω σημείο.

Είναι από το Haunted του Chuck Palahniuk (Τσακ Πόλανικ) που κυκλοφορεί στα ελληνικά σε μετάφραση(άθλο) του Βασίλη Μπαμπούρη από το Οξυ.
Για να μπείτε λίγο στο κλίμα η ιστορία έχει ως εξής:
18 άνθρωποι αποδέχονται την πρόσκληση ενός διοργανωτή εργαστηρίου δημιουργικής γραφής και καταλήγουν σε ένα κτίριο απόλυτα αποκομμένοι από τον έξω κόσμο. Εκεί σε ένα ζοφερό παρόν, γράφουν διηγήματα, για να ξορκίσουν τα φαντάσματα του παρελθόντος αγνοώντας ότι το μέλλον τους θα είναι πολύ πιο εφιαλτικό, γιατι κάποιος θα αρχίσει να τους δολοφονεί έναν έναν.

Το απόσπασμα:
«Περκοντάν, Οξυκοντίν, φιαλίδια με κρακ και ηρωίνη, που μυαλό για συνεντεύξεις,γράφω 14.000 λέξεις πριν καν καθίσουμε να μιλήσουμε με τον κο Ουίλκοξ. Παρόλα αυτά, για να κρατήσω τα προσχήματα, φέρνω το κασσετοφωνάκι μου, μαζί με το σημειωματάριο και προσποιούμαι ότι κρατάω σημειώσεις με κάνα δυο ξεραμένα στυλό, φέρνω κι ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί, ενισχυμένο με Βάικοντιν και Πρόζακ.»

Τη σκυτάλη δίνω στους:

phoinix, alex a, λογια του αέρα, pavlos, και rhena

Χρησμός

Είπατε τω Βασιλεί :

Όταν στη χώρα μου λέγομαι Ελλην(Hellas) και στην αλλοδαπή Γραικός(Greece)
Όταν πληκτρολογώ Macedonia στο Google και το πρώτο αποτέλεσμα
Είναι αυτό …
Όταν με ρωτούν στο εξωτερικό από πού είμαι και τους λέω από την Μακεδονία και ΟΛΟΙ με θεωρούν Fyromιτζή.
Τότε είναι αργά για συγκεντρώσεις, και πόζες και καμώματα και εξωτερική πολιτική και πολιτική γενικότερα.
Τουλάχιστον ας φροντίσουν να δουλεύουν οι συγκοινωνίες όταν χιονίζει,

ας μαζεύουν τα σκουπίδια μας,

ας μορφώνουν τα παιδιά μας με εκπαιδευτικούς κι όχι με συμβασιούχους με την ώρα απόφοιτους απλά.
Ας σταματήσουν να αναπτύσσουν «τουριστικά» τα νησιά

κι ας… σιωπήσουν.

Η σιωπή βοηθάει στις «ήττες» .

Να παραδεχτούμε τα λάθη μας, την έπαρσή μας, την αλαζονεία μας.
Ο κόσμος προχωρά.
Κι η χώρα μου δεν έχει τίποτε να δώσει, αν πρώτα δεν φροντίσει να γνωρίσει βαθιά και ειλικρινά από πού έρχεται και που ακριβώς θέλει να πάει.

Κάτι παραπλήσιο είπε και το Μαντείο των Δελφών στον Ιουλιανό
Πριν σιγήσει για πάντα….

Γραμμα

Φίλοι
Νέα δεν έχω πολλά να γράψω
Στη πατρίδα χιονίζει και κλείνει το αεροδρόμιο για 3 μέρες
Οι …άρχοντες τσακώνονται ποιος έχει την ευθύνη για τον δρόμο
η τηλεόραση ζει στη δική της παράλληλη πραγματικότητα
οι κινηματογράφοι είναι άδειοι κι όμως παίζουν τις καλύτερες ταινίες τώρα…

