THE LIVING TREE

Ένα συγκλονιστικό τραγουδι των Never the Bride , δηλαδη της Catherine Feeney και της Nikki Lamborn που αφιερωνω αυτό το Σαββατο σε ολους τους φιλους και ειδικα στις φιλες μου εδώ.


Και η εκτελεση της dame Shirley Bassey, που εγραψαν δυο νεα κοριτσια η Catherine Feeney και η Nikki Lamborn ( που εχουν φτιαξει το ροκ συγκροτημα Never The Bride)

Ειδικα αφιερωμενο στον Περικλη και την Καλλιρρόη.
...

Το βραδυ συναυλια σεισμος στα πλαισια του crashfest στην αποθηκη 8 στο λιμανι του Παύλου Παυλίδη και των B-movies , εχει να πεσει πολυς ιδρώτας…

W.H.AUDEN Funeral Blues ( Απριλης 1936)

Stop

all the clocks,

cut off the telephone,

Prevent the dog from barking with a juicy bone,

Silence the pianos

and with muffled drumBring out the coffin,

let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overheadScribbling on the sky the message

He Is Dead,

Put crêpe bows round the white necks of the public doves,

Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North,

my South,

my East and West,

My working week and my Sunday rest,

My noon,

my midnight,

my talk,

my song;

I thought that love would last for ever:

I was wrong.
The stars are not wanted now:

put out every one;

Pack up the moon and dismantle the sun;

Pour away the ocean and sweep up the wood.

For nothing now can ever come to any good.

...την μοναδικη Κυριακη που βγηκα εξω το πρωι

αυτο που με εντυπωσιασε

ηταν οι μπαμπαδες με τα καθαρα πουκαμισα

και τα φρεσκοξυρισμενα μαγουλα

που εκαναν βολτα

με το καροτσακι

τα παιδια τους.

Δεν νομιζω πως πηγαιναν καπου συγκεκριμενα

περπατουσαν αργα, με το καροτσι και τα μωρα

θαλεγα λιγο καμαρωτα

αντρες νεοι κι ωραιοι

και καμαρωτοι

στους κεντρικους δρομους της πολης

με τα μωρα τους

κι αλλοι με μεγαλυτερα παιδια

που πηγαιναν προς την Ακροπολη...

...κι ολοι ειχαν ενα κοινο

ηταν οικονομικοι μεταναστες

εργατες ολοι τη βδομαδα

σε ανασφαλιστες δουλειες

ταπεινωμενοι ανθρωποι

φτωχοι

με ενα τετοιο καθαρο βλεμμα

με τοση αγαπη

κι ενθουσιασμο

για αυτη την κυριακατικη βολτα

με τα παιδια τους...

...και σκεφτηκα

ποσα χρονια εχω να δω

αντρα πατερα με το μωρο του

να κυκλοφορει στην πολη

ετσι κι οι bloggers οτι κι οποιοι

κι αν ειμαστε

ο καθενας με τον δικο του τροπο

μεσα απο τα blog μας

καθαριζουμε τα ματια μας

κι ειμαστε

περηφανοι πατεραδες

για τα παιδια μας

κι οσες ταλαιπωριες

δυσκολιες

κι αναποδιες συναντουμε

μοιαζουμε

με αυτους τους

υπεροχους πατεραδες

που αφιερωνουν

το πιο καλο τους χρονο

στα πιτσιρικια τους...

berlinale in athens

...τα πρωινα
βολτες στην Διονυσιου Αεροπαγείτου,
ζευγαρια ερωτευμενα,
αγκαλιασμενα,
ζεστα προσωπα,
γλυκα χαμογελα,
αργοι ρυθμοι απολαυσης
κατω απο το βλεμμα αρχαιων ερωτιδεων
που χαμογελουν ικανοποιημενοι απο ψηλα
...η αγαπη αντεχει παντα
μεσα απο τους αιωνες...

