Μια πολύ προσωπικη εξομολογηση…

…μ αυτό το τραγουδι ερωτευτηκα τον David Gilmour και τους Πινκ Φλόιντ, είναι από την όπερα Αλιεις Μαργαριταριών του Μπιζέ κι εχει τίτλο Je Crois Entendre Encore. Στην κλασσική του εκτέλεση ακουγόταν στην ταινία Ο αντρας που εκλαιγε, ,το 2000 με τον Salvatore Licitra , αλλά αυτή η ποπ εκτέλεση λίγο παράφωνη είναι που ακόμη με συγκλονίζει.
Θα μπορούσατε να ερωτευθτείτε κάποιον από μακριά κι αυτός ο έρωτας να μη χρειαζόταν να γίνει συνάντηση, ραντεβού η ότι αλλο? Εγω πιστεύω πιά πως οι πραγματικά πολύ μεγάλοι έρωτες στα χρόνια του lifestyle ,θέλουν αυτην την απόσταση για να ανθίσουν. Κι επιμένω σ’ αυτό.

Η πρωτη φορά που άκουσα αυτή την άρια ήταν στα ρωσικά από τον T.Zaalishvili έναν από τους καλύτερους λυρικούς τενόρους ever,από την Γεωργία, πατρίδα των ρωσοπόντιων , αλλά που δεν υπάρχει περίπτωση να βρω cd του.
Η τελευταία φορά που το άκουσα ήταν να το μουρμουρίζει η γυναίκα που καθάριζε το πατρικο σπίτι μιας φίλης μου, που μένει στα Βόρεια Προάστια , αλλοδαπή από την Βουλγαρία. Πραγματικά συγκλονίστηκα. Κι ένοιωσα για πρώτη φορά πόσο ρατσιστης είμαι.
Η διαφορά της άψογης εκτέλεσης από την ανθρώπινη.
Η διαφορά του sex από τον έρωτα.
Η διαφορα της πραγματικής από την ΑΛΗΘΙΝΗ ζωη.
Καλο Σαββατοκύριακο.