...ερχονται ολοι απο μακρυα.

κι αλλοι φευγουν...

οχι για να γιορτασουν

τα απλυτα να φερουν

λιγο σπιτικο φαι να φανε

καποιο ποτο με φιλους

απ το σχολειο

ενα ξενυχτι στη γλωσσα μας

ενα καψουροτραγουδο

χμ...

αυτο ειναι το Πασχα.

κι η Ανασταση?

τι ακριβως ειναι?

gio said:

…σκληρη που γινεται η αγαπη αν πεισμωσει
αδικη και σκληρη…

( δεν κλαιω για σενα
αντιθετα σε ζηλευω
για την υπεροχη ζωη
που επιλεγεις...)

…τωρα που περασε καιρος
και δε μιλαμε πια
κι ουτε να συναντηθουμε
μπορουμε

τωρα
που σιωπηλοι παραμενουμε
από πεισμα κι από εγωισμο

τωρα θα ηθελα να σου πω
για το ταξιδι που εκανα
μονος
στη Βαρκελωνη

όταν μπορουσα να πατησω ακομα
κι όταν δεν ειχα ραγισει τοσο

μα παλι
μετα από τοσο καιρο
γιατι να μιλησω από δω
για κατι
που κανεις
δεν θα μπορεσει
να καταλαβει

γιατι δεν ξερω πολλους
κανεναν μαλλον
που να κανε τετοιο ταξιδι
μονο για να σε δει

που κοιμηθηκε στο παγκακι
της Barcaleonete

που εφαγε ένα κομματι hammon
μοναχα για 2 μερες

για να σε δει

για να σε δω

κι εσυ…

μεθυσμενη να γυρνας
από το κοντσας στο μαρσειγ
με τα αψεντι
και τα κοκκινα ματια

κι εσυ να εχεις
αποφασισει
ότι δεν θες να ειμαι
στη ζωη σου πια

κι εσυ…

κι εγω….

δυο ξενοι ξαφνικα
αποφασισμενο


πως χωριζουν οι ανθρωποι
πως
μαθε μου
χρειαζομαι τωρα να ξερω
τον τροπο

χρειαζομαι τωρα
τον τροπο
που χωριζουν
οι ανθρωποι….

…παγκόσμια μέρα θεάτρου σήμερα
(…Και σήμερα)
καθημερινές παραστάσεις
όλο το χρόνο
σήμερα όμως
και θεσμικά

Θα το γιορτάσουμε
Βρε θα το κάψουμε
Σου λέω

Πόσα «μου λείπεις»
Περισσεύουνε ακόμα
Σε Πόσα «σ αγαπώ»
ξέχασες να ατακάρεις…

…φυσικά οι μεγαλύτεροι
Ηθοποιοί
Θα ετοιμάσουν
Κάτι πιο σπέσιαλ…

…Μια σκηνή χωρισμού
Μια δακρύβρεχτη σκηνή ζηλοτυπίας

Η

Έναν ενθουσιασμό για την γνωριμία
«πόσο ταιριάζουμε»
«Είσαι το άλλο μου μισό»

«Εσένα έψαχνα πάντα»

Χιλιοπαιγμενες παραστάσεις

Μπουλουκτσιδικα ανεβάσματα

Πρόχειρα
Ανέξοδα
Συναισθήματα
Για κατανάλωση

Άντε βρε

Και του χρόνου….

…με νέες πρεμιέρες!

Matthew Barney + Björk “Drawing Restraint 9”

σε είδα στον ύπνο μου
είχες πάει σε μια ακρογιαλιά
και ξάπλωσες με τα ρούχα
στην αμμουδιά
κι εκεί
κοιτούσες τον ουρανό
ακίνητος
και είχε κρύο
κι άρχισε να βρέχει
κι εσύ ακίνητος
έμενες να βρέχεσαι
ξαπλωμένος
στην αμμουδιά
κι εγώ σου φώναζα
«σήκω και φύγε
Βρέχει,
φύγε να βρεις ένα υπόστεγο
να καλυφθείς

μα εσύ δεν άκουγες
έγινες μούσκεμα
έγινες ένα με την αμμουδιά
μόνο τα μάτια σου ξεχώριζαν
μάτια γεμάτα βροχή
και δάκρυα

ξύπνησα
ιδρωμένος
φωνάζοντας το όνομα σου…

What I gotta do to make you love me?
What I gotta do to make you care?
What do I do when lightning strikes me?
And I wake to find that you're not there?

What I gotta do to make you want me?
What I gotta do to be heard?
What do I say when it's all over?
Sorry seems to be the hardest word.

It's sad, so sad
It's a sad, sad situation.
And it's getting more and more absurd.
It's sad, so sad
Why can't we talk it over?
Oh it seems to me
That sorry seems to be the hardest word.

What do I do to make you want me?
What I gotta do to be heard?
What do I say when it's all over?
Sorry seems to be the hardest word.

It's sad, so sad
It's a sad, sad situation.
And it's getting more and more absurd.
It's sad, so sad
Why can't we talk it over?
Oh it seems to me
That sorry seems to be the hardest word.

Yeh. Sorry

What I gotta do to make you love me?
What I gotta do to be heard?
What do I do when lightning strikes me?
What have I got to do?
What have I got to do?
When sorry seems to be the hardest word

Οι γοργόνες του Κορινθιακού Κόλπου

Αργά τη νύχτα,
όταν γυρίζουν όλοι πίσω
ακούω τα κύματα να ζωντανεύουν
Τότε ξέρω πως ηρθε η ώρα η σωστή
να σηκωθώ
και να πετάξω προς τον Κορινθιακό
Ίσως πολλοί δεν ξέρετε
ότι εκτός από τα τέσσερα είδη δελφινιών
που επισκέπτονται αυτή τη κλειστή σχετικά θάλασσα,
τώρα τελευταία έχουν κάνει την εμφάνιση τους
και μερικές γοργόνες.