...κι οι δρομοι οταν δεν εχουν ασφαλτο
ποσο αγαπημενοι δειχνουν
ποσο ευτυχισμενοι στην μοναξια τους
χωρις λουσατα αυτοκινητα
και περιττη φιγουρα
απολαυση πραγματικη
να ακους τα βηματα σου
να μπερδευονται
με τον ηχο
απο ενα ανοιξιατικο αερακι
δροσερο
που σου χαιδευει τον λαιμο
και δε σε πνιγει...


...και το απογευμα
κατηφοριζοντας στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ
να συναντησω τον παλιοφιλο
τον Marcel Wehn
που εκανε ενα υπεροχο ντοκυμαντερ για τον
Wim Wenders
πεφτω πανω στην συγκλονιστικη αισθητικη
-τοσο Ελλαδα ,τοσο απωλεια μνημης λογω πεινας-
του μουσειου Μοντερνας Τεχνης της πολης των Αθηνων
Δε ξερω αλλα κατι πολυ ασχημο ενιωσα
ισως θυμο
αλλα το ξεπερασα
μαζι με τους υπολοιπους
αδιαφορους περιπατητες της Συγγρου
που το εχουν κανει delete προφανως
και το προσπερνουν
χωρις να το βλεπουν...

Στο ντοκυμαντερ του Marcel ειμασταν καμμια 20αρια
ομως αρκετοι για να συγκινηθουμε με τα πρωτα βηματα
της διασημης σχολης του Μοναχου, και πως ξεκινησαν
να φτιαχνουν ταινιες, με τα λιγοστα μεσα
αλλα ποση αγαπη
(ελπιζω στο crash festival να δω αυτη την αγαπη απο τα παιδια που συμμετεχουν,ελπιζω)
Ο κος Wenders ηταν απλα καθηλωτικος με την ειλικρίνια του, οπως κι οι φιλοι του, οπως κι οι γυναικες της ζωης του...)
Ελπιζω να ξαναπαιχτει.

Μεσα στα πολλα φιλμ
ξεχωριζω ενα-για αυστηρα προσωπικους λόγους-
μιλαει για την αντρικη φιλια με χιουμορ κι ειλικρινια
λέγεται
A friend of mine
παραγωγη εκανε ο Tom Tykwer (run lola run)
παιζουν ο Daniel Bruhl & Jurgen Vogel
μη το χασετε-ειναι απολαυστικο
το παιζει ο ΔΑΝΑΟΣ 1 την Δευτερα στις 9μμ
και το ΑΣΤΥ την Τεταρτη στις 8.30μμ
(καποια σχεση εχω κι εγω σ αυτο, γι αυτο κι η διαφημηση)
ισως τα πουμε εκει λοιπον.
Θα μαστε μεγαλη παρεα απο ολη την Ευρωπη...
...κι ολοι μαζι μετα....
στην ακρογιαλια... του bios.)
Καλο Σαββατοκυριακο φιλοι μου
εχω σκοπο να πιω πολυ...

τριγυριζοντας...

...λιγες μερες εδω ,
τριγυριζω με τα ποδια στην πολη,
βλεπω παραστασεις στο θεατρο,
(μη χασετε στο θεατρο της οδου Κεφαληνίας το ρεσιταλ του Χρήστου Στεργιογλου, στον κο Χααρμαν. )
Σινεμα και κλαιω,
πηγα στο Interviw, της berlinale in Athens, καλη ταινία, μονο που ξεκίνησε 65 λεπτα αργότερα γιατι περιμέναμε καποιους...επισημους, το ξαφνιασμα οτι εναν μικρο ρολο παιζει ο Γιωργος Κατσιμιχος ηταν ευχαριστο.
Πινω καφεδες στην Αιόλου,
στην Πειραιως,
στην πλατεια Εξαρχείων,
βλέπω φιλους, φιλες, ερωτες ξεχασμενους,
φιλιεμαι στα σταυροδρόμια του Κολωνακίου,
μεθάω στα δυο καλυτερα μαγαζια της πολης,
(το Β και το αλλο Β ,)
στα μονα που νιωθω Ευρώπη το βραδυ
κι οχι τριτοκοσμικος σκυλας.


