Monday, January 21, 2008
Ηθελα να ειναι ενα τραγουδι σαν τα τραγουδια του Ζακ Μπρέλ που σου αρεσουν, αλλα....
Όταν σε λένε Μαριάννα κι είσαι 19 χρονών
Στέλνεις μεταμεσονύκτια sms
Ορίζοντας την τελική ημερομηνία
Αναχώρησης
Με μια γιορτή
Στου «Τρελού Πιερό»
Έρχεσαι στη …ταινία μου
Σιωπηλή
Με κοιτάς
την ώρα που το βλέμμα μου είναι αλλού
Κι αποφασίζεις να φύγεις
Για να ΄ρθεις
«κάποια άλλη στιγμή»
Την μέρα της αναχώρησης
Όλα τακτοποιημένα
Δηλαδή χωρίς λόγια και πάλι
Χωρίς προγραμματισμούς
Με σιγουριά ότι δεν θα χαθείς
Και μετά
Ξυπνάω στο δωμάτιο της απουσίας
Με την Άννα Καρίνα να τραγουδά
Κι οι εγγλέζικοι υπότιτλοι από κάτω
Καρφιά οι στίχοι της αφελούς αγάπης
Που θέλει αλκοόλ κι όνειρο
…κι απάντηση στα μεταμεσονύκτια sms
μα ανίκανος να αντέξω
αγνόησα
Σαν κάτι να έχει ξεχαστεί
Στα ανείπωτα
Ένα lost and fount αποχαιρετισμών
Που γέμισε την Κυριακή μου φως
Ένας ενοχλητικός ήλιος
Να φωτίζει όλες τις γωνίες που έμειναν αναπάντητες
Θυμάμαι τώρα
Μια ερώτηση που είπα
«Πότε έκοψες τα μαλλιά σου…»
Μια απάντηση που πέταξες
Κι έπεσε στο βρώμικο πάτωμα
«Δεν τα έκοψα…»
Έτσι αποχαιρετιζόμαστε εμείς ε?
Όταν σε λένε Μαριάννα κι είσαι 19 χρονών
Μπορείς με ευκολία να αλλάξεις τον κόσμο
να αλλάξεις μ’ ένα ταξίδι τους ανθρώπους
να σιγουρευτείς για την εξάρτηση της απουσίας…
Καλοβαλμένες σκέψεις
Σε ένα μεμονωμένο στήσιμο
Μιας άδειας πόλης
Από 19χρονη αλμύρα
εθιστική
Χωρίς κέφι και ενθουσιασμό πλέον
Μια πόλη δημοσίων υπαλλήλων
Και διευθυντών
Μια πόλη που δεν είναι ίδια πια
Που με ενοχλεί ακόμα πιο πολύ
Γιατί
Δεν αντέχεται αυτού του είδους η μοναξιά
Μετά την αποτυχία στα άλλα
Πόση δύναμη και πόσο θέατρο
Μπορεί να παίξει κανείς…
Και για ποιο λόγο άλλωστε
Έκοψες τα μαλλιά σου?
Δεν τα έκοψα…
Τώρα ΕΚΕΙ
Κάνει κρύο?
Είπε θα έχει βροχές
Είναι και το ποτάμι που περνάει
Πρόσεχε την υγρασία
Πρόσεχε
Και ξέχνα
Σε λίγο φεύγω και ‘γω
Ξαφνικά θυμάμαι όλες τις ερωτήσεις που δεν έκανα
Κοιμάσαι στο τρένο
Φτιάχνεις τη βαλίτσα
Βγαίνεις για αποχαιρετιστήριο δείπνο
Κι εγώ στα τηλέφωνα να ρωταω
Χωρίς να μπορώ να μιλήσω
Γιατί δεν πρέπει αυτή τη φορά να είμαι ειλικρινής
Να σου πω πόσο θα μου λείψεις
Πόσο ήδη μου λείπεις
Πόσο ….
Όταν σε λένε Μαριάννα κι είσαι 19 χρονών
Ο επίλογος είναι προφανής
Η Anna Karina που τραγουδά
Αυτό το τραγούδι του πρωινού
Στη ταινία του Γκονταρ
Έχει το όνομα σου
Οι ηρωίδες σε κυνηγούν
Τώρα θα σε κυνηγούν κι οι φίλοι…
…τρέξε, φύγε, ζήσε, μάθε οκ
Όμως μη χαθείς ε?
Κι όταν σε πιάσει νοσταλγία
Να θυμάσαι πως σου χρωστώ
ένα αξιοπρεπές μεθύσι
Στου «Τρελού Πιερό».
