κι εγώ κρατώ για πάντα τη ζεστασιά της!.."
(τόσο παλιά φωτογραφία)
μουσικη απο μακρια
καποια γελια
η νυχτα προχωράει
αργα
τα σωματα
κουραζονται
στη μοναξια
ξεμαθανε να αναπνέουν
αισθηματα
στην οθόνη της Δεξαμενης
ουρλιαχτα ηδονης
(ποσο καιρο εχω ν΄ακουσω
αληθινά ουρλιαχτά ηδονής...)
φτανουν στο παραθυρο μου
ετσι για να με ξαγρυπνανε...
Ποσο σιωπηλα γινονται ολα πια
στο περιθωριο των ζωων μας
κι ειναι εξαιρεση
οι τολμηροι
που διεκδικουν
με ευγενεια
τη θεση τους
στην αγαπη
ποσο φοβομαστε
την απόρριψη
ποσο...
και παλι ξερω
πως ενα κλικ
του μυαλου
αρκει
μια τολμη
μια απερισκεψια
μια νυχτα
που τα ουρλιαχτα ηδονης
θα ακουγονται πιο δυνατα
απο τον ...φοβο...
8 comments:
:).....
σκεφτομαι
πως την απορριψη
μπορουμε να την καμουμε
πειρα
κι οχι θυμο
ποσο δυσκολο ειναι
τοσο "εγω" να πνιξουμε...
ομως
ετσι μαθημενοι αλλιως που ειμαστε...
Φοβόμαστε την απόρριψη,
εξιτάρει όμως και η τόλμη..
αν δεν την κάνουμε πρώτα θυμό, να πέσουμε, να πονέσουμε, πώς θα καταλάβουμε ότι έχει μεγαλύτερη αξία να τη διαχειριστούμε αλλιώς;
μαθαίνουμε όμως..
για αρχή ας συνεχίσουμε να αφουγκραζόμαστε δικά μας και ξένα ουρλιαχτά ηδονής..
ουρλιαχτά.
ποσο;
ποσο;
τόλμη;
πονάει η απόριψη.
ποσο,
απερίσκεπτα δυνατά.
καθαρά βλέμματα, αυτό είναι το αντιδοτο για τον φόβο.
ειναι;
"οι τολμηροί
που διεκδικούν με ευγένεια
τη θέση τους στην αγάπη"
...και τους γίνεται η τιμή
να εγείρουν την αγάπη
μεταλαμπαδεύοντας
την ευλογία που τους δόθηκε!
...
Η ένωση
που ηδονικά ουρλιάζει
στο παράθυρό σου
ασθμαίνοντας κόκκινο κρασί
κι εσύ
να το αναπνέεις
και να το κοινωνείς
αίμα από το σώμα του απέραντου ΕΝΟΣ
ανοίγοντας
εδώ στους ιντερνετικούς αιθέρες...
δρόμους αγάπης.
Ας τους περπατήσουμε γλυκέ μου αγαπημένε !!!
Όσο περνούν τα χρόνια, μεγαλώνοντας, βλέπεις ότι δεν έχει και τόση σημασία τελικά.
Post a Comment