Δίπλα μας
μια νέα ευρωπαϊκή χώρα πανηγυρίζει την ανεξαρτησία της
κρατώντας αμερικάνικες σημαίες
σκέφτομαι αν με την ιδία λογική σε 10 χρόνια είναι περισσότεροι οι ξένοι στην Ελλάδα άραγε εξ ίσου θα πανηγυρίζουμε μια ακόμη νέα Ευρωπαϊκή χώρα?
Κράτος δικαίου με επιτροπές τι νόστιμο που ακούγεται αλήθεια…
γι αυτό σου λέω
μια λύση υπάρχει
η μετανάστευση
κανείς δε νοιάζεται
όλοι τη βολή τους, λαμόγια μας λέει ο Β. να ξερες πόσο με πείραξε αλλά τι να κάνω τα χίλια δίκια έχει.
Μωρέ είναι που μας εξαντλήθηκε το όνειρο
Δεν έχουμε άλλο
Αυτό ήταν
Πάει κι η εφηβεία
Περνάμε στην ωριμότητα
(λέμε τώρα)
Κλεισμένοι στα σπίτια και στα γραφεία μη τυχόν και σκάσουμε μύτη στην αγορά
Μη τυχόν και μας απορρίψει κανείς ,δεν έχουμε άλλα περιθώρια, δεν αντέχουμε και το ρίξαμε στον …κλεφτοπόλεμο ιδεών.
Κι αυτό είναι η ζωή?
Η ΖΩΗ ΜΑΣ?
Γι αυτό σου λέω
Δεν έχω νέα
Προς το παρόν
Βλέπω στο dvd ταινίες
Καταναλώνω εικόνες
Μπαίνω στις ζωες άλλων
Ξεχνιέμαι
Εξαφανίζομαι σε σκοτεινές αίθουσες
Συνήθως μόνος
Κλαίω συχνά στα σκοτεινά
Να περάσει ο καιρός
Τα δάκρυα να πετρώσουν κάποτε
Να μαραθούν στο μάγουλο
Και βλέπουμε…

Ο Γ γράφει κρυφά ποιήματα
Μου τα στέλνει με sms

H A έβαλε όλα τα λεφτά της κι έκανε μια παράσταση
Μαγκιά της

Εγώ περιμένω να λιώσουν τα χιόνια
Να γυρίσω από την χειμερία νάρκη μου
Να πάρω πίσω τη δική μου ζωή
Που ξέχασα κάπου στα Εξάρχεια εδώ και κάτι μήνες
Σκέφτομαι να τη κάνω τσιγγάνα τη ζωή μου
Να περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
Μόλις κατάλαβα πως έχω πολλά να μάθω ακόμη
Μη κάνω τον πολύξερο
Τι λες κι εσύ?
Λέει?

θυμησου...

Auf Wiedersehen

Με ένα τραγούδι πολύ παλιό που ξαφνικά θυμήθηκα, ξενυχτώντας το πρώτο μου βραδυ μετα από καιρό στη Θεσσαλονίκη, λέω αντιο στο Κόσοβο, στη Μιτρόβιτσα, στον Αλέξη, τον Μάνο και τον Γιώργο. Αποχαιρετώ τον Arian και τον Illirie. Χαιρετώ τον Carl, Philippe ,et Jean. Και σφιγγω σε μια ζεστη αγκαλιά τα δυο αγγελούδια μου την Elmera και τον Fatmir, αυτά ξέρουν πόση ουσία δώσανε στη ζωή μου και πόσο σαν οικογένεια μου θα τα αγαπώ γιά πάντα.

Κάποιες φορές ένοιωθα οτι ζω σε ενα κακο όνειρο , κάποιες άλλες πετούσα μια αγνωστη καλοσύνη που ενιωθα να εχω ,για πρώτη φορά, απλόχερα κι αυτή μου ερχότανε πίσω διπλή και τρίδιπλη. Φεύγω , εχω φύγει πιά και ζω μιση χαρά, για κάποιες κουβέντες που έκανα, για μερικά μεθύσια, για τις κρύες "οικογενειακές" νύχτες χιονιού με τα αγγελούδια μου, για μερικές τρελλές πείνες. Εχω φύγει πιά. Πολλά θα αλλάξουν στη ζωή μου. Πολλά θα φροντίσω να ξεχάσω. Ομως τα παραπάνω θάθελα να τα θυμάμαι. Για πάντα...

Καθώς ξημερώνει σιγοτραγουδώ:

Sag mir, wo die Mädchen sind, wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Mädchen sind, was ist geschehn?
Sag mir, wo die Mädchen sind, Männer nahmen sie geschwind.
Wann wird man je verstehn? Wann wird man je verstehn?
Sag mir, wo die Männer sind, wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Männer sind, was ist geschehn?
Sag mir, wo die Männer sind, zogen aus, der Krieg beginnt.
Wann wird man je verstehn? Wann wird man je verstehn?
Sag, wo die Soldaten sind, wo sind sie geblieben?
Ja, sag, wo die Soldaten sind, was ist geschehn?
Sag, wo die Soldaten sind, über Gräber weht der Wind.
Wann wird man je verstehn? Wann wird man je verstehn?
Sag mir, wo die Gräber sind, wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Gräber sind, was ist geschehn?
Sag mir, wo die Gräber sind, Blumen blühn im Sommerwind.
Wann wird man je verstehn? Wann wird man je verstehn?
Sag mir, wo die Blumen sind, wo sind sie geblieben?
Sag mir, wo die Blumen sind, was ist geschehn?
Sag mir, wo die Blumen sind, Mädchen pflückten sie geschwind.
Wann wird man je verstehn? Wann wird man je verstehn?