Πεταω

Πετάω ...
Πάω να βρω την δική μου Γοργόνα
Να τη ρωτήσω τις απορίες μου κι αυτή να μου απαντήσει
Τινάζοντας τα στήθη της ανέμελα
Χωρίς ντροπές
Να μου απαντήσει
Σε κάθε ερώτηση
Να μου απαντήσει

Κρατώ κρυφές τις ερωτήσεις μου
Προς το παρόν

Σας λέω μόνο
Να έχετε το νου σας
Το βράδυ όταν κοιμάστε
Έτσι κι ακούσετε
Παφλασμό κυμάτων
Κάποια γοργόνα
Θέλει να σας απαντήσει
Ακόμα και σ ερωτήσεις
Που δεν τολμάτε
Ούτε στον εαυτό σας
Να διατυπώσετε
Κι ο κορινθιακός
Φέτος
Έχει αρκετές
Γοργόνες
Για όλους μας


Φωτο: Ray Byrne

Μια νεα Δευτερα

...για οσους ζητανε το καλοκαιρι
απο τωρα
κ όχι μονο…
απο αυτα που διαβαζω
κι απο αυτα που αφηνετε
να διαβαζω πισω απο τις λεξεις σας

...αφιερωμενη αυτή η ταινια
Και το τραγουδακι
Αυτές οι καλοκαιρινες εικονες
Κι ευχες
Να το ζησετε
Αυτό το καλοκαιρι
Στη θαλασσα
Με αγαπη
Και τη
Σωστη
Συντροφια

Πιστευω να σας αρεσει…
(Αν θελετε να δειτε την ταινια
Κυκλοφορει στα dvdαδικα.)

nouvelle vague "dance with me"

για τον αργοναυτη Ιασωνα

Eisbear

Από το Γαλλικό φαινόμενο των Nouvelle Vague μια χαρούμενη Κυριακή. Αφιερώνεται σε όλους κι όλες που ήπιαν πολύ ,ξενυχτώντας και χορεύοντας στο Residents της Θεσσαλονίκης, χτες βράδυ .
Μου εχετε λειψει πολύ.

...μια μερα μετα...τη νυχτα...

…επικίνδυνη η συνάφεια του κόσμου


όταν δεν βγαίνω είμαι σίγουρος
είμαι αυτό που αγαπώ


σιωπηλός στο πληκτρολόγιο
ακούω μουσική
διαβάζω
βλέπω παλιές ασπρόμαυρες ταινίες
που αγαπώ
ιαπωνικές
που είναι τόσο
ελληνικές
σαν αρχαίες τραγωδίες
υβρις-καθαρσις


καθαρίζω
ταξινομώ
σκέψεις κυρίως

ο κύκλος της ευτυχίας μου
καταστρέφεται όταν αποφασίσω
η αφεθω να παρασυρθώ
από ευγένεια


όταν πρέπει να βγω έξω
με άλλους
τότε
συμβαίνει κάτι αλλόκοτο


νομίζω ότι αλλάζω μάτια
γίνομαι τόσο χειρουργικά
παρατηρητικός κι απόκοσμος
τόσο απαξιωτικος


μια έπαρση κακή
μια σιωπή επιτιμητική
με κυριεύει

σαν κάποιος δαιμονιστής
να έχει καταλάβει το σώμα μου
και κυρίως το μυαλό μου

και τοτε
τοτε ακριβως
όλα οσα με σιγουρια ειχα αποφασίσει
εξαφανιζονται
κυριως
εξαφανιζονται τα συναισθήματα

σιγουρεύομαι πως δεν τα εχω καμμια αναγκη

δεν μπορω να αγαπω σε έναν κόσμο lifestyle

δεν χρειαζεται να ερωτευτω κατι χειροπιαστο
γιατι η συγκρουση θα μας φθείρει

δεν χρειάζεται να προσπαθω

σκονταφτω στην «κατασκευη» του αλλου
στην φιλοδοξια μιας επιβιωσης
ανομολόγητης

όχι
είναι επικίνδυνη η συνάφεια του κόσμου
γιατι δεν μπορω να ειμαι
αυτό που αγαπω…

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΙΙΙ (Η ΜΗΠΩΣ ΝΥΧΤΑ)

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΙΙ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

(Παγκοσμια μερα ποιησης
Ασε κατω τα μολυβια
Είναι μερα μνημης γι αυτά που αφησαμε να χαθουν
Προκειμένου να μεγαλώσουμε
Να μπουμε στην παραγωγη
Να γινουμε ακαδημαικοι πολιτες
Και να χαθουμε
Στη θαλασσα
Του τιποτα)

με αφορμη μια ταινια...

Το σινεμα σαν ποιηση
ο ρομαντισμος σαν αποκαλυψη
η επιστημονικη φαντασια σα... προσευχη
(Houston Chronicle)

To Last man ενα απο τα
καλυτερα μουσικα θεματα
φετος για ταινία

Μιά ταινία που με συγκλονισε.

Χωρις λόγια

μονο συναισθήματα

τα δακρυα σας

στο τελος

θαναι

απολυτως

λυτρωτικά...

αφηστε τα

να κυλήσουν

...

επιτελους κυκλοφορει

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΚΟΡΤΩ

"Ο Δαιμονιστής"

"Δεν μπορώ να σας πω τ' όνομά μου, γιατί δεν έχω όνομα. Είμαι γόνος μιας αρχαίας ράτσας.
Είμαι δαιμονιστής. Κι αυτή είναι η ιστορία μου...

Έτσι ξεκινά η αφήγηση ενός ανθρώπου που δεν είναι ακριβώς άνθρωπος. Ενός πλάσματος που ζει με διάφορες μορφές ανάμεσά μας. Το πρόβλημα και ταυτόχρονα η κόλασή του είναι ο έρωτας.
Γι' αυτόν κλέβει, γι' αυτόν σκοτώνει, γι' αυτόν βυθίζεται διαρκώς στην αθλιότητα. Η ιστορία του διαβάζεται σαν άγριο θρίλερ ή σαν απίστευτο βέβηλο χρονικό. Όμως πίσω από τις συγγραφικές επινοήσεις που υποδαυλίζουν έντεχνα μιαν ατμόσφαιρα μυστηρίου, αγωνίας αλλά και απόγνωσης, O δαιμονιστής αποτιμάται πρώτιστα ως μια βαθιά στοχαστική αναζήτηση των ορίων και των διαστάσεων της ερωτικής επιθυμίας. Ως ένα βιβλίο φαντασίας που φωταγωγεί αδιάκριτα τις σκοτεινές ατραπούς της ηδονής, εκεί όπου θρυμματίζεται αλλά και ανασυντίθεται κάθε φορά η ανθρώπινη υπόσταση. "

Arcade Fire - No Cars Go

(πολυς κοσμος παει κι ερχεται στην Πατρα τελευταια

για οσους οδηγουν λοιπον το καλυτερο κομματι απο το καλυτερο cd του 2007)

ακινητος

...ακινητος παραμενω

ολοι κινουνται

ξυνουν την σκουρια του χειμωνα

βαζουν λουλουδια στα μαλλια

και ερωτες στα ματια

κυκλοφορουν

ακινητος παραμενω

να παρακολουθω

τις μη-ζωες τους

τις ωρες μου γεμιζω

με τραγουδια παλια

κι ενα κομματι χαρτι

με τηλεφωνα αναγκης

σκουπιζει τον ιδρωτα

της ακινητης ψυχης μου

της πετρινης ζωης μου

της σιγουριας

της σιωπης

αυτο θα ειναι η ανοιξη...

Ragazzi Senza Cuore

ragazzi senza cuore
che passano le ore
non sanno che cos'e l'amore
l'amore e un dolore

ragazzi comme bimbi
che stanno sempre scherzando
non sanno comme bruccia l'amore
l'amore e un dolore

ti fanno sofrire
questo e il loro giocco, bello
ti fanno muorire
e se ne vanno come il vento

ragazzi senza cuore
che passano le ore
non sanno che cos'e l'amore
l'amore e un dolore

Από μια ακατανόητη διάθεση εκδίκησης,( πλάκα κάνω,) δέχτηκα την επίθεση των 5 λέξεων από τον http://iwannastayinlovewithmysorrow.blogspot.com ιδού λοιπόν:

…τώρα που συνέρχομαι από το προηγούμενο βαθύ κι επίπονο ταξίδι
Μου έρχονται σιγά σιγά συγκεχυμένες οι εικόνες της προδοσίας σου.
Το αγγελικό σου βλέμμα που με παρέσυρε σε έρωτες που δεν ήθελα κι ούτε είχα ανάγκη ,τελικά έκρυβε μια απρόοπτη μαχαιριά.
Αλλά πότε σκέφτηκα πραγματικά τις προθέσεις των άλλων για να τις σκεφτόμουν τώρα. Πάντα αφήνουν να ακολουθώ τα συναισθήματα. Κι αυτό έκανα.
Δεν μετάνιωσα ποτέ. Ούτε για όσα αρνηθηκα για να είμαι μαζί σου, ούτε για το μικροαστικό κώδικα επιβίωσης που μου εφάρμοσες για να μη με χάσεις. Ούτε ακόμα όταν η έμπνευση με εγκατέλειπε κι εσύ με έβγαζες σε κοσμικές κι ανούσιες συντροφιές.
Ούτε ακόμα όταν σταμάτησα να ακούω την αγαπημένη μουσική, κι ακούγαμε μαζί τις επιτυχίες του ραδιοφώνου. Σ άρεσε αυτό που ήμουν όταν γνωριστήκαμε, αλλά δεν το καταλάβαινες και για να είσαι μαζί μου, έπρεπε εγώ να υποχωρήσω στις δικές σου νόρμες, από παλιά ακυρωμένες για μένα ,που είχαν να κάνουν πιο πολύ με το φαίνεσθαι παρά με το είναι.
Κι όταν με έφτασες στο τελευταίο ,το χειρότερο στάδιο, της πνευματικής αναπηρίας, όταν με απέκοψες από τους φίλους, τους συνεργάτες, τις δικές μου επιρροές και προτεραιότητες, έφυγες .
Δεν έχω συνέλθει ακόμη. Δεν ξέρω αν ποτέ συνέλθω. Μηδένισα και κάνω επανεκκίνηση αλλά το βλέπω κομμάτι δύσκολο να ξεπεράσω έτσι απλά ένα μέρος της ζωής μου. Θυμάσαι σου έλεγα ότι για μένα το σημαντικό είναι να μη μετανιώνω μετά. Και δε ξέρω αν πραγματικά αξίζει μια καβλωτική στιγμή, με ένα άτομο ,που μετά δεν έχω να πω τίποτε, (η θα το παίζω δάσκαλος η θα θέλω να εξαφανιστώ.) Αυτό εννοώ μετά.
Κι όμως ο χρόνος, η καθημερινότητα, η συνήθεια είναι απίστευτα δυνατά πράγματα.
Είμαι εδώ, να συνέρχομαι από σένα κι όλα μυρίζουν εσένα, έντονα και δυσφορικά..
Δεν αντέχω πολλές μέρες στην Αθήνα. Δεν θέλω συναπαντήματα με κανέναν.
Κι η απουσία σου στο δέρμα μου γίνεται τόσο επίπονη που προτιμώ να κλείνομαι μονάχος στο σπίτι, σαν να έχω κάποια κολλητική αρρώστια. Που θα πάει θα μου φύγει….

Σιγουρα μου λείπει μια αγκαλιά. Προς το παρον η δική σου. Ειναι περίεργο πράγμα οι αγκαλιές. δεν φεύγει εύκολα απο πάνω μου η αίσθηση τους. Γι αυτο και μου ειναι δύσκολη η πολυγαμία. Κατανοητή στους άλλους. Αδύνατη για μένα. Λειτουργω πολυ εσωτερικά. δεν ξερω άλλο τρόπο αγάπης.
Κι έτσι κάνω νέες φιλίες από απόσταση ασφαλείας. Άνθρωποι που απαντάνε στις δικές μου ερωτήσεις. Άνθρωποι που μετά από καιρό , αισθάνομαι ότι επικοινωνούν με μένα. Και εκστασιάζομαι από αυτό το θαύμα. Διαβάζω κείμενα που ξέρω πόσο πόνο περικλείουν και πόση γενναιότητα θέλουν να γραφτούν. Με προσωπικές κωδικοποιημένες φράσεις, που όμως νιώθω μεταφυσικά, πως εύκολα ξεκλειδώνω κι έτσι δεν νιώθω μόνος. Δεν νιώθω τρελός. Δεν νιώθω περιθώριο.
Κι άρχισα να αγαπώ τους γελαστούς αγνώστους.
Στο μέτρο, στο δρόμο, στο πλοίο, στα αεροδρόμια τους κοιτώ συνωμοτικά πιστεύοντας πως ίσως νάνε αυτοί που τώρα εδώ με συντροφεύουν κι αυτό
Είναι μια μορφή επανένταξης στο ανθρώπινο(με πια έννοια άραγε)
Κι αυτό είναι μια προετοιμασία για να δοθώ ,σε μια εκλεκτή φιλία πια…

Παρακαλώ και προσκαλώ αντίστοιχα τους :
http://boywalkinginthewoods.blogspot.com/
http://www.jellyannadarling.blogspot.com/
http://vassilisk.blogspot.com/
http://neutrinothoughts.blogspot.com/
http://www.rota958.blogspot.com/
οι λέξεις είναι
εικόνες
απουσία
αγκαλιά
απόσταση
φιλία.

(η φωτογραφια ειναι Twm™'s απο το Flickr)

...καλες οι μυρωδιες των ανθρωπων

οταν σ αφηνουν να τους ξεφλουδίσεις

πως μοσχομυριζουν...

σιγα σιγα ανακαλυπτω αντοχες

που δεν ηξερα

και σιωπες που λενε

πραγματα

μαθαινω τα μυστικα

της επικοινωνιας

ακουγοντας το πρωτο

κομματι που εμαθα να παιζω

στο πιανο...

και περπατω

μια κινηση τοσο απελευθερωτικη

που ειχα ξεχασει

μες τη συναφεια

των τροχοφορων

κι οταν κουραζομαι

ερχομαι εδω να ξεκουραστω

σε φιλια πυρα αναμεσα

τοση επιθεση αγαπης

δεν ξαναζησα

και χαιρομαι

χαιρομαι

διπλα

σαν δεντρο φωταγωγημενο

δεχομαι

το καλο...

ΣΙΣΙΛΙΑΝΟΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

Στον συνθέτη Γιώργο Σισιλιάνο (1920-2005), έναν από τους σημαντικότερους δημιουργούς στον χώρο της πρωτοποριακής έντεχνης ελληνικής μουσικής, είναι αφιερωμένη η έκθεση που εγκαινιάστηκε χθες στο κεντρικό κτίριο του Μουσείου Μπενάκη (Κουμπάρη 1).

Οι βασικοί σταθμοί της πορείας του ως συνθέτη αλλά και ο ρόλος που έπαιξαν οι αισθητικές ή άλλες επιλογές στην εξέλιξη της μουσικής του γλώσσας αναδεικνύονται στην έκθεση:

«Γιώργος Σισιλιάνος. Ο συνθέτης στην Πρωτοπορία της Σύγχρονης Μουσικής».
Αντιπροσωπευτικό μέρος των χειρογράφων του συνθέτη, με τη θαυμαστή καλλιγραφία τους,

σημειώματα προγράμματος,

θεωρητικές μελέτες,

φωτογραφικό υλικό,

συνεντεύξεις,

αλληλογραφία,

έγγραφα,

προγράμματα συναυλιών,

μουσικοκριτικά σημειώματα

και βραβεία

παρουσιάζονται στην έκθεση συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στη διαμόρφωση μιας πληρέστερης εικόνας της προσωπικότητάς του.

Η έκθεση του Μουσείου Μπενάκη οργανώνεται γύρω απο έναν κεντρικό άξονα: την παρουσίαση του έργου του συνθέτη μέσα από μια χρονολογική και θεματική διάρθρωση με αφηγηματικό χαρακτήρα. Οι τρεις μεγάλες ενότητες του έργου του οριοθετήθηκαν με βάση τη διάκριση του έργου του σε τρεις περιόδους.

Η πρώτη περιλαμβάνει τα έργα που ακολουθούν τονικά και τροπικά ιδιώματα και γράφτηκαν μέχρι το 1953, χρονιά κατά την οποία ο Σισιλιάνος ολοκλήρωσε τις σπουδές σύνθεσης στην Ακαδημία Santa Cecilia της Ρώμης.
Η δεύτερη περίοδος εγκαινιάζεται το 1954 με το Κοντσέρτο για Ορχήστρα, έργο 12- το πρώτο έργο στο οποίο ο Σισιλιάνος χρησιμοποιεί τη δωδεκάφθογγη μέθοδο- και χαρακτηρίζεται από τον πειραματισμό και την αναζήτηση γύρω από τα σύγχρονα μουσικά ρεύματα.

Στην τρίτη περίοδο του έργου του, ο Σισιλιάνος κάνει μια συνειδητή στροφή προς ένα ιδίωμα μελωδικότερο και πιο εύληπτο.

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ
Οι τρεις μουσικές εκδηλώσεις ξεκινούν απο σήμερα στις 20.30 στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Κουμπάρη με το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο και

τα τρία κοντσέρτα,

Αρ. 1, 3, 5 του συνθέτη.

Στον ίδιο χώρο στις 20 Μαρτίου το Νέο Ελληνικό Κουαρτέτο με τους πιανίστες Ερμή Θεοδωράκη και Ντάνιελ Κρέιμερ θα παρουσιάσουν έργα για πιάνο:

Σπουδές σύνθεσης, έργο 32 για σόλο πιάνο,

Αντιθέσεις, έργο 48 για δύο πιάνα,

Σονάτα για βιολί και πιάνο, έργο 45 και

Παντούμ, έργο 46.

Τέλος η Ορχήστρα των Χρωμάτων στις 30 Μαρτίου στις 20.30 στο Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς θα παρουσιάσει υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη τα έργα:

Μεταμορφώσεις, για ορχήστρα εγχόρδων,

Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα και

η «Κυρία του σεληνόφωτος» βασισμένο στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Σονάτα του Σεληνόφωτος».

ταλεντα κι αναγνωριση

Ο σταυρός του Δημήτρη Χορν στον Γιάννο Περλέγκα, για το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη που, σε σκηνοθεσία Νίκου Μαστοράκη, ανέβηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Η καρφίτσα της Μελίνας, ( από την Μαρίκα Κοτοπούλη), στην Εύη Σαουλίδου, για τις ερμηνείες της στο έργο του Γιώργου Διαλεγμένου «Μπέλα Βενέτσια», που ανέβηκε σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, και για την Ισμήνη στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, πάλι σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζη.

Δυο νεα ταλαντούχα παιδιά .

Σκληροι εργατες του Θεάτρου.

Που δεν απασχολουν την τηλεοπτικη πραγματικοτητα.
Η Ελλάδα εχει ταλέντα.
Πνευματικα ΜΜΕ δεν εχει.
Σε κοινωνιες που όλα είναι φράγκα, δεν υπάρχει μέλλον.
Μόνο γραφικοι σχολιαστές βιβλίων και ταινιών.
Κι αυτοί για την πλάκα.

το καλυτερο κειμενο της blogοσφαιρας

Έπεσα σε λήθαργο τα ξημερώματα αγκαλιά με ένα παχουλό μαύρο σύννεφο και από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου αρνούμαι να ξυπνήσω. Η αγάπη μιας στιγμής στο λυκόφως χάνεται.

Έξω ο καιρός μολύβδινος. Ανάγλυφα τα σύννεφα σαν ιστιοφόρα σε αχαρτογράφητο πέλαγος. Άλλη μια εβδομάδα σα να ξεκινάς πάντα από το ίδιο σημείο,με λιγότερο κουράγιο γιατί ξέρεις τι σε περιμένει στη στροφή.
Κι όμως καμιά φορά συμβαίνει να μας περιμένει κάτι νέο στην στροφή.
Κάποιες φορές οι στροφές κρύβουν εκπλήξεις,σαν τις ανθρώπινες ψυχές.
Σήμερα είναι η μέρα του τίποτα, ή μάλλον του όχι κάτι.
Η μόνη έξοδος είναι μέχρι το βιβλιοπωλείο για ένα καινούργιο βιβλίο και για γραμματόσημα.
Σε ποιο γαλαξία με έβαλα δε θυμάμαι. Παράτησα τον εφηβικό εαυτό μου μέσα σε σελίδες ανοιξιάτικης ποίησης και τον καταράστηκα να κάνει βόλτες στα κενά των γραμματοσειρών τους.
Έχουν περάσει 34 χρόνια και ακόμα ζω μια περίοδο προσαρμογής σε αυτή τη ζωή. Ακόμα παλεύω να ορίσω τον εαυτό μου σε αυτόν εδώ το χώρο και το χρόνο.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είμαι ετερόφωτη ή αυτόφωτη. Αγαπάω τα πόδια μου,το στήθος μου, το μυαλό μου μέσα από τα μάτια των άλλων, και κάποιες φορές μέσα από αυτή την υποτίμηση βγαίνει μια τεράστια υπεροψία. Για αυτό και κοιμάμαι μόνο με μαύρα σύννεφα και μισά φεγγάρια.
Έξω έβαλε πάλι κρύο. Πίνω ένα ζεστό καφέ και ψάχνω μέσα μου, που είναι το ελάττωμα. Μόνο εγκαύματα βλέπω. Δικά μου, δικά σου, δικά της, δικά του.
Α! Ίσως και εκείνο το κενό που έχω, άγνωστο που,μπάζει και με κάνει να μετεωρίζομαι. Κουράζομαι εύκολα πια χαστουκίζοντας τον εαυτό μου στις άκρες της νύχτας. Δεν αντέχω άλλο το χρώμα της και την προστασία που με μπουκώνει.
Έχω πάρει αιθέριο έλαιο λεβάντα και το καίω στο ειδικό σκεύος. Το πνεύμα μου έτσι χαλαρώνει και καταφέρνει να εισχωρεί υπνοβατώντας, στα δικά σου δωμάτια.
Οι παστίλιες Βαλεριάνας, που μου έδωσες, δεν μου έκαναν τίποτα εκείνη τη μέρα που έμαθα ότι το φεγγάρι δεν θέλει πια να είναι ο δορυφόρος της γης.
Μαθαίνω πως για να είμαι μαζί σου πρέπει να ξέρω ότι θα πρέπει να είμαι και μόνη μου. Και συ όλο με ρωτάς αν σου λείπω καθόλου.
Μου λείπεις, αλλά κάνω δίαιτα για να χάσω το βάρος σου. Κατά βάθος ξέρω ότι δεν σου αξίζει ούτε ένα συννεφάκι σκέψης μου. Ποτέ δεν είχες τίποτα σπουδαίο παρά μόνο βράχια.
Έπειτα άνοιξα την μικρή τηλεόραση και γέμισα αίματα παντού. Είδα την φρίκη της πόλης που με έκανε έτσι να μοιάζω. Μεγάλωσε η Αθήνα κι άλλο. Έκανε περιφέρεια και κρέμασε το στήθος της. Ασχήμυνε κάτω από μουτζούρες φοιτητών και ρεφρέν συνθημάτων. Κάτω από γρονθοκοπήματα και δακρυγόνα με μυρωδιά απροσάρμοστης κουλτούρας. Βάφτηκαν με συνθήματα οι τοίχοι. Καρφώθηκαν με Ματατζήδες οι δρόμοι γύρω από το κέντρο. Σε ποιο έτος αποφασίσαμε να βλέπουμε όλα αυτά;Ανοίγω το παράθυρο και βγαίνω στην βεράντα. Ο δρόμος καθημερινός γεμάτος ανυποψίαστο κόσμο. Ένα πιτσιρίκι στο δρόμο κάνει τα πρώτα του βήματα,από πίσω ο μπαμπάς του,του κάνει χοροπηδητά και ο μικρούλης τα μιμείται.
Το μαύρο σύννεφο, αφού κατάπιε τα συστατικά του ύπνου μου, αποφάσισε να πετάξει. Δεν το χαιρέτησα. Κι ας πέρασα μια αξέχαστη βραδιά μαζί του.
Δε το χαιρέτησα. Νομίζω πως του κράτησα κακία γιατί με έκανε τα δω τα όρια μου. Να τα συναντήσω κάτω από το βρεγμένο μαξιλάρι. Και τρόμαξα επειδή τα όρια μου είναι πολύ φτωχά τελικά.

απο το εξαιρετικο blog http://www.jellyannadarling.blogspot.com/

(για την αντιγραφη φερω ακεραια την ευθυνη etalon)

περασαν κιολας 13 χρονια( γερασαμε)

let's come ...

...on sweet harmony.

ΚΑΛΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ

Μια πολύ προσωπικη εξομολογηση…

…μ αυτό το τραγουδι ερωτευτηκα τον David Gilmour και τους Πινκ Φλόιντ, είναι από την όπερα Αλιεις Μαργαριταριών του Μπιζέ κι εχει τίτλο Je Crois Entendre Encore. Στην κλασσική του εκτέλεση ακουγόταν στην ταινία Ο αντρας που εκλαιγε, ,το 2000 με τον Salvatore Licitra , αλλά αυτή η ποπ εκτέλεση λίγο παράφωνη είναι που ακόμη με συγκλονίζει.
Θα μπορούσατε να ερωτευθτείτε κάποιον από μακριά κι αυτός ο έρωτας να μη χρειαζόταν να γίνει συνάντηση, ραντεβού η ότι αλλο? Εγω πιστεύω πιά πως οι πραγματικά πολύ μεγάλοι έρωτες στα χρόνια του lifestyle ,θέλουν αυτην την απόσταση για να ανθίσουν. Κι επιμένω σ’ αυτό.

Η πρωτη φορά που άκουσα αυτή την άρια ήταν στα ρωσικά από τον T.Zaalishvili έναν από τους καλύτερους λυρικούς τενόρους ever,από την Γεωργία, πατρίδα των ρωσοπόντιων , αλλά που δεν υπάρχει περίπτωση να βρω cd του.
Η τελευταία φορά που το άκουσα ήταν να το μουρμουρίζει η γυναίκα που καθάριζε το πατρικο σπίτι μιας φίλης μου, που μένει στα Βόρεια Προάστια , αλλοδαπή από την Βουλγαρία. Πραγματικά συγκλονίστηκα. Κι ένοιωσα για πρώτη φορά πόσο ρατσιστης είμαι.
Η διαφορά της άψογης εκτέλεσης από την ανθρώπινη.
Η διαφορά του sex από τον έρωτα.
Η διαφορα της πραγματικής από την ΑΛΗΘΙΝΗ ζωη.
Καλο Σαββατοκύριακο.

(αντιγραφω απο κρισεις πανικου)
Πονάει πολύ όταν χωρίζεις με τον άνθρωπο που αγαπάς. Πιστεύω ότι στο χωρισμό πονάει αυτός που αγαπάει. Ο άλλος δεν πονάει τόσο. Έχει γνωρίσει το νέο του ταίρι και είναι αλλού. Είναι χαρούμενη που έχει ένα νέο αγόρι στη ζωή της. Εσύ όμως μένεις μόνος. Μόνος από τη μία στιγμή στην άλλη. Μάλλον έχεις παρέα, τις αναμνήσεις μια σχέσης που τελείωσε. Το μυαλό σου είναι γεμάτο από σκέψεις. Σκέψεις θλίψης, ίσως και απόγνωσης. Αισθάνεσαι ένα κομμάτι του εαυτού σου να λείπει, να είναι στα χέρια ενός ξένου. Βλέπεις όταν ερωτεύεσαι μια κοπέλα, τη θεωρείς δική σου, μέρος της ζωής σου. Δεν είναι έτσι λέει η λογική, αλλά το συναίσθημα όταν μιλάει η λογική δεν ακούγεται στο μυαλό σου. Το κενό αυτό που αισθάνεσαι την επόμενη μέρα σε τρομάζει. Δεν ξέρεις πώς να το καλύψεις. Όταν όλη τη μέρα σκέφτεσαι την κοπέλα σου, όταν είσαι μαζί της πώς να σκεφτείς ότι όλα αυτά τελείωσαν; Πρέπει να το δεχτείς. Είναι όμως εύκολο; Μπορείς να ελέγξεις έτσι εύκολα τα αισθήματα; Αν είσαι ειδικά ευαίσθητος χαρακτήρας, τότε κλείνεσαι στον εαυτό σου, απομακρύνεσαι, απομονώνεσαι και δε θες τίποτα άλλο εκτός από αυτήν την κοπέλα που σε στιγμάτισε την καρδιά. Το έχω περάσει, με πλήγωσε ο χωρισμός καθώς δεν ήταν κάτι που επιθυμούσα εγώ αλλά η κοπέλα μου. Είναι ανάλογα με τον χαρακτήρα όπως έγραψα και πιο πάνω. Σκέφτεσαι εκείνη την ώρα αν είναι καλό να αγαπάς και να δένεσαι με κάποιον. Κάποιοι βάζουν όρια στην αγάπη και κρατάνε και για τον εαυτό τους κάποια πράγματα. Κάποιοι όμως τα δίνουν όλα, και μετά το χωρισμό τα χάνουν και όλα. Η ζωή όμως συνεχίζεται. Μέχρι να διαλυθεί η ομίχλη της θλίψης θα πάρει καιρό, λίγο ή πολύ δεν ξέρω. Όμως αν το ξεπεράσεις βγαίνεις πιο δυναμωμένος, πιο έμπειρος. Πόσο πιο έμπειρος; Και αυτό δεν το ξέρω, γιατί όταν αγαπώ τα δίνω όλα και αυτό είναι το μόνο που ξέρω. Όπως ξέρω ότι φοβάμαι να ξαναγαπήσω για να μην πληγωθώ. Δεν είναι όμως αυτή λύση. Έτσι μου ήρθαν κάποια αισθήματα αγάπης για ένα πολύ καλό άτομο και ταυτόχρονα ήρθαν και οι αναμνήσεις του χωρισμού.
Με αγάπη
Agorafoviagr

ενα μυστικο πολυ προσωπικο...

αστρο του κωνσταντινου βητα

La vida secreta de las palabras
η μυστικη ζωη των λέξεων

Μια γυναίκα που δουλεύει με εμμονή τεσσερα χρόνια χωρις αδεια και αναπαυση.
Μια γυναίκα κουφή.
Μια γυναίκα που παίρνει αναγκαστική άδεια και φευγει στην Ιρλανδία.

Ενας αντρας που σωζεται απο μια πυρκαγιά.
Ενας αντρας καμμένος και τυφλός.
Σιωπηλός.
Ενας αντρας ερωτευμένος με την γυναίκα του καλύτερου φίλου του.
Κι ανάμεσα τους οι επιστολές μιας πορτογαλίδας μοναχής.
Ο ωκεανός
Η πλατφόρμα πετρελαίου
Μια γυναικεία φωνη στο τηλέφωνο


Αντρες μοναχικοί κι αδέξιοι
Αντρες αμήχανοι
Καποια στιγμη οι κοινότοπες λέξεις αποκτουν μια συνέχεια,
ενα συναίσθημα,
μια προοπτική σχέσης,
μια κρυμμένη αλήθεια για τον καθένα
που θελει να σβύσει
Ομως το παρελθόν υπάρχει
΄οπως υπάρχει και το μελλον
τι γίνεται οταν ολα αυτά πρέπει να μετασχηματιστουν σε ζωή?
Που βρίσκονται όσοι έζησαν μετα τον πόλεμο στα Βαλκάνια, 10 χρόνια μετα?
Πως οι τυψεις για την ζωη που χαίρεσαι,
γίνονται σχέση
κι όνειρο
και πραγματική ΖΩΗ?
Η μυστική ζωή των λέξεων...
Η μυστική ζωή των πράξεων...
Η μυστική ζωή των ονείρων...

αλλοι φευγουν
αλλοι λενε οτι σταματουν
αλλοι σιωπουν
αλλοι επιμενουν

δεν ειμαι αγγελος
αλλα
πιστευω πως
ολοι οι καλοι
επιζουν
με καποιο τροπο
ενω
οι κακοι
ματαια
βασανιζονται
να δειξουν
πως
ειναι
αλλοι...
...ποναω λιγο
ξεμαθα
τους
αποχαιρετισμους
...ισως ποναω
λιγο παραπανω
απ οσο ομολογω

εχω στο μυαλο μου τη
http://koolkiller-ess.blogspot.com/
και στ΄αυτια μου το:

Vater unser im Himmel
Geheiligt werde Dein Name,
Dein Reich komme,
Dein Wille geschehe,
Wie im Himmel
So auch auf Erden.
Und vergib uns unsere Schuld
Und führe uns nicht in Versuchung
Sondern erlöse uns von all den Bösen

Ich geb euch Liebe
Ich geb euch Hoffnung
Doch nur zum Schein
denn die Massen wollen betrogen sein

GOTT IST EIN POPSTAR
Und die Show geht los!
GOTT IST EIN POPSTAR
Der Applaus ist groß
GOTT IST EIN POPSTAR
Ihm gehört die Welt
GOTT IST EIN POPSTAR
Bis der Vorhang fällt

Vater unser im Himmel
Geheiligt werde die Lüge,
Mein Fleisch verkomme
Mein Wille geschehe,
Und den im Himmel
gib uns auf Erden
Und vergib uns unsere Gier
Drum führe uns jetzt in Versuchung
Und dann erlöse uns von all den Bösen

Ich geb euch Liebe
Ich geb euch Hoffnung
Doch nur zum Schein
Denn die Massen wollen betrogen sein

GOTT IST EIN POPSTAR
Und die Show geht los!
GOTT IST EIN POPSTAR
Der Applaus ist groß
GOTT IST EIN POPSTAR
Ihm gehört die Welt
GOTT IST EIN POPSTAR
Bis der Vorhang fällt

Wir sind so glücklich
Wir lieben alle den Schein
Die Welt ist göttlich
Wir sind gemeinsam allein
Wir sind so glücklich
Drum reiht euch alle mit ein
Die Welt ist göttlich
Die Lüge wird euch befreien

GOTT IST EIN POPSTAR
Und die Show geht los!
GOTT IST EIN POPSTAR
Der Applaus ist groß
GOTT IST EIN POPSTAR
Ihm gehört die Welt
GOTT IST EIN POPSTAR
Bis der Vorhang fällt

...κατα τα αλλα καλημερα
και χρονια πολλα σε ολα τα κοριτσια
(ως γνωστο
τα αγορια
-σαν τους χωρισμενους-
δεν γιορταζουνε ποτε
ενδυονται το ρολο
και παιζουν...)

"προτού ξεχαστούμε,
θα μεταμορφωθούμε σε κιτς"
Milan Kundera

...ωραιες γωνιες για να θυμομαστε

μεταμεσονυκτια

αγ/απ που ενω καλα το βιωνουμε

μ ενα η σχηματιζει μια αλλη

λεξη

αγαπη με καθετο

(αγαπη δια της καθέτου)

χαμογελας

το απογευμα

συντονισμενος

στα ραδιοκυματα

τοσο κοντα

τοσο μακρια

οδοι της κατασκευης

αισθηματα ξεχασμενα

που τριζουν

οπως οι αλαδωτες πορτες

στο εξοχικο

πολυ αλμυρα

πολυ ερημια

ολα απο πολυ

συσσωρευονται

μα δες

ολοι τ αντεχουν

γιατι οχι κι εσυ

γιατι οχι

οχι

η δυναμη του μελο

ειναι αητητη

γιατι οπως κι η βλακεια

δεν εχει οριο

οριο

καλημερα...

...μεγαλοι δρομοι

πολλες διασταβρωσεις

ακομα

πολλη δουλεια

το μεσα θελει ποτισμα

οχι το εξω

το εξω θα ξεχαστει

το εξω θα γινει

κιτς

το μεσα ομως

μονο

σαν μεσα

μπορει να

επιζησει...

...ξεχειλιζω απο αγαπη

αρρωσταινω

κι ετσι

γιατρευω τη ζωη μου

μονο με την αρρωστια του ερωτα

μπορει να υπαρξει αναρρωση.

λεω...

...θεμιστοκλεους και τρωαδος στη γωνια

ειχες κεφατο βαδισμα

τα ματια σου τραγουδαγαν

τα χερια σου ταξιδευαν

μιλαγες

εψαχνες

ρωταγες

ποτε δε θα μαθω

ποτε

με σιγουρια

δε θα ξερω

αν αυτο ειναι

αυτο που θες

η

απλα

la maladie d' amour...

Μια Ιστορια Αγαπης(?)

απο το Head On(1998)
της Anna Kokkinos
με τον Alex Dimitriades

μια αξεχαστη βραδια

...ηταν μια αξεχαστη βραδια
ολοι οι φιλοι μαζι
μετα απο ενα χρονο ακριβως
καποιοι γελαστοι
αλλοι με σκοτουρες
βλεμματα αγωνίας
λογια πληξης

σα λαμπιονι
να περιφερομαι
η Μ. σε εμφανιση σοκ
τα καταφερε
να γινει επικεντρο
η Κ. ηρθε στον κόσμο μας
κι αντεξε
η Μ. κι αλλη Μ. σε κεφι πραγματικο
οι θεωρητικοι ο Κ. ο Θ. ο Α.
στημενοι επικριτικοι
σοβαροι
τα παιδια απο το παλιο
σε χορευτικο κεφι χωρις ταμπου
-ποτε ειχαν αλλωστε-
κι οι μεγαλυτεροι-ες
στολισμενοι
φορτωμενοι

και τα παιδια της Ξανθης
οι νεοι φιλοι κι οι παλιοι
μια παρεα
πως εγινε αυτο
κι ανθισαμε ολοι ξαφνικα
χωρις ουτε εγνοιες
ουτε χωρισμους
ουτε προβληματα
ωραιοι
μοιραιοι
και λιγο τραγικοι
γιατι ολοι ξεραμε καλα
τι ΔΕΝ γιορταζαμε πια...

σ αυτους και σε σας εδω
το τραγουδακι το παλιο
για το ξενερωμα τουτης
της Δευτερας
που μισησα
την Αγια Παρασκευη
για την σκληροτητα της...

φευγοντας παραμενω

γιατι αν μεινω

κεντρομολες δυναμεις

θα με εξαφανισουν

αυτη την ηλιολουστη

μερα που θα ξημερωσει

ισως την υγρανει ατσαλα

καποιο δακρυ

που κανονικα

δεν επρεπε να βγει

κι ομως

επιμενει

τελικα

μια μουτζουρα

ακομα

μια ακομα

μια...

