Εκπέμπω S.O.S.

(Μετάφραση και υποτιτλισμός : Δημήτρης Αναγνωστόπουλος
Από το vlog : http://www.youtube.com/Celinemaniac )

Ανοίγω την ήχο
Δυνατά τραγουδώ το ρεφραίν
Θέλω να αλλάξω διάθεση
Θέλω να μπορώ να ονειρευτώ
Δεν αντέχω άλλη λάσπη
Τόσο βούρκο
Δεν αντέχω...
Δεν τους έδωσα εγώ κανένα δικαίωμα
Να μου διαλύουν τη ζωή να μου τη συρρικνώνουν
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ
Είναι πολύ μικροί

πολύ διαπλεκομενοι
Πολύ μίζεροι

πολύ λίγοι...

Και γω για να συνεχίσω να ζω
Θέλω «άρχοντες» και γνώστες και οραματιστές
Και δυνατούς και τριπλά πειστικούς πια…
Πολιτικούς που δε θα μου μιλάνε με
Υπονοούμενα και θεσμούς και σεβασμούς
Αλλά ουσιαστικά, ειλικρινά με πραγματικό όραμα για το μέλλον των γενιών που θα έρθουν κι όχι βόλεμα αυτών που ήδη υπάρχουν και συνήθισαν το σκύψιμο….

…υπάρχει κανείς να με γοητεύσει?

Να μπω στο όνειρο του

Να αγωνιστώ γι αυτό «μέχρι τελευταίας ρανίδας» ?

Δε θέλω θέση στο Δημόσιο
Θέλω θέση στη Ζωή
Θέλω την αξιοπρεπή αντιμετώπιση μου
Καθημερινά από όλους όπως κι εγώ
Κάνω το ίδιο
(όσο κι αν με ξεβολεύει αυτό)
Και σεβασμό και νοιάξιμο.
Θέλω ανιδιοτέλεια
Και δημιουργία
Και Κράτος του Αύριο
Όχι πτώμα του χτες
Που μυρίζει και βρωμάει
Σαν τους γέρους στο «Import –Export»
Που παίζεται στον «Μικρόκοσμο»
Και ενοχλεί τους θεατές που φεύγουν πιο σοφοί πιο σκεπτόμενοι αλλά κι εντελώς φρικαρισμένοι από την αλήθεια και την προοπτική της πολιτισμένης Ευρωπαικής Ενωσης


Όσο
και οι ερωτήσεις του Περικλή Κοροβέση στη Βουλή των Ελλήνων
Για τους 9000 μετανάστες που πέθαναν το 2007
στη προσπάθεια τους να βρουν μια δουλειά
στην ευημερούσα Ευρώπη περνώντας τα σύνορα
δίνοντας στους δουλέμπορους τις οικονομίες μιας ζωής…

Η αναγνώριση από την Ελλάδα της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου
Είναι ταυτόχρονα κι η αναγνώριση του υπάρχοντος καθεστώτος στη Κύπρο
Μας το είπε κανείς?
Αυτό θέλουμε?
Η μετά από 40 χρόνια θα σκιζόμαστε από τους άμβωνες όπως τώρα για την Μακεδονία?
Γιατί άσχετα με ότι πιστεύουμε σε όλη την Ευρώπη έτσι και πεις ότι είσαι Μακεδόνας όλοι οι απλοί άνθρωποι θα σκεφτούν ότι είσαι Σκοπιανός.
Όσοι ταξιδεύουν έξω συχνά ήδη το ξέρουν κι αν όχι ας κάνουν μια δοκιμή
Εδώ ως πότε θα εθελοτυφλούμε?
Ως πότε θα αρνιόμαστε να δεχτούμε την ήττα μας?
Πότε θα αποφασίσουμε να ωριμάσουμε?
Πότε?

Εκπέμπω S.O.S.
Υπάρχει κανείς?