(από τις σπάνιες φορές που η Γερμανική γλώσσα εμπεριέχει τέτοια ποιηση...)

Auf Wiedersehen...

Δημητρης Παπαιωαννου Ενα Blog ( http://blog.dimitrispapaioannou.com/index.html )

Μηδεια 1993

Για Πάντα 1991

Φεγγάρια 1992

Ορέστεια 1995

Τα Παραμύθια των αδελφων Γκρίμ 1996

Δράκουλας 1997

Ανθρώπινη Δίψα 1999

Η επιστροφη της Ελένης 1999


http://www.dimitrispapaioannou.com/

ο Αγιος Φεβρουαριος της απώλειας...

...Κι όμως ήμουν πλασμένη για χαρταετός.
Τα ύψη μου άρεσαν ακόμη και όταν
έμενα στο προσκέφαλο μου μπρούμυτα
τιμωρημένη ώρες και ώρες.
Ένιωθα το δωμάτιο μου ανέβαινε
δεν ονειρευόμουν — ανέβαινε
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν εκείνο που έβλεπα πως να το πω
κάτι σαν την "ανάμνηση τον μέλλοντος"
όλο δέντρα που έφευγαν βουνά πού άλλαζαν όψη
χωράφια γεωμετρικά με δασάκια σγουρά
σαν εφηβαία — φοβόμουνα και μου άρεσε
ν' αγγίζω μόλις τα καμπαναριά
να τους χαϊδεύω τις καμπάνες σαν όρχεις και να χάνομαι. . .
Άνθρωποι μ' ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά
και μου χαμογελουσανε·
κάποτε μου χτυπούσανε στο τζάμι: "δεσποινίς"
φοβόμουνα και μου άρεσε.
Ήταν οι "πάνω άνθρωποι" έτσι τους έλεγα
δεν ήταν σαν τους "κάτω"·
είχανε γενειάδες και πολλοί κρατούσανε στο χέρι μια γαρδένια"
μερικοί μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα
και μου 'βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικ-άπ.
Ήταν θυμάμαι " Ή Άννέτα με τα σάνταλα"
" Ό Γκέυζερ της Σπιτσβέργης"
το "Φρούτο δεν εδαγκώσαμε Μάης δεν θα μας έρθει"
(ναι θυμάμαι και αλλά)
το ξαναλέω — δεν ονειρευόμουν
αίφνης εκείνο το "Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί
για σένα".
Μου το 'χε φέρει ο Ίππότης-ποδηλάτης
μια μέρα πού καθόμουνα κι έκανα πώς εδιάβαζα
το ποδήλατο του με άκρα προσοχή
το 'χε ακουμπήσει πλάι στο κρεβάτι μου·
υστέρα τράβηξε τον σπάγκο κι εγώ κολπώνομουν μες στον
αέρα
φέγγανε τα χρωματιστά μου εσώρουχα
κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται κείνοι πού αγαπούνε
τροπικά φρούτα και μαντίλια μακρινής ηπείρου·
φοβόμουνα και μου άρεσε
το δωμάτιο μου ανέβαινε
ή εγώ — δεν το κατάλαβα ποτέ μου.
Είμαι από πορσελάνη καί μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες όπως
ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μονάχα οι σκύλοι καί τα νήπια·
δεοντολογικά θα πρέπει να είμαι τέρας
και όμως η εναντίωση
αείποτε μ' έθρεψε και αυτό εναπόκειται
σ' εκείνους με το μυτερό καπέλο
που συνομιλούν κρυφά με τη μητέρα μου
τις νύχτες να το κρίνουν.
Κάποτε
η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες
με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα και όλοι γύρω μου
χειροκροτούσαν — απίστευτων χρόνων θραύσματα
μετέωρα όλα.
Στο λουτρό από δίπλα οι βρύσες ανοιχτές
μπρούμυτα στο προσκέφαλο μου
θωρούσα τις πηγές με το άσπιλο λευκό πού με πιτσίλιζαν·
τι ωραία Θεέ μου τι ωραία
χάμου στο χώμα ποδοπατημένη
να κρατάω ακόμη μες στα μάτια μου
ένα τέτοιο μακρινό του παρελθόντος πένθος...

Οδυσσέας Ελύτης : ΜΑΡΙΑ ΝΕΦΕΛΗ
Μουσική : Nino Rota
Από το vlog : http://www.youtube.com/Kirkh70