Wednesday, November 7, 2007
παραμεθόριος...
Εδώ είμαι.
Είμαι καλά.
Βλέπω τα πρόσωπα να με προσπερνούν.
Ξέρουν να κρύβουν την απώλεια τους, με τέχνη.
Αμήχανα χαμόγελα ευγενείας.
Κάποιες στιγμές ψεύτικου ενθουσιασμού.
Στο βάθος ακόμη θρηνούν.
Ακόμα δεν έχουν καταλάβει.
Γιατί…
Εγώ ακόμα εγώ.
Δύσκολο να γίνω τόσο γρήγορα εμείς.
Θέλω χρόνο να ακούσω των άλλων τις ιστορίες , στις ζωές τους να συμμετέχω.
Είμαι περίεργος να δω αυτούς για τους οποίους ήρθα κι είμαι εδώ.
Χωρίς τηλέφωνο και υπολογιστή.
Στην ουρά στο άθλιο ιντερνετ καφέ να περιμένω.
Έχω δεκαπέντε λεπτά. Να επικοινωνήσω. Να μιλήσω.
Έχω 10 μέρες να ξυριστώ.
Έχω 4 μέρες να κάνω μπάνιο. Έχω έντονη τη μυρωδιά του προσεχούς θανάτου.
Έχω μια τάση στο όνειρο.
Έχω μια ζωή μπροστά μου.
Να ξεχάσω. Να πω πως δεν συμβαίνει. Πως δεν υπήρξε όλο αυτό.
Εδώ είμαι. Είμαι καλά. Τα σαββατοκύριακα στη Θεσσαλονίκη. Απαιτώ να με ερωτευτούν. Έχω την έπαρση του καθήκοντος και της θυσίας. Έχω ανάγκη να αποδεχτούν την επιλογή μου. Έχω ανάγκη ύπνου σε κρεβάτι με σεντόνια που μυρίζουν λουλούδια.
Είμαι εδώ, είμαι καλά μετά δεν ξέρω…
( τι γρήγορα που χάθηκε η μυρωδιά του δέρματος σου από το σώμα μου.τι γρήγορα που χάνονται οι ενθουσιασμοί , πόσο γρήγορα ξημερώνουν οι νύχτες οι ερωτικές, πόσο αργά κυλούν οι μέρες πριν τους πολέμους…)
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Αν έχεις την τάση στο όνειρο αφενός ξέρεις πολύ καλά τι σημαίνει παραμεθόριος, αφετέρου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
(ακριβώς επειδή ξέρεις τι σημαίνει παραμεθόριος)
Δεν έχω καταλάβει πως και γιατί βρέθηκες εκεί, κρατάω το οτι εισαι εσύ, είσαι καλά και το οτι έχεις τη ζωή μπροστά σου.
Το έχω ξαναπεί... Είναι σούπερ να περνάς καλά, έστω για λίγο. Αλλά όπως έγραψε ο Jirashimosu σε ένα εκπληκτικό ποστ, δεν μπορείς πάντα να εμπιστεύεσαι μια χαραμάδα που υποτίθεται ότι σου ανοίγεται.
Neeeext!
"αλλα οταν ζεις, σπάνια γραφεις"
έγραψες σε προηγουμενο σου ποστ.. Γιατι καλέ μου άρχισες να γραφεις παλι τοσο συχνα? Ναυάγησε με την γνωριμια που 'κανες Θεσσκη? Και πως στην παραμεθοριο?.. Καλό κουράγιο παντως...
jirashimoshu, φοβάμαι μηπως όμως την κουβαλάμε μέσα μας την παραμεθόριο. παντού.
ίσως αυτό να σε σόκαρε εκεί etalon, η οικοιότητα του τοπίου με το μέσα σου.
φιλιά,
κατα βάθος ζηλεύω που είσαι εκεί. οτιδηποτε , έξω απο την ρουτίνα μου, θα με ξύπναγε σαν ηλεκτικό ρεύμα.
κι άλλα φιλια
Ωραια, κι αλλος απογοητευμενος....
Εσυ που με συμβουλευεις στις δικες μου δυσκολιες δεν περιμενα να γραψεις κατι τετοιο...
Hang... in there.
Δεν μπορεις να κανεις και κατι αλλο..
ουτε και εγω
Μ αρέσουν τα Βαλκάνια, μ αρέσουν τα συννεφιασμένα τοπία, το υγρό χώμα με την έυφορη γη και τις τόσο ταλαιπωρημένες πόλεις με περήφανους ανθρώπους, εύχομαι να είναι ένα πετυχημένο ταξίδι όπου και να σαι...άλλωστε κάθε τόπος όσο πονεμένος και αν είναι δεν πάυει να είναι ένα νέο παράθυρο, μια νέα άποψη του κόσμου που δεν είχαμε φανταστεί. και να προσέχεις βέβαια αν και νομίζω ότι είναι ήσυχα πια εκεί ή όχι?
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, φιλαράκο.
Το περίεργο ξέρεις ποιό είναι? Ότι είναι τόσο οφθαλμοφανής μέσα σε όλα αυτά η τάση που έχεις για το όνειρο. Κι αυτή είναι η μόνη στην ουσία μεθοριακή γραμμή για να καταπατήσεις.
μου άρεσαν πάρα πολύ οι σκέψεις σου. Νομίζω οτι όσοι λένε "Έχω μια τάση στο όνειρο" είναι σε πολύ καλό δρόμο :)
Απλά... τα συγχαρητήριά μου...
Post a Comment