Και σ ολα αυτα παω μοναχος,
και περναω παντα καλα.
Μου αρέσει.
Διασκεδαζω.
Βλέπω τους αλλους,
παρέες ασχετες μεταξυ τους οι πιο πολλες,
ρουφαω σα σφουγγαρι τις κραυγες τους,
κατω απο τα τραπεζια,
κραυγες βαριας μοναξιας...


...κι ομως μονο εγω συνηθως ειμαι ο μονος.
κι ομως ουτε στιγμη δε νιωθω μοναξια.
Περιεργο ε?

..η παλι μηπως ειμαι αυτο
που λεει η αρχαια φίλη Αμαλία,
"οτι ειμαι κοσμοπολιτης και δε χρειαζομαι συντροφιες, αλλα τις βρισκω ..."

Καταλήγω πως αυτη η πολη ειναι υπεροχη
αρκει να την αγαπησεις
κι οι πιο πολλοι
απλα
εχουν ξεχασει
να αγαπουν
γενικα
οχι να ερωτευτουν η να ποθησουν
οχι
απλα να αγαπουν
να αγαπησουν την πολη τους
κι ισως καποια στιγμη καταφερουν
να αγαπησουν και τον εαυτο τους...

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΣΤΗΣ του Αυγουστου Κορτω(Καστανιωτης)

Δαιμονίστηκα απνευστί. Και εν μια νυκτί.
Ναι, ένας δαιμονιστής κατάφερε να εισδύσει μέσα μου, όχι όμως με τον τρόπο που περιγράφει στο νέο του βιβλίο ο Αύγουστος Κορτώ. Ο δικός μου δαιμονιστής ξεπήδησε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και βούτηξε μέσα στην ψυχή μου. Και συνυπάρχοντας μαζί της, την τριβελίζει εδώ και κάμποσες μέρες.

Στην τραχειά και νοσηρή επιφάνεια του βιβλίου αυτού, θα μπορούσε να πει κανείς οτι, εν ολίγοις, σκιαγραφείται με αδρές γραμμές η ομοφυλόφιλη Αθήνα και ο σκοτεινός λαβύρινθος της διαδικτυακής επικοινωνίας. Μέσα όμως στη δαιμονισμένη του ψυχή, αυτό το βιβλίο κρύβει πολλά περισσότερα. Πίσω και μέσα από τις σκληρές και συχνά διεστραμμένες περιγραφές, όπου το ανθρώπινο σώμα εξευτελίζεται σε ακραίο βαθμό και κατακρεουργείται, κρύβεται το πραγματικό, το ουσιαστικό βασανιστήριο -το βασανιστήριο της ψυχής.
Διαχωρίζοντας ιδιοφυώς ψυχή και σώμα -με το εύρημα της ύπαρξης των άψυχων «δαιμονιστών» που περιφέρονται ατέρμονα από σώμα σε σώμα διαμέσου της επαφής- ο συγγραφέας καταφέρνει να κοιτάξει βαθιά μέσα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, με τον πιο ιδιόμορφο τρόπο: επικεντρώνοντας στο α-ψυχο σώμα. Τα δαιμονισμένα, άψυχα κορμιά που παρελαύνουν ως χαρακτήρες στις σελίδες του βιβλίου, υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε κάθε είδους ακρότητα, προεχόντως σωματική, μιας και δεν φοβούνται την παροδική, επιφανειακή φθορά του σώματος. Δεν τους αφορά. Το κορμί τους είναι απλά ένας μανδύας που περικλύει τη δαιμονισμένη τους ψυχή και που όταν αυτό φθαρεί ή τους κουράσει, θα το εγκαταλείψουν. Έτσι το υποβάλλουν σε κάθε είδους δοκιμασία χωρίς οίκτο. Και έτσι, ενώ επιφανειακά εξετάζονται τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, τα όρια του σώματος, αυτά που τελικά εξερευνώνται -με συγκλονιστική καθαρότητα-, είναι τα όρια της ψυχής. Αυτής της αβύσσου, αυτής της κόλασης και μαζί και παραδείσου.
Απογυμνωμένη από την ανάγκη του σώματος, αλλά ταυτόχρονα συνυφασμένη και με αυτό, η ψυχή των δαιμονιστών φτάνει στα άκρα, εξερευνώντας έτσι και τα δικά μας όρια. Αδηφάγος και ακόρεστη -σεξουαλικά- η ψυχή των δαιμονιστών, αχόρταγη και παμφάγος η δική μας ψυχή -σε κάθε τομέα. Μόνο που εμείς κρύβουμε αυτή την άβυσσο, ο καθένας προσεκτικά και με τον τρόπο του, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, για να μπορέσουμε συνυπάρξουμε με τους άλλους. Κάθε μέρα της ζωής μας προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει αυτή η άβυσσος, πως δε μας αφορά, πως είμαστε μόνο μια ανέφελη επιφάνεια. Και διάγουμε, συνήθως, ευτυχώς. Όσο μάλιστα μεγαλύτερη η άγνοια και η προσποίηση, τόσο μεγαλύτερη και η ευτυχία. Όμως οι δαιμονιστές, πλάσματα άχρονα και αιώνια, που περιφέρονταν στον κόσμο απο πάντα και για πάντα, δεν μπορούν να μεταμφιέζουν πια αυτήν την νοσηρή άβυσσο σε συμβατική ευτυχία. Απαιτούν το παν, απαιτούν να δουν τα άκρα και να βουτήξουν στην άβυσσο, κι ας ξέρουν πως θα βυθιστούν σενα σκοτεινό δρόμο χωρίς γυρισμό.
Και ο Κορτώ, σαν δαιμονιστής και αυτός, βούτηξε σαυτή την άβυσσο, την αποτύπωσε στις σελίδες του βιβλίου του και μας την αφήνει έκθετη, για να τη δούμε κι εμείς. Κι αν έχουμε το θάρρος, να τη συγκρίνουμε με τη δική μας...

http://neutrinothoughts.blogspot.com/

για την αντιγραφη etalon

...μια γιορτη.

...αυριο γιορταζεις
-αληθεια τι ακριβως-
χωρις εμενα

θα καλεσεις κοσμο
φωτα θα αναψεις

να εξαφανιστει η μοναξια
στις γωνιες

θα σε φιλανε χαμογελαστα προσωπα
ευχες με sms
κρασι θα πινετε
και μουσικη χαρας θα παιζει

κι οταν ολα τελειωσουν
κι οτι ηταν να γιορτασεις
θα φυγει με το φως του πρωινου
τοτε...


προσπαθησε
να ακουσεις
το "χρονια πολλα "
απο μενα
θα΄ναι ψυθιριστο
στ αυτι
ετσι στα κρυφα΄...

γιατι οι αφανερωτες ευχες
ειναι σαν τις αγαπες που περασαν

ακουγονται δυνατοτερα
οσο πιο σιγανες ειναι...


...και μας λειπουν
τις πιο ακαταληλες στιγμες.

...Μηδείας και Μυκαλης

ασκραδαμηκτι

το τραμ περνωντας

μας εχασε

κι οταν το βλεμμα

επεστρεψε

εμεινε

μονο του

να κοιταει

απεναντι

το μαγαζι με τις ταινιες...

...δεν ειναι η ζωη ταινία

μπορει ομως

να γινει τραγουδι...

Volver σημαινει...επεστρεφε!!!
Για να μη παραπονιεται ο Περικλης κι η Καλλιρροη
αυτη ειναι η πρωτη εκτελεση του Volver
απο τον Carlos Gardel to 1935,

...δεν υπαρχει παρθενογεννεση στην Τέχνη.

Γι αυτο, οπου συναντησετε τρεις... αρχαιους( στα ονόματα) στην Πόλη,
απο αυριο Δευτέρα, να ξερετε οτι κατι θα ...γεννάνε.
Πλησιάστε τους δεν δαγκώνουν...

στους δρομους

...οι μυρωδιες της Θεσσαλονικης

πολλες φορες ειναι εντονότερες

απο τα προσωπα της.

Ειχα καιρο να χαρω με τοση πραγματικη χαρα

για φιλους πολυαγαπημενους και για μενα.

Αυτη η αυστηροτητα μου, ειναι αιτια

που πολλες φορες με κανει να φαινομαι

γκρινιαρης η ανασφαλης ,ενω απλα ειμαι,

οπως λενε στη Θεσσαλινικη "τιτιζης".

Κι αυτη τη φορα, χαρηκα με μια αγρια χαρα,

μετα απο ενα χρονο σκληρης κριτικης, δημοσιας

διαπομπευσης, αμφισβητησης χωρις επικοδομιτικο

λόγο και μιας υπογειας πολεμικης που με εξοντωνε

ψυχολογικα.

Κι ομως, φευγω απο την πολη και νιωθω μια πολυ

προσωπικη ,πολυ ιδιαίτερη και πρωτογνωρη δικαίωση

που μου δινει μια τετοια δυναμη, για πρωτη φορα.

Ειχα ξεχασει πως ειναι να χαίρεσαι.

Ειχα ξεχασει να αφηνομαι σε πανηγυρισμους.

Ειχα ξεχασει να κλαιω απο χαρα

Ειχα ξεχασει να μεθαω γιατι γιορταζω κι οχι ποναω

Και τωρα που τα θυμηθηκα

δεν εχω σκοπο να τα ξαναξεχασω...

...φευγω με μια μυρωδια νικης πανω μου

ελπιζω να αντεξει αρκετα στο καυσαεριο της Αθηνας

...παλι περπατησαμε πολυ, πανω κατω

στους δρομους μιας νεας παλιας πολης.

κατι τρεχει στα Εξαρχεια, κατι αρχιζει...

...πινοντας λευκα κρασια στο Food Company

το μεσημερι, ψαρωσαμε κι οι τρεις, οταν

καταλαβαμε οτι ξεμειναμε απο ονειρα.

...τελειωσα ενα βιβλιο που θελω επειγοντως

να μεταφραστει( αλλα βαριεμαι να το κανω εγω)

...ειδα μια παρασταση που μ αφησε με το στομα ανοικτο

ειχα διαβασει μονο κακιες. Προφανως κανεις απο τους

ειδικους δεν εχει ποτε συγκινηθει με τον Ιταλικο νεορεαλισμο.

(τα κοστουμια της Εβελυν μαγικα)

τα σκηνικα απο αλλες εποχες, μιλαω για το Τσινετσιτα.

(νιωθω τυψεις που αργησα να το δω, λογω ενος

ερποντος ρατσισμου ως προς το Εμπορικο)

Mea Culpa. αν εισαι σινεφιλ πρεπει να το δεις...

...εχω μπλεξει με τους πιο ευγενικους και

καλοδιαθετους δημοσιους υπαλληλους

Το θεωρω απιστευτο οτι μου φερονται

με τετοια ευγενεια που με καθηλωνουν

(η κα Καραχαλιου στη ΔΕΗ της Αριστειδου

ειναι μια μαντονα του Ραφαηλ καθισμενη σ ενα

γραφειο, και χαμογελαει με τοση καλοσυνη

που αν δεν ζει εναν μεγαλο ερωτα, τοτε απλα

ειναι ...αγία!!!)

Τελικα σημερα ηθελα πιο πολυ να γραψω οτι

τοΔΥΣΚΟΛΟ ειναι να φορας ενα προσωπειο

Το Ευκολο ειναι να εισαι καλος και ν αγαπας τους

ανθρώπους.

Και θελω να παραμεινω ευκολος.

Αυτο.

εβγε

Αυριο στις 19μμ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ τα βραβεία ΕΒΓΕ 2007

( Beetroot )

Μεγαλη αγωνία .