Γιατί σε λένε Μαριάννα
Κι εισαι 19 χρονών.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
10 comments:
Να σου ανακοινωσω οτι σου ξαναεκλεψα μια μεταφραση του Pessoa για την αναγκη ενος μπλογκοπαιχνιδιου με ποιηματα, ειναι στο δευτερο μπλογκ μου http://katkag2.blogspot.com/.
Ελπιζω να μην σε ενοχλει!!!
Καλημερα!!!
@dee dee
ξερεις πως δεν εχω κανενα προβλημα, αντίθετα χαίρομαι!
Υπέροχο παιχνίδι!
Καλη Εβδομάδα!
Κάποιος σε έχει βάλει εσένα!
Δεν εξηγείται αλλιώς...
Με στενοχωρει που καποιες φορες δεν θυμαμαι τα 19 μου. Λιγο μονο, μεσα απο την ασυδοσια που μου προσφερθηκε για να την μαθω. Στα 19 νομιζεις οτι ολοι παιζουν στο δικο σου εργο :)
οταν είναι ακομα στην αρχη
και τα πραγματα ειναι ακομα λιγο σκληρα,
ξερεις,
οχι τιποτα,
απλα φοβασαι το αγνωστο, το ανεξερευνητο.
τοτε ολα
(και τα πιο μικρα και τα πιο μεγαλα)
σου δενουν ενα κομπο στο λαιμο
οταν αγαπας μαλιστα πολυ
τοτε κυλαει κι ενα δακρυ.
ξερεις,
ειναι το κενο
στο αδειο
καινουργιο δωματιο
το κατασπρο
ειναι η ησυχια στην αδεια
καινουργια πολη
που μοιαζει ακινητη και
που περιμενει να γεμισει με ανθρωπους
εμπειριες
και στιγμες..
για την ωρα κενο
και φοβος (λιγος οχι πολυς) μπροστα στο αγνωστο.
μονη συντροφια
οι σκεψεις των μεθυσμενων που χαιρετουσαν ανεμελα και φασαριοζικα
οι σκεψεις αυτων που σκεφετσαι κι εσυ πιο σιωπηλα
κι ισως, κι ενα χαρωπο τραγουδι πρωινο τραγουδισμενο απο την Marianne στον τρελο Pierrot...
Pierrot le fou. Καλά του πότε είναι γιατί ο Belmondo είναι τεκνό!
όμορφο αυτό που γράφεις για τη μοναξιά.
Καλησπέρα σε σένα που δεν κουράστηκες ακόμα να μας τα λες :)
Εύχομαι να μην κουραστείς ποτέ!
@Jirashimosu
τα μεγαλα πνευματα η η γουσουζιά του 2008?
@dee dee
ναι! ναι! το θυμάσαι ακόμα λοιπόν...
@neutrino
...
@Pussy Galore
του 1965.
Επι της ευκαιρίας,η μόνη ταινία που εγω τον βρισκω συμπαθη
@κωστας
Οσο πιο αντίξοα, τόσο πιό Durassel!!!
Hello! Perasa na pw ena geia.. Exoume kairo na ta poume. Geia loipon!
etalon μου... πόσο καιρος εχει περασει απο τοτε που μιλησαμε τελευταια φορα? φοβαμαι πως δε θα θυμασαι πια ουτε ποια μαρια ειμαι.οπως και να'χει εγω σε νοσταλγω και η οδος σου μου καιει τα ματια οπως καθε τι οικειο. η ζωη μου εχει παρει μια τροπη πια,σα να προσπαθει να επανορθωσει. και να σου πω την αληθεια... την αφηνω. πες μου μονο ποιες ωρες και μερες μπορω να σε βρω στο γνωστο μερος για να σου κανω μια αγκαλια.
πω πωωω... τωρα που ξαναδιαβαζω τι εγραψα ειναι σαν ερωτικη εξομολογηση! αλλα ξερεις πως με ανθρωπους σαν εσενα ερωτευομαι απο τη στιγμη που θα τους γνωρισω. αρα... ας ειναι! θυμασαι που σου'χα πει οτι χαιρομαι γιατι οταν θα βγει etalon σε χαπια εγω θα εχω τον αυθεντικο και θα χαιρομαι? αυτο μπας και θυμηθεις ποια μαρια ειμαι. αλλιως... θα χρειαστει να αυτοπροσδιοριστω μεσω του χωρισμου μου. "η χωρισμενη μαρια"... πολλα πολλα φιλια!
Post a Comment