( Οι φίλοι και οι φίλες μου χαθηκαν στην Κεντρικη Ευρώπη. Δεν ξερω αν ειναι τυχεροι, ξέρω ποσο μου λείπουν τωρα. Νιώθω πως μονο εγω τα βλεπω ετσι και δεν εχω εναν ανθρωπο να συζητησω, να ηρεμήσω. Μοναδικη μου καταφυγη το ιστολογιο αυτο κι οι επισκέπτες του. Σαν ψυχοθεραπεία. Κυκλοφορώ και βλέπω αμεριμνους να παίζουν τζόκερ και να αγοραζουν αυτοκινητα να ριξουν καμια γκόμενα. Να εμπλουτιζουν τα βιογραφικα τους για μια καλύτερη θέση. ολο και λιγότερο βλέπω χαμογελαστους ανθρώπους. Ολο και λιγότερο βλέπω ευτυχισμένα σπιτικά. Μονο εγω τα βλέπω αυτα?

Τι γίνεται το πολυ το ιντερνετ κι η μοναξια με φρίκαραν? )

Εκπέμπω S.O.S.

Βάλτε το video δυνατα και τραγουδήστε ειναι πολυ εκτονωτικό...

Ηθελα να ειναι ενα τραγουδι σαν τα τραγουδια του Ζακ Μπρέλ που σου αρεσουν, αλλα....

Όταν σε λένε Μαριάννα κι είσαι 19 χρονών
Στέλνεις μεταμεσονύκτια sms
Ορίζοντας την τελική ημερομηνία
Αναχώρησης
Με μια γιορτή
Στου «Τρελού Πιερό»

Έρχεσαι στη …ταινία μου
Σιωπηλή
Με κοιτάς
την ώρα που το βλέμμα μου είναι αλλού
Κι αποφασίζεις να φύγεις
Για να ΄ρθεις
«κάποια άλλη στιγμή»

Την μέρα της αναχώρησης
Όλα τακτοποιημένα
Δηλαδή χωρίς λόγια και πάλι
Χωρίς προγραμματισμούς
Με σιγουριά ότι δεν θα χαθείς

Και μετά

Ξυπνάω στο δωμάτιο της απουσίας
Με την Άννα Καρίνα να τραγουδά
Κι οι εγγλέζικοι υπότιτλοι από κάτω
Καρφιά οι στίχοι της αφελούς αγάπης
Που θέλει αλκοόλ κι όνειρο
…κι απάντηση στα μεταμεσονύκτια sms

μα ανίκανος να αντέξω
αγνόησα

Σαν κάτι να έχει ξεχαστεί
Στα ανείπωτα
Ένα lost and fount αποχαιρετισμών
Που γέμισε την Κυριακή μου φως
Ένας ενοχλητικός ήλιος
Να φωτίζει όλες τις γωνίες που έμειναν αναπάντητες

Θυμάμαι τώρα
Μια ερώτηση που είπα
«Πότε έκοψες τα μαλλιά σου…»
Μια απάντηση που πέταξες
Κι έπεσε στο βρώμικο πάτωμα
«Δεν τα έκοψα…»
Έτσι αποχαιρετιζόμαστε εμείς ε?

Όταν σε λένε Μαριάννα κι είσαι 19 χρονών
Μπορείς με ευκολία να αλλάξεις τον κόσμο
να αλλάξεις μ’ ένα ταξίδι τους ανθρώπους
να σιγουρευτείς για την εξάρτηση της απουσίας…

Καλοβαλμένες σκέψεις
Σε ένα μεμονωμένο στήσιμο
Μιας άδειας πόλης
Από 19χρονη αλμύρα
εθιστική
Χωρίς κέφι και ενθουσιασμό πλέον
Μια πόλη δημοσίων υπαλλήλων
Και διευθυντών
Μια πόλη που δεν είναι ίδια πια
Που με ενοχλεί ακόμα πιο πολύ
Γιατί
Δεν αντέχεται αυτού του είδους η μοναξιά
Μετά την αποτυχία στα άλλα
Πόση δύναμη και πόσο θέατρο
Μπορεί να παίξει κανείς…
Και για ποιο λόγο άλλωστε

