το καλυτερο κειμενο της blogοσφαιρας

Έπεσα σε λήθαργο τα ξημερώματα αγκαλιά με ένα παχουλό μαύρο σύννεφο και από την ώρα που άνοιξα τα μάτια μου αρνούμαι να ξυπνήσω. Η αγάπη μιας στιγμής στο λυκόφως χάνεται.

Έξω ο καιρός μολύβδινος. Ανάγλυφα τα σύννεφα σαν ιστιοφόρα σε αχαρτογράφητο πέλαγος. Άλλη μια εβδομάδα σα να ξεκινάς πάντα από το ίδιο σημείο,με λιγότερο κουράγιο γιατί ξέρεις τι σε περιμένει στη στροφή.
Κι όμως καμιά φορά συμβαίνει να μας περιμένει κάτι νέο στην στροφή.
Κάποιες φορές οι στροφές κρύβουν εκπλήξεις,σαν τις ανθρώπινες ψυχές.
Σήμερα είναι η μέρα του τίποτα, ή μάλλον του όχι κάτι.
Η μόνη έξοδος είναι μέχρι το βιβλιοπωλείο για ένα καινούργιο βιβλίο και για γραμματόσημα.
Σε ποιο γαλαξία με έβαλα δε θυμάμαι. Παράτησα τον εφηβικό εαυτό μου μέσα σε σελίδες ανοιξιάτικης ποίησης και τον καταράστηκα να κάνει βόλτες στα κενά των γραμματοσειρών τους.
Έχουν περάσει 34 χρόνια και ακόμα ζω μια περίοδο προσαρμογής σε αυτή τη ζωή. Ακόμα παλεύω να ορίσω τον εαυτό μου σε αυτόν εδώ το χώρο και το χρόνο.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει αν είμαι ετερόφωτη ή αυτόφωτη. Αγαπάω τα πόδια μου,το στήθος μου, το μυαλό μου μέσα από τα μάτια των άλλων, και κάποιες φορές μέσα από αυτή την υποτίμηση βγαίνει μια τεράστια υπεροψία. Για αυτό και κοιμάμαι μόνο με μαύρα σύννεφα και μισά φεγγάρια.
Έξω έβαλε πάλι κρύο. Πίνω ένα ζεστό καφέ και ψάχνω μέσα μου, που είναι το ελάττωμα. Μόνο εγκαύματα βλέπω. Δικά μου, δικά σου, δικά της, δικά του.
Α! Ίσως και εκείνο το κενό που έχω, άγνωστο που,μπάζει και με κάνει να μετεωρίζομαι. Κουράζομαι εύκολα πια χαστουκίζοντας τον εαυτό μου στις άκρες της νύχτας. Δεν αντέχω άλλο το χρώμα της και την προστασία που με μπουκώνει.
Έχω πάρει αιθέριο έλαιο λεβάντα και το καίω στο ειδικό σκεύος. Το πνεύμα μου έτσι χαλαρώνει και καταφέρνει να εισχωρεί υπνοβατώντας, στα δικά σου δωμάτια.
Οι παστίλιες Βαλεριάνας, που μου έδωσες, δεν μου έκαναν τίποτα εκείνη τη μέρα που έμαθα ότι το φεγγάρι δεν θέλει πια να είναι ο δορυφόρος της γης.
Μαθαίνω πως για να είμαι μαζί σου πρέπει να ξέρω ότι θα πρέπει να είμαι και μόνη μου. Και συ όλο με ρωτάς αν σου λείπω καθόλου.
Μου λείπεις, αλλά κάνω δίαιτα για να χάσω το βάρος σου. Κατά βάθος ξέρω ότι δεν σου αξίζει ούτε ένα συννεφάκι σκέψης μου. Ποτέ δεν είχες τίποτα σπουδαίο παρά μόνο βράχια.
Έπειτα άνοιξα την μικρή τηλεόραση και γέμισα αίματα παντού. Είδα την φρίκη της πόλης που με έκανε έτσι να μοιάζω. Μεγάλωσε η Αθήνα κι άλλο. Έκανε περιφέρεια και κρέμασε το στήθος της. Ασχήμυνε κάτω από μουτζούρες φοιτητών και ρεφρέν συνθημάτων. Κάτω από γρονθοκοπήματα και δακρυγόνα με μυρωδιά απροσάρμοστης κουλτούρας. Βάφτηκαν με συνