Από μια ακατανόητη διάθεση εκδίκησης,( πλάκα κάνω,) δέχτηκα την επίθεση των 5 λέξεων από τον http://iwannastayinlovewithmysorrow.blogspot.com ιδού λοιπόν:

…τώρα που συνέρχομαι από το προηγούμενο βαθύ κι επίπονο ταξίδι
Μου έρχονται σιγά σιγά συγκεχυμένες οι εικόνες της προδοσίας σου.
Το αγγελικό σου βλέμμα που με παρέσυρε σε έρωτες που δεν ήθελα κι ούτε είχα ανάγκη ,τελικά έκρυβε μια απρόοπτη μαχαιριά.
Αλλά πότε σκέφτηκα πραγματικά τις προθέσεις των άλλων για να τις σκεφτόμουν τώρα. Πάντα αφήνουν να ακολουθώ τα συναισθήματα. Κι αυτό έκανα.
Δεν μετάνιωσα ποτέ. Ούτε για όσα αρνηθηκα για να είμαι μαζί σου, ούτε για το μικροαστικό κώδικα επιβίωσης που μου εφάρμοσες για να μη με χάσεις. Ούτε ακόμα όταν η έμπνευση με εγκατέλειπε κι εσύ με έβγαζες σε κοσμικές κι ανούσιες συντροφιές.
Ούτε ακόμα όταν σταμάτησα να ακούω την αγαπημένη μουσική, κι ακούγαμε μαζί τις επιτυχίες του ραδιοφώνου. Σ άρεσε αυτό που ήμουν όταν γνωριστήκαμε, αλλά δεν το καταλάβαινες και για να είσαι μαζί μου, έπρεπε εγώ να υποχωρήσω στις δικές σου νόρμες, από παλιά ακυρωμένες για μένα ,που είχαν να κάνουν πιο πολύ με το φαίνεσθαι παρά με το είναι.
Κι όταν με έφτασες στο τελευταίο ,το χειρότερο στάδιο, της πνευματικής αναπηρίας, όταν με απέκοψες από τους φίλους, τους συνεργάτες, τις δικές μου επιρροές και προτεραιότητες, έφυγες .
Δεν έχω συνέλθει ακόμη. Δεν ξέρω αν ποτέ συνέλθω. Μηδένισα και κάνω επανεκκίνηση αλλά το βλέπω κομμάτι δύσκολο να ξεπεράσω έτσι απλά ένα μέρος της ζωής μου. Θυμάσαι σου έλεγα ότι για μένα το σημαντικό είναι να μη μετανιώνω μετά. Και δε ξέρω αν πραγματικά αξίζει μια καβλωτική στιγμή, με ένα άτομο ,που μετά δεν έχω να πω τίποτε, (η θα το παίζω δάσκαλος η θα θέλω να εξαφανιστώ.) Αυτό εννοώ μετά.
Κι όμως ο χρόνος, η καθημερινότητα, η συνήθεια είναι απίστευτα δυνατά πράγματα.
Είμαι εδώ, να συνέρχομαι από σένα κι όλα μυρίζουν εσένα, έντονα και δυσφορικά..
Δεν αντέχω πολλές μέρες στην Αθήνα. Δεν θέλω συναπαντήματα με κανέναν.
Κι η απουσία σου στο δέρμα μου γίνεται τόσο επίπονη που προτιμώ να κλείνομαι μονάχος στο σπίτι, σαν να έχω κάποια κολλητική αρρώστια. Που θα πάει θα μου φύγει….

Σιγουρα μου λείπει μια αγκαλιά. Προς το παρον η δική σου. Ειναι περίεργο πράγμα οι αγκαλιές. δεν φεύγει εύκολα απο πάνω μου η αίσθηση τους. Γι αυτο και μου ειναι δύσκολη η πολυγαμία. Κατανοητή στους άλλους. Αδύνατη για μένα. Λειτουργω πολυ εσωτερικά. δεν ξερω άλλο τρόπο αγάπης.
Κι έτσι κάνω νέες φιλίες από απόσταση ασφαλείας. Άνθρωποι που απαντάνε στις δικές μου ερωτήσεις. Άνθρωποι που μετά από καιρό , αισθάνομαι ότι επικοινωνούν με μένα. Και εκστασιάζομαι από αυτό το θαύμα. Διαβάζω κείμενα που ξέρω πόσο πόνο περικλείουν και πόση γενναιότητα θέλουν να γραφτούν. Με προσωπικές κωδικοποιημένες φράσεις, που όμως νιώθω μεταφυσικά, πως εύκολα ξεκλειδώνω κι έτσι δεν νιώθω μόνος. Δεν νιώθω τρελός. Δεν νιώθω περιθώριο.
Κι άρχισα να αγαπώ τους γελαστούς αγνώστους.
Στο μέτρο, στο δρόμο, στο πλοίο, στα αεροδρόμια τους κοιτώ συνωμοτικά πιστεύοντας πως ίσως νάνε αυτοί που τώρα εδώ με συντροφεύουν κι αυτό
Είναι μια μορφή επανένταξης στο ανθρώπινο(με πια έννοια άραγε)
Κι αυτό είναι μια προετοιμασία για να δοθώ ,σε μια εκλεκτή φιλία πια…

Παρακαλώ και προσκαλώ αντίστοιχα τους :
http://boywalkinginthewoods.blogspot.com/
http://www.jellyannadarling.blogspot.com/
http://vassilisk.blogspot.com/
http://neutrinothoughts.blogspot.com/
http://www.rota958.blogspot.com/
οι λέξεις είναι
εικόνες
απουσία
αγκαλιά
απόσταση
φιλία.

(η φωτογραφια ειναι Twm™'s απο το Flickr)