Wednesday, February 20, 2008

Γραμμα

Φίλοι
Νέα δεν έχω πολλά να γράψω
Στη πατρίδα χιονίζει και κλείνει το αεροδρόμιο για 3 μέρες
Οι …άρχοντες τσακώνονται ποιος έχει την ευθύνη για τον δρόμο
η τηλεόραση ζει στη δική της παράλληλη πραγματικότητα
οι κινηματογράφοι είναι άδειοι κι όμως παίζουν τις καλύτερες ταινίες τώρα…

Δίπλα μας
μια νέα ευρωπαϊκή χώρα πανηγυρίζει την ανεξαρτησία της
κρατώντας αμερικάνικες σημαίες
σκέφτομαι αν με την ιδία λογική σε 10 χρόνια είναι περισσότεροι οι ξένοι στην Ελλάδα άραγε εξ ίσου θα πανηγυρίζουμε μια ακόμη νέα Ευρωπαϊκή χώρα?
Κράτος δικαίου με επιτροπές τι νόστιμο που ακούγεται αλήθεια…
γι αυτό σου λέω
μια λύση υπάρχει
η μετανάστευση
κανείς δε νοιάζεται
όλοι τη βολή τους, λαμόγια μας λέει ο Β. να ξερες πόσο με πείραξε αλλά τι να κάνω τα χίλια δίκια έχει.
Μωρέ είναι που μας εξαντλήθηκε το όνειρο
Δεν έχουμε άλλο
Αυτό ήταν
Πάει κι η εφηβεία
Περνάμε στην ωριμότητα
(λέμε τώρα)
Κλεισμένοι στα σπίτια και στα γραφεία μη τυχόν και σκάσουμε μύτη στην αγορά
Μη τυχόν και μας απορρίψει κανείς ,δεν έχουμε άλλα περιθώρια, δεν αντέχουμε και το ρίξαμε στον …κλεφτοπόλεμο ιδεών.
Κι αυτό είναι η ζωή?
Η ΖΩΗ ΜΑΣ?
Γι αυτό σου λέω
Δεν έχω νέα
Προς το παρόν
Βλέπω στο dvd ταινίες
Καταναλώνω εικόνες
Μπαίνω στις ζωες άλλων
Ξεχνιέμαι
Εξαφανίζομαι σε σκοτεινές αίθουσες
Συνήθως μόνος
Κλαίω συχνά στα σκοτεινά
Να περάσει ο καιρός
Τα δάκρυα να πετρώσουν κάποτε
Να μαραθούν στο μάγουλο
Και βλέπουμε…

Ο Γ γράφει κρυφά ποιήματα
Μου τα στέλνει με sms

H A έβαλε όλα τα λεφτά της κι έκανε μια παράσταση
Μαγκιά της

Εγώ περιμένω να λιώσουν τα χιόνια
Να γυρίσω από την χειμερία νάρκη μου
Να πάρω πίσω τη δική μου ζωή
Που ξέχασα κάπου στα Εξάρχεια εδώ και κάτι μήνες
Σκέφτομαι να τη κάνω τσιγγάνα τη ζωή μου
Να περιφέρομαι από πόλη σε πόλη
Μόλις κατάλαβα πως έχω πολλά να μάθω ακόμη
Μη κάνω τον πολύξερο
Τι λες κι εσύ?
Λέει?

14 comments:

Dee Dee said...

10 χρονια ειναι πολλα. η Θρακη εχει παρει τον ιδιο δρομο και δε νοιαζεται κανεις.

…κλεφτοπόλεμο ιδεών.
Κι αυτό είναι η ζωή?
Η ΖΩΗ ΜΑΣ?

αν σου πω ναι θα θυμωσεις μαζι μου;;

Καλημερα!!!

το θείο τραγί said...

Δεν είσαι τελείως μόνος σ' αυτές τις σκέψεις.

Jirashimosu said...

Το γράμμα μιας γενιάς.
Ξέρεις, etalon, οι επαναστάσεις ξεκίνησαν από φωνές.
Μετά περάσαμε στους υπαινιγμούς.
Η δική μας γενιά είναι μετά το μετά.
Οι φωνές τα έχουν πει όλα - είναι πια γραφικές.
Οι υπαινιγμοί ανίσχυροι.
Πρέπει να βρεθεί μια νέα γλώσσα ανάμεσα στα δυο και μέχρι να γίνει αυτό δε μπορούμε παρά να στεκόμαστε όλοι μουδιασμένοι.

Γιατί τι είναι εκείνο που ενώνει κραυγή και ψίθυρο;

Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι θα αποκαλυφτεί στη δική μας γενιά. Ελπίζω στους επόμενους, πριν μας πνίξει η αφασία.

Είδωλο said...

H ανακατανομη των λαων ειναι το επομενο βημα στην "εξελιξη" της ανθρωποτητας...
δυστυχως οντως η μεταναστευση ειναι το μοναδικο βημα, εγω το σκεφτομαι παρα πολυ συχνα τελευταιως σε αυτη την κωλοχωρα

ΠΑΥΛΟΣ said...

Αν θες παρέα στην τσιγγάνικη ζωή σου, είμαι μέσα.

Σμέμνιος Ναΐτης said...

Αν το να κάνεις την ζωή σου τσιγγάνα σου αρέσει τότε κακός δεν την έχεις κάνει μέχρι τώρα. Αλλά να θυμάσαι πως πρέπει να μάθεις και τσιγγάνικα (Ρομανές).

etalon said...

@dee dee
ρητορικα τα λεω ισα ισα συμφωνω μαζι σου και δεν υπαρχει περιπτωση να θυμωσω με ατομα της δικης σου ποιότητας.
Καλημερα κι απο μενα

@το θειο τραγι
"ειναι κι αυτό μια παρηγορια"


@Jirashimosu
Πολυ κραταει αυτο το μεταβατικο βρε Γερασιμε. Κατι πρεπει να γινει...

Anonymous said...

τσιγγανικη περπατισιά?
τα χει πει όλα ο κ.

Η πολις

Ειπες:"Θα παγω σ'αλλη γη, θα παγω σ'αλλη θαλασσα.
Μια πολις αλλη θα βρεθει καλλιτερη απο αυτη.
Καθε προσπαθεια μου μια καταδικη ειναι γραφτη.
Κ'ειν'η καρδια μου-σα νεκρος-θαμενη.
Ο νους μου ως ποτε μες στον μαρασμον αυτον θα μεινει.
Οπου το ματι μου γυρισω, οπου κι αν δω
ερειπια μαυρα της ζωης μου βλεπω εδω,
που τοσα χρονια περασα και ρημαξα και χαλασα#.
Καινουργιους τοπους δεν θα βρεις, δε θαβρεις αλλες θαλασσες.
Η πολις θα σε ακολουθει. Στους δρομους θα γυρνας
τους ιδιους. Και στες γειτονιες τες ιδιες θα γερνας
και μες στα ιδια σπιτια αυτα θ'ασπριζεις.
Παντα στην πολι αυτη θα φθανεις. Για τα αλλου-μη ελπιζεις-
δεν εχει πλοιο για σε, δεν εχει οδο.
Ετσι που τη ζωη σου ρημαξες εδω
στην κωχη τουτη τη μικρη, σ'ολην την γη την χαλασες.


αλλά ξέρεις τι λέω, αφού το βλέμμα δεν μπορουμε να το ξεφοτωθούμε, ας αλλάζουμε τουλάχιστον συχνά εικόνες

είμαι ένα βήμα πριν τα παρατήσω όλα εδώ και την κάνω. δειάβαζα πριν λίγο για τους ποδηλάτες που θα ταξιδέψουν απο την ακρόπολη μέχρι το πεκίνο. ο μικρότερος ήταν 40 χρονών. ο μεγαλύτερος 72. δεν φαντάζεσαι πόσο ζήλεψα. αν το ήξερα απο πριν θα είχα λάβει μέρος.

οπουδήποτε. οπουδήποτε αλλού. εκτός απο εδώ.

αντε μαζευτείτε τρελαμένοι μπλόγκερς να ξεκινήσουμε ταξίδι στην βόρεια αφρική απο λιβύη μέχρι τον ποταμό σενεγάλη. και όπου βγάλει. λίγα γαλλικά, και φρέσκο χαμόγελο, δεν χρειάζεται τίποτα άλλο

basik-ly said...

Μια ένσταση μόνο: ανέκαθεν το ποσοστό των Αλβανών στο Κόσοβο αποτελούσε τη συντριπτική πλειοψηφία.

Όχι, βέβαια, ότι υπάρχει καλύτερος και χειρότερος εθνικισμός, αλλά όταν εσύ ως χώρα μάχεσαι συνέχεια για τα όρια της ΔΙΚΗΣ ΣΟΥ αλήθειας...

Αρης Δαβαράκης said...

Λέει. Λέει οτι λέει η φωνούλα μέσα σου. Υπάρχει μια φωνούλα μέσα σου, μπορεί να είναι και δυνατή, ν΄ακούγεται ξεκάθαρα, να λέει "θέλω πολύ αυτό" κι΄εσύ να κάνεις τον κουφό. Η μπορεί να ψυθιρίζει τρομαγμένη απ΄όλα αυτά που βλέπει γύρω της και γι'αυτό δεν την ακούς, αλλά πρέπει να συγκεντρωθείς, να κάνεις προσευχή ή διαλογισμό ή απλώς ησυχία (τι απλώς, αυτό είναι το πιό δύσκολο) να δημιουργήσεις συνθήκες ησυχίας απόλυτης (δεν έχει σημασία αν παίζει η τηλεόραση στο διπλανό δωμάτιο, αν συγκεντρωθείς γίνεται) και να κλείσεις τα μάτια σου και να σκύψεις τον αυχένα σου και να βυθιστείς στον εαυτό σου να τον ακούσεις. Εχει κάτι να σου πεί και αυτό που θα σου πεί θα σ΄αρέσει. Αλλά να το τσεκάρεις ξανά και ξανά, μην πέσεις στην παγίδα τής πρώτης παρόρμησης. Χτίσε κάτι γερό μέσα σου, ενα "θέλω" γερό. Και μετά κάνε το σταυρό σου και προχώρα. Ο βαφτισιμιός μου είναι πέντε φέτος, μέχρι να γίνει εφτά θάχει αποσυνδεθεί απόλυτα πιά απο τις διασυνδέσεις του με τον κόσμο απ΄όπου ήρθε. Είπε σήμερα στη μαμά του, "Μαμά, εγω σε διάλεξα, και σένα και τον μπαμπά. Δεν μπορώ να σου πω παραπάνω γιατί είναι το μυστικό μου αλλά σας διάλεξα κι΄έτρεξα και μπήκα στην κοιλίτσα σου". Τα παιδιά μέχρι τα εφτά τους χρόνια, το αργότερο κατα την απόψή μου, έχουνε δυνατές μνήμες απο το "πρίν" γι'αυτό και δυσκολεύονται στην αρχή να καταλάβουν πως σκεφτόμαστε εμείς οι μεγάλοι. Μετά τα επτά όμως όλο το προηγούμενο ταξίδι μέχρι την μήτρα διαγράφεται απο την μνημη, ίσως για να προστατευθεί ή "ψυχική υγεία" όπως την λέμε σήμερα του παιδιού που μεγαλώνει μέσα σε μιά κοινωνία με ηλίθια σχολεία, άχρηστές γνώσεις, τηλεόραση, αποχαύνωση και προετοιμασία για το μεροκάματο του τρόμου ή την συνεργασία με την παγκόσμια μαφία. Ακου τη φωνούλα σου, φίλε μου etalon - και όσο κι΄αν ζοριστείς μην κάνεις αυτό που "πρέπει", κάνε αυτό που θές και πλήρωσέ το. That's life, που λέει κι¨ο Φράνκυ!Η θα την ζήσουμε ή θα φυτοζωήσουμε!

Αλεξάνδρα said...

Σκέφτεσαι πολύ και δεν είναι προσόν αυτό στις μέρες μας.

Σε λίγο θα είμαστε μετανάστες στην χώρα μας....

Καλό σου βράδυ

b|a|s|n\i/a said...

οι εικόνες που περνάνε από μπροστά μας είτε είναι σε 4 τοίχους, δρόμους, ηπείρους μας μαθαίνουν, αρκεί να θέλουμε να τις ζήσουμε...

Equilibrium said...

Συμμερίζομαι τις ανησυχίες σου, μακάρι να'χαμε τη δύναμη όλοι μας να περιφερόμαστε κηνυγώντας τη γνώση, κι όχι να περιφέρουμε τη βολεμένη ζωούλα μας από απόλαυση σε ψίθυρο. Τότε ίσως η κραυγή να'τανε πιο κοντά...

ΕΥΟΙ! said...

θα σου απαντούσα με κάτι κομψό βαθυστόχαστο
χτύπησε το τηλέφωνο, ένας φίλος επέμενε να δούμε μαζί ταινίες
πήγα χωρίς να θέλω, γιατί....
δεν είδαμε τίποτα ολόκληρο
μονολογήσαμε
δε χάσαμε τίποτα κερδίσαμε μάλλον
"με άλλον" που βρεθήκαμε έστω και λίγο
άρα,
να μην είμαστε κομμάτι του στοιχειωμένου σκηνικού
ένα παπούτσι, ένα στυλό, ένα σημείωμα, αλλά ζωντανοί
σε όποια πόλη...