Έκοψες τα μαλλιά σου?
Δεν τα έκοψα…

Τώρα ΕΚΕΙ
Κάνει κρύο?
Είπε θα έχει βροχές
Είναι και το ποτάμι που περνάει
Πρόσεχε την υγρασία
Πρόσεχε
Και ξέχνα

Σε λίγο φεύγω και ‘γω

Ξαφνικά θυμάμαι όλες τις ερωτήσεις που δεν έκανα
Κοιμάσαι στο τρένο
Φτιάχνεις τη βαλίτσα
Βγαίνεις για αποχαιρετιστήριο δείπνο
Κι εγώ στα τηλέφωνα να ρωταω
Χωρίς να μπορώ να μιλήσω
Γιατί δεν πρέπει αυτή τη φορά να είμαι ειλικρινής
Να σου πω πόσο θα μου λείψεις
Πόσο ήδη μου λείπεις
Πόσο ….

Όταν σε λένε Μαριάννα κι είσαι 19 χρονών
Ο επίλογος είναι προφανής
Η Anna Karina που τραγουδά
Αυτό το τραγούδι του πρωινού
Στη ταινία του Γκονταρ
Έχει το όνομα σου
Οι ηρωίδες σε κυνηγούν
Τώρα θα σε κυνηγούν κι οι φίλοι…
…τρέξε, φύγε, ζήσε, μάθε οκ
Όμως μη χαθείς ε?

Κι όταν σε πιάσει νοσταλγία
Να θυμάσαι πως σου χρωστώ
ένα αξιοπρεπές μεθύσι
Στου «Τρελού Πιερό».
Γιατί σε λένε Μαριάννα
Κι εισαι 19 χρονών.

Με αφορμή το "Ελεος" της sarah kane

Με αφορμή μια παράσταση
Μια κριτική εδω

Μια μικρου μηκους ταινία
Τη μοναδικη

Μια ταμπλέτα πόνου
Μια ταμπλέτα θανάτου

Μια επίσκεψη στα ονειρα καποιου
Που δεν εκανα

Μια απόπειρα συγγνώμης
Μια ευμαρεια καθημερινότητας
Που σου πετανε σα ξεροκόματο στα μουτρα
Για να παψουν οι τυψεις

Για την ροπη στο ευκολο
Μια αδυναμια να εκτιμησεις
Να προσηλωθείς
Να ταχτεις
Στο δυσκολο

Μια ταμπλετα πόνου
Μια ταμπλετα θανάτου
Μια ταινια μικρου μηκους
Μια ζωη περιττου μηκους
Μια αναπνοη της εκνπνοης του χρονου
Μια ταμπλετα ανισχυρη
Να σε κατακτησει
Μια ζωη πολύ ισχυρη
Για να σε αποπροσανατολισει
Και ξανα

Μια ταμπλετα θανατου
Σαν αντίδωρο
Σημερα του Αγίου Ευθυμιου
η γιορτη της α-θυμιας
η ταμπλετα που εληξε
ο χρονος του θυμου
που περασε
μια ταινια μικρου μηκους
με drama queen πρωταγωνίστρια
πνιγμένη στο μελό
των boulevard of broaken dreams

αστόχως έξοχη
στην επιμονή του σωστού


ποσες ανατιναξεις
αντεχουν τα σπλαχνα
οταν κι ο βηχας
με ταμπλετα πονου
συνεχιζεται

πως η ζωη σταματαει
με ταμπλετες θανατου
σε ειδικη τιμη προσφορας
στο prime zone της tv

που οριζεις το τελος
σε κατι που σου απαγορευουν να αρχισεις

με ταμπλετες σε e-mail
τα μεσανυχτα

με αγνωστους παραλήπτες
μεμονωμενο περιστατικο
στο facebook
χωρις αντίδοτο...

(στη φωτογραφία η Μάρα Τσικάρα απο την παράσταση "Ελεος " της Σαρα Κεην ,του Θεατρου Τεχνης Ακτις Αελίου Θεσσαλονίκη 2008)

Ενα σχόλιο της επικαιρότητας

"Κλαίω,

η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται,

γιατι καταχράστηκε το δικαίωμα της Ελευθερίας και της Ισότητας.

Γιατί έμαθε τους πολίτες να θεωρούν

την Αυθάδεια ως Δικαίωμα,

την Παρανομία ως Ελευθερία,

την Αναίδεια του λόγου ως Ισότητα

και την Αναρχία ως Ευδαιμονία"

Ισοκράτης 436-438 π.Χ.

7+1 =2008

7+1
πράγματα που με σημάδεψαν τη χρονιά που πέρασε
ειναι το παιχνιδι που μου ζητησε να παιξω ο γλυκος
ποιητης jirashimosu.
Το βρίσκω πολυ...σημαδιακο
που μου ζητηθηκε ειδικα φετος την πιο σημαδιακη
χρονιά της ζωης μου
να γραψω γι΄αυτα που με σημάδεψαν.
αποφασισα λοιπον να γραψω
επιγραμματικα
τα πιο σημαδιακά ...
σημάδια.

1.Η χρονιά ξεκίνησε με το 2 του Δημήτρη Παπαιωάννου, ακόμη να παίζεται στο Παλλάς και η διαπίστωση οτι η αμηχανία της κριτικής στην Ελλάδα βασίζεται στην ημιμάθεια, στην ανασφάλεια και στην υπόγεια αποδοχή της ανικανότητας να παρασύρει μεγαλες μαζες προς την Τέχνη λόγω σοβαρων προβληματων επιβίωσης.

Οταν η ιδια η κριτικη δεν πιστεύει στην επιδραστικότητα της Τέχνης τότε αυτόακυρώνεται και χανεται...

Η ιδια χωρα που θρέφει ανθρώπους σαν τον κο Παπαιωάννου, θρέφει και τους Κωλοκοτροναίους με τα αυτοκίνητα που καβαλα πανε για καμακι, καβαλα στη δουλειά καβάλα στα μπουζουκια καβαλα και για εφημεριδες στο περιπτερο.

2.Η ελλάδα ειναι μια νεκρη χωρα με νεκρους ανθρωπους νεκρο κοινωνικο ιστο νεκρους αμυντικους μηχανισμους.

Την ενοχλει το παρελθόν της. Την ενοχλει η νεότητα. Δεν θέλει να ζησει αλλα σαν βαμπιρ εξαντλειται στα ορια του χαβαλε και των κιτρινων εκπομπων βαφτιζοντας τα ζωη. Δεν βλεπω πια κανενα φως παρα μοναχα μικρες αντιστασιακες ομαδες στα "προαστια" των blogs.

3. Ειδα πως ειναι να ζεις χωρις ελπίδα. Αφορμή η Αμαλία -το απόλυτο προσωπο για το 2007-και οι φωτιες κυριως στη Ζαχαρω το καλοκαίρι. Η αισθηση της μη ελπίδας συνεχίζεται μεχρι το τελος του χρόνου με τα προσωπα της εξουσίας να κρύβονται πισω απο το δακτυλό τους με τετοιο τρόπο που μονο οικτο μπορουν να μου προξενησουν. Ειναι η πρωτη χρονιά που σκέφτηκα πολυ σοβαρα να μεταναστεύσω κι αυτο εκανα.

4. Σιγουρεύτηκα οτι οσο η Τεχνη απο παρηγοριά καταντησε να γινει περιττή αφορμη για κοινωνικες γνωριμίες, αλλο τοσο κι ο Ερωτας κατω απο το φόβο μιας μελλοντικης απόριψης η προδοσίας ειναι αποδιοπομπαιος απο το συνολο των εν ενεργεια ερωτικων ανθρώπων.

Μονο που το σεξ χωρις συναίσθημα ειναι πορνεία κι οχι απελευθέρωση κι εγω πολυ πολυ μακρια απο αυτη την πρακτική.

Ειμαι ανοικτος αλλα απολυτα απαιτητικος. Θελω ο Ερωτας να ειναι η φλογερη αφορμή μιας θεραπευτικής και ηρεμης Αγάπης, αλλιως δεν με αφορα πιά.

5. Η πρωτη βαθια ρυτιδα στο μετωπο μου επίσης με σημαδεψε το 2007. Ο χρόνος που φευγει, ο πόνος που αφήνει το σημάδι του εκτος απο το μεσα αλλα και στο εξω. Η πρωτη ουσιαστικη συνειδητοποίηση οτι η καλύτερη επένδυση ειναι στα "μεσα" κι οχι στα "εξω" . Επίπονο αλλα πολυ χρησιμο και τελικα απόλυτα απελευθερωτικό. Ειναι σημαντικο να σκοτωνεις εγκαιρα τον Ναρκισσο που εκτρέφεις,

6. Η επιστροφη μου στα πιο ερμητικα κλεισμενα συρταρια μου. Η επιστροφη μου στη μουσικη για προσωπικη ψυχοθεραπεια. Σ' αυτο βοηθησε πολυ μια καθημερινη ιντερνετικη επικοινωνια με ατομα εξαιρετικης ευαισθησίας που με χαλαρωσαν ,εν αγνοια τους, οτι δεν ειμαι το τερας της Αποκαλύψεως. Ταυτόχρονα η σχεδον πληρης απομακρυνση μου απο οτιδηποτε κοινωνικο. Ακόμα και τις επισκεψεις στο σινεμα η στο θεατρο η σε συναυλίες τις κανω πλεον ολομοναχος. Ολομόναχος πηγα και διακοπές. Ολομοναχος εκανα τα περισσότερα ταξιδια.

7. Ο θάνατος, η απώλεια στην επανάληψη τους, αν αφεθεις σε καταντούν ανάπηρο να συνεχίσεις να αισθάνεσαι. Η αποδοχή τους οσο επίπονη κι αν είναι σε βοηθούν να δεις το νομοτελιακό της υπαρξης σου με ουσιαστικότερο τρόπο. Μεγάλη σχολή να ξερεις να χανεις τους δικους σου, χωρις να χανεσαι...

Αυτο ειναι και το σημαντικότερο που έμαθα φέτος.!

+1

Εμαθα να δινω.

Χωρις ανταλλάγματα.

Χωρις δεσμεύσεις.

Χωρις εξηγήσεις.

Να δινω

και να σταματω

μονο οταν σιγουρευτω

οτι δεν με χρειαζονται πιά.

Δίνω την σκυτάλη στους :
neutrino,
candybleu,
alps,
μεγαλοκοπέλα,
ammos sta malia mou,
alienlover,
και κυρίως ο νεος φιλος le petit journaliste
να μας γραψουν κι αυτοι τα 7+1 πράγματα που τους σημάδεψαν το 2007
Καλή Χρονιά

300 post!!!

Ξερει...

(http://www.youtube.com/Celinemaniac)
καρμικο να το ακουσω την στιγμη που επρεπε...

οι Placebo το ειχαν προφητεύσει...

A friend in needs a friend indeed,

A friend with weed is better,

A friend with breasts and all the rest,

A friend who's dressed in leather,

A friend in needs a friend indeed,

A friend who'll tease is better ,

Our thoughts compressed,

Which makes us blessed,

And makes for stormy weather,

A friend in needs a friend indeed,

My Japanese is better,

And when she's pressed she will undress,

And then she's boxing clever,

A friend in needs a friend indeed,

A friend who bleeds is better,

My friend confessed she passed the test,

And we will never sever,

Day's dawning, skins crawling

Pure morning...

(με πραγματικη απαθεια το αφιερωνω στα ΜΜΕ)

Tu chiami una vita

Το πρωτο post για το 2008 ειναι ενα κάλεσμα για μια ζωη,

διαφορετικη,

διορθωμενη.

Την περασμενη χρονια εμαθα να χανω,

χωρις να χανομαι,

εμαθα να επιστρεφω οταν με χρειαζονταν,

εμαθα να συγχωρω.

Μεγαλωσα.

Επίσης προσπάθησα να μοιραστω συναισθηματα και σκεψεις,

οχι παντα με απόλυτη επιτυχια.

Ειμαι στο δρομο.

Μαθαίνω ακόμα.

Μεγαλώνω ακόμα.

Εκτιμησα τη σιωπη.

Την απόσταση που χρειαζομαι για να καταλάβω .

Μετριασα τον ενθουσιασμο που μονο καταστροφες μου χαρισε.

Ασχοληθηκα με θεματα που παλιοτερα τα θεωρουσα το λιγότερο μίζερα και πολυ μακρια απο μενα.

Πιστεψα στη δυναμη της σκεψης.

Αφέθηκα να επηρεαστω απο τις σκεψεις των αλλων.

Ανοιχτηκα σε απολυτα ξενους που γνωρισα μεσα απο δω και δεν μετανοιωσα, καλυτερευσα.

Δεν βαζω στοχους πιά.

Αλλα εμαθα να... ονειρευομαι.

Γιατι αυτο λείπει τελικά.

Το όνειρο.

Οπως ελέγε κι ο δασκαλος Καρολος Κουν:

" Δε θελω ρεαλισμο. Θέλω μαγεία"

Απο εδω κι απο αλλού, θα προσπαθω να ονειρεύομαι.

Και το ονειρο μου να το μοιράζομαι και μ' αλλους.

Επίσης να υιοθετω των αλλων τα ονειρα.

Τι δυσκολο που ειναι.

Να μπαίνεις στα ονειρα του αλλου...

Ομως νομίζω μόνο έτσι ισως κατι αλλαξει, ισως κατι διορθωθει

Είδαμε ο ρεαλισμός και η πραγματικότητα σε τι δυσβαστακτες μοναξιες μας εχουν οδηγησει

Ειδαμε τα ονειρα τα πλαστα των οικειων για σπουδες και διπλώματα και περγαμηνες που μας εχουν καταντησει.

Ζήσαμε τα ...μη ονειρα της πολιτειας για το αύριο.

Βιώνουμε την απαξία μιας νεολαίας που χανεται αδικα σε μετριότητες και τηλεοπτικές σαχλαμάρες απο απιστευτα εγωπαθεις κι αναπηρους καρεκλοκένταυρους.

Ολα αυτα ειναι το πίσω. Ειναι ηδη πολύ παλιά.

Ονειρο λείπει και μερακι και πάθος και ανατροπή!

Μονο μ αυτα γινομαστε γνήσια δημιουργικοι

κι οχι επιχορηγούμενοι δημοσιοι υπάλληλοι της Τέχνης.

Εμαθα οτι δεν ειμαι μόνος

τουλαχιστον τώρα

τουλάχιστον εδω

για πρωτο βημα δεν ειναι ασχημα

δυσκολα ναι, πρωτογνορα επίσης

αλλα οχι ασχημα

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

μη καιμε τα μυαλα μας σε πραγματα που δεν αξιζουν!

(Το Tu chiami una vita ειναι απο το φιλμ της Agnieszka Holland "Washington Square" του 1997)

Happy New Year ( ας αρχισει μια επανασταση, εστω αυτή!!!)