Καλη επιτυχια σ όλες κι ολους τους φιλους

η καρδια μου ειναι κοντα

στον Δημητρη,

στον Δημητρη,

στον Αγγελο,

τον Μαριο,

την Ελένη,

την Δωρα,

την Επιστημη,

την Μαρία,

τον Αλέξη,

τον Τηλέμαχο,

τον Γιαννη,

τον Βαγγέλη,

την Κατερίνα,

την Σοφία

τον Θανάση,

τον Βασίλη

...τοσοι πολλοι φιλοι

...τοσα πολλα δημιουργικα μυαλα κι ολοι αγαπημενοι .

Εχει να πεσει πολυ γελιο, πολυ κλαμα και πολυ ευγε αυριο στις 7μμ

...στους δρομους με ποδια ξανα
και νεους προορισμους
φοβαμαι
την κινηση των ασεβων
που μπορουν να σκαβουν
συναισθηματα
και αναπαυτικα να ξαπλωνουν
στην θεση των...θυματων
συνηθισμενοι νικητες
τιμητες της σχεσης που αρνουνται
εκτροχιαζομαι απο την ταχύτητα
μιας λαθος λέξης που δεν ειπώθηκε ακριβως
αλλα αιωρήθηκε για ωρα και μετα
εσκασε στα πατωματα της απόρριψης
οκ
και μαχαιρια και καρπουζια
παρτα ολα κοψε ραψε κλαψε σωπα
αλλα
κυριως
σταματα να με δηλητηριαζεις
χρησιμοποιώντας
την αγαπη
δουρειο ιππο
σε παιχνιδι εξουσιας
ασκοπο
και πολυ προσωπικο...


...χωρις τιτλο
χωρις φωτο
απο καπου μακρυα
κι ασφαλισμενος
στην απεξαρτηση σου
τοχω ριξει
με μεγαλη αποτυχια
μεχρι στιγμης.


(βοηθάτε φιλοι αγαπημενοι
η ερημια μου εχει πολυ θορυβο
δωστε της λιγη προσοχη...)

Σας αρέσει η ...Κική Δημουλά?

Ο Πέτρος Ζλάτκος το τολμησε κι απο σήμερα θα είναι ενας star της tv. Καλό παιδί. Ονειροπόλος. Δουλευταράς. Γεμάτος κέφι κι όρεξη για ζωή. Του εύχομαι ολόθερμα καλή επιτυχία. Σπάνια μιλάω για άτομα συγκεκριμένα. Απλά πιστεύω πως του αξίζει κάθε συμπαράσταση. Σκέφτομαι μέχρι κι εγώ να αγοράσω tv, μόνο για να παρακολουθήσω την εξέλιξη του παιχνιδιού. Διαφωνώ απόλυτα με τα reality. Ειμαι υπέρ όμως ,στο να δίνονται ουσιαστικές ευκαιρίες, σε ταλαντούχους ΝΕΟΥΣ ανθρώπους. Αρκετά με την πλήξη των 40άρηδων. Συμφωνείτε?

( αν σας φαίνεται η φυσιογνωμία γνωστή, ναι δεν κάνετε λάθος ειναι απο τα πιο αγαπημενα και γνωστα παιδιά της Θεσσαλονίκης)

Αληθως ο κυριος, mrs Grey!

Αλλοι τσακιζουν αρνια κατσικια μαγιρειτσες κι αυγα
κι εγω τσάκισα ολους τους κύκλους που ειχα από το
Grey's Anatomy. Παρτε μια γευση και σεις, σε περιπτωση
που δεν το ξερετε ηδη!!!


(Kate Havnevik –New Day + Timeless )

...προσδοκώ
ανάσταση νεκρών κυττάρων κι επιθυμιών
και ζωή του μέλλοντος, απλή.