...τωρα στα συνορα

μιας σκεψης

ενος γραφειου

μιας φιλικης συνανστροφης

στα συνορα δυο χωρων

δυο κοσμων

ταλαντευομαι

βορρας

νοτος

και παλι βορρας

και πιο βορρια

σε θαλασσες με παγακια

αλλα ζεστα συναισθηματα

σε θαλασσες

μιας ελευθεριας

αχρειαστης

και πισω

κουβεντες

καβγαδες

αποκαλυψεις

χωρις να ντρεπονται

την συναισθηματικη αναπηρια τους

να εκθετουν

σαν να μην υπαρχουν

μυαλα

που σκεφτονται

σαν ολα ναναι

φυτα

εσωτερικα

της

τηλεορασης

στα συνορα

στεκομαι για λιγο

εδω

ειμαι εξω

ειμαι πιο μεσα μου

και βλεπω καθαρα

το

ουσιαστικο

και βλεπω πως λερωνεται

το επιθετο

απο μονο του...

Μ΄ αφορμη το :
http://boywalkinginthewoods.blogspot.com

10 χρονια πριν
μια μικρου μηκους ταινια
του Fr.Ozon,
Une Robe d'été (1996)
35mm , 15 mn, ,
κι ένα τραγουδι
πολύ πριν το κανει cult o Ταραντινο

ο χρονος που απομενει

πως το ειπε ο σαίξπηρ στον αμλέτο?
"η τεχνη δεν ειναι για όλους
ουτε για τους λίγους
ειναι για τον καθένα ξεχωριστά"

Interlude - Morrissey and Siouxsie

ζω με γιαουρτια και ποιηση
πικρους καφεδες γρηγορους
στο ποδι
μια γλαστρα χωρις λουλουδι ακομη
κι ενα σκυλι που με κοιτα στα ματια

ζω ακομα ,επιλεγμενα, αναμεσα
σε φιλους χωρις ματια, αλλα με ψυχη
σε κειμενα αδιορθωτα
σε κλειστα τηλεφωνα
οι κλησεις μου προωθουνται
στο απειρο
οι αναπαντητες μαζευονται

η φωνη μου χανεται
ξαβαβρισκεται
οι κινησεις μου αγνοουνται
παρακολουθουνται
μου ζητουν πληκτικοι
να παρω θεση
καταφευγω στην ποιηση
ηρεμω
δυναμωνω

βλεπω μια ταινια μ εμμονη
διαβαζω ενα στιχο μονο
κι ακουω ενα συγκεκριμενο
τραγουδι καθημερινα
επιστρεφω στην απλότητα
μπας κι εξηγησω την πολυπλοκότητά μου

δεν μου λειπει ακριβώς κάτι
εγω απο κατι λείπω
προσπαθω να το ανακαλύψω
μεσα εδω
μακρια απο δω
ειμαι σε καλο δρόμο
οι ευκολες ερμηνείες δεν με βοηθουν
-αποπροσανατολιζομαι-
δεν ειναι σωματικη η αναγκη
(αυτους τους κωδικους τους κατεχω καλα)
ειναι μια πιο του μυαλου αναπηρια
που αποδεχομαι

θελω οταν σηκωθω
απο εσενα που επελεξα
να μπορω να σου χαιδεψω τα μαλλια
και να σου διαβασω
ενα ποιημα
κι αυτο να'ναι κανονικο
θελω να μη μετανιωσω
μετα
θελω να αντεξω το μετα
στην καθημερινότητα

τοτε ισως παψω να μιλω
ισως αρχισω να ζω

ως τοτε
γιαουρτια και ποιηση
τι λες?

alex tsiridis

Currently studying Graphic Design in London and Thessaloniki, Alex Tsiridis is now gaining recognition for his forays into sound.

Over the past couple of years he’s been slowly developing his own individual style, trying to make interesting electronic music with a Greek twist by using bouzouki samples for inspiration. He also has a knack for making weird sounds with his mouth and generates much of the percussive elements in his tracks by recording himself, as well as his direct environment i.e. dropping a guitar pick on a desk or screwing up paper. Alex puts this down to wanting to rebel against the "factory sound bank" citing the fact that too much dance music is just made up of barely manipulated ready-to-use samples.

Whiling away the hours in this bouzouki tinged, electronic haze he wasn’t particularly interested in producing club tracks, although the glitches and clicks of the minimal genre his friends were freaking out to did help bridge the narrow divide back to the experimental sounds of Warp that fascinated him as a teenager. On the contrary, he was obsessed with creating an electronic Rembetiko (an old, traditional style of Greek music with unusual rhythm patterns) incorporating layers and layers of bouzouki riffs. At some point however, deep in the night, this idea morphed into a droning 4/4 sample and the idea for Bouzouki Several was born.

So, at the moment he’s making dancefloor oriented music, whether it's labeled "minimal" or whatever… but Alex is more concerned with staying true to the musical doctrine he set out for himself during his experiments in 'bouzouki electronica' together with the unique fx he creates spontaneously from his natural environment. For him it’s essential to make electronic music with both identity and personality rather than imitate some stale, tried and tested formula and his surprisingly self assured debut on Gumption, featuring Bouzouki Several & Ballpoint, does just that.

ποσο ευκολα ξαναγινομαι παιδι
αρκει η αγαπη να μου πει
καλημερα
καλο μηνα
να μου χαμογελασει
να μ αφησει
να της χαμογελασω κι εγω
κι αποτομα
ανθιζουν λουλουδια
κεληδουν πουλια
η κινηση δεν μ ενοχλει
οι περαστικοι μου φαινονται
λιγοτερο βλοσυροι
η πολη πιο καθαρη
θελω ν αγκαλισω
οποιον με πλησιαζει
θελω να ψιθυρισω
σ αγαπω
στον μεσα μου
κρυμμενο
εγωιστη
να μακαρισω
την τυχη μου
που μ αγαπανε
που μ αγαπας
που μ αγαπας
κι εγω
να κανω πως θυμωνω
που να
ξανακολησε
το πληκτρολογιο
κολησε
και γραφει απο μονο του
ο,τι δεν τολμω
να ομολογησω

καλο μηνα
σ ολους κι ολες

ο ερωτας πλησιαζει
κι ειναι
απροβλεπτος
μην αντιστεκεστε
αφηστε
να σας παρασυρει...