με σακάτεψε τούτη η αναμονή
κι η άνοιξη δεν ευδοκιμεί σε άρρωστα κορμιά

μια μυρωδιά μου λείπει και μια λέξη
ούτε αγκαλιές ,ούτε αποδοχές κι ούτε αγάπες
είδαμε τα αποτελέσματα τους

καλομαθαίνουμε
γινόμαστε μαλθακοί
κ ι άντε ύστερα μονάχος
να σωθείς απ το τσουναμι

…προσδοκώ
κρύβει κάτι το νεανικό
…περιμένω
σημαίνει πως
ασπρίζουν ήδη οι κρόταφοι

…προσδοκώ λοιπόν
κι αυτό εύχομαι σε όλους!!!

Der Wind hat mir ein Lied erzählt

…αναμεσα σ αυτό το αποσπασμα από την Habanera του 1937 και στο παρακατω
μεσολαβουν 70 χρόνια. Μια ολοκληρη ζωη. Ενας από τους ανθρώπους που μου μαθε όλα αυτά ,σημερα εχει προβλημα, κι ενας άλλος που πολύ αγαπηθηκε από το ατομο αυτό ,ισως για πρωτη φορα, νιώθει αμηχανα γιατι δεν ξερει ,τον τροπο …(όπως αλλωστε κανεις μας)…την δυναμη αυτης της αγαπης .να την κανει σωτηρία.
Ελπίζω ο ανεμος του τραγουδιου να φτασει ως εκει ,για να τους πει ποσο τους αγαπω…

Μεγάλη Παρασκευη -Νεα Ζωη- ΣτερεοΝοβα

Τα 12 Ευαγγέλια

Ayo - «Down on my knees»- 2007
(μετα από ένα sms που εγραφε ‘καλα’)
ακουγεται ολοκληρο αλλα μετα το 2.40΄ απογειώνεται.

Μεγαλη Πεμπτη

...ξεκινησα να ανακαλυπτω την πολη ξανα

μεγαλη τεταρτη απογευμα

ερχεται πασχα

το παρκινγκ μπροστα στο σπιτι αδειο

το παρκινγκ στον πισω δρομο αδειο

κι εκει που ηθελα να παω βολτα...

το νεο κρασπεδο με ανωμαλιες εδαφους

δημιουργει κραδασμους

εφτασα ως εδω

πιο περα ηταν επιπονο

και τ αφησα...

τωρα απο το πισω μπαλκονι

βλεπω το αδειο παρκινγκ

και το βραδυ

τις γρηγορες συνευρεσεις

αγνωστων

σιωπηλων...

αθηνα μεγαλη πεμπτη

των παγανιστων...

...στο Μουσειο ηρθε ενας Αγγελος για λιγο

περαστε να τον δειτε...

στην Αναγνωστοπουλου μοσχομυριζουν οι νερατζιες

ματαια οι ειδικοι φρουροι προσπαθουν να χαλασουν

τουτη την αισθηση της ορμητικης Ανοιξης...

οι λουλουδιασμενες νερατζιες νικανε κατα κρατος

την βια του δηθεν...

...η σταυρωση δεν αργει

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

...μετακινουμαι λαθραία απο χωρα σε χωρα

απο πολη σε πολη

κι απο ζωη σε ζωη

μηνες ετοιμαζα αυτη τη μετακινηση

τι ειρωνια

πραγματοποιω κατι

που δεν μπορω να το χαρω

-δεν εχω ποδια-

σε ενα παλιο-νεο σπιτι επιστρεφω

απο την αρχη να επενδυσω

χωρις συναισθηματισμους

χωρις αναγκες

μια μεγαλη εβδομαδα των παθων

που ξορκισα

η μετακινηση ειναι σα χωρισμος

σαν πολλοι χωρισμοι μαζι

κρυβει μια μελαγχολια και πολλους θυμους

εμπεριεχει και σκληρότητα

κι ενω πολυ ταξιδεψα

κι ειδα πολλα

τωρα

αυτη τη βδομαδα

νιωθω οτι ο κυκλος εκλεισε

κι ενας αλλος ανοιγει

χρειαζεται συγκεντρωση

χρειαζομαι ελπιδα

πιστη

σοφια

και αγαπη

πιο πολυ απο μενα για μενα

γιατι πολυ σπαταλησα

σε αλλους

ασκοπα..

...ναμαι λοιπον εδω

οντας εκει

και ναμαι επιτελους πισω

ενω ποτε δεν ειχα φυγει τελικα

μια μετακινηση

μια εσωτερικη μεταναστευση

πολυ εσωτερικη λοιπον

πολυ...

ελπιζω ολο αυτο που μαζεψα

να το κανω κατι

αλλιως

στα μερεμετια θα ξεσπασω....

(μια βολτα ποδαρατη λαχταρω στην Δ.Αεροπαγείτου ως τον Κεραμεικο)

«μετά το Σαββατο του Λαζάρου

και το ξημέρωμα στα βάγια και τις δόξες,

απέδειξες πόσο ανώριμος είσαι.
είμαι μακριά

-αλλά και κοντά να ήμουν το σοφότερο είναι να απομακρυνθώ-

δεν είσαι το ιδανικό μου

για μια νέα ιδιαίτερη φάση

που έχω αποφασίσει να δοκιμάσω.

δεν είσαι τόσο εσωτερικός

ώστε να μπορέσω να ανοίξω

κι άλλο τον κόσμο μου.
είσαι παιδί του ρεαλισμού και της πραγματικότητας.

αυτά εγώ ταχω συνώνυμα,

με τον συμβιβασμό και την υποκρισία.
αγωνίζομαι να περιέχω το όνειρο στη ζωή μου.

αγωνίζομαι και θα αγωνιστώ όσο περισσότερο μπορώ.

αποκλείεται να συμβιβαστώ σε κάτι ψεύτικο και κατασκευασμενο.

Κι η πραγματική ζωή είναι ότι πιο ψεύτικο κυκλοφορεί.
υπήρξες ο εκλεκτός
προτίμησες να σαι πραγματικός
επιστρέφω στη σιωπή μου
ευχαριστώ για τη συντροφιά
ευχαριστώ»

Leaving room (2007 - 19΄)

Σκηνοθεσία – Σενάριο : Στέργιος Πάσχος
Παίζουν : Δημήτρης Μπαντέκας
Δέσποινα Χατζηιωαννίδου
Ορέστης Ερμείδης
Κλειώ Τέρπου
Φωτογραφία : Μαρσέλ Μιχαλάρης
Μουσική : Γιώργος Νατσούδης


Η πραγματικότητα μας προδίδει όλους.

Μια κατασκευή ζωής σε τέσσερις πράξεις, ένα κρυμμένο κορίτσι στο καθιστικό, μια μουσική της παιδικής ηλικίας να μπερδεύεται με την βιόλα της εφηβείας και τον πόνο που αφήνει πίσω της.
Ο ήρωας είσαι εσύ και η κατασκευή του κόσμου σου είναι η σωτηρία και η κόλασή σου. Δεν ανοίγεσαι στον φίλο σου κι αυτός βολικά για σένα ,απομακρύνεται κι όταν μονάχος στο καθιστικό επικοινωνείς με τον πολυπόθητο οργασμό του κοριτσιού, καταλαβαίνεις πόσο μακριά βρίσκεσαι από το παιδί που έχεις ήδη σκοτώσει και πόσο κοντά , στην αρρώστια του έρωτα , έρχεσαι.
Κι αυτή η αίσθηση της ενοχής, είναι που σε απομακρύνει από την πραγματικότητά σου, ένα βήμα ακόμα.
Ένα βήμα χορευτικό που θα σβήσει με κόκκινο αίμα, όχι θανάτου αλλά αναγέννησης, ενός νέου ξεκινήματος, στα καθιστικά του κόσμου.

Ένα φιλμ μικρού μήκους, πολύ ενδιαφέρον, με σκοτεινή πράσινη φωτογραφία, με υπνωτική χρήση της κάμερας και έξοχο εύρημα να μη φαίνονται σχεδόν ποτέ τα μάτια του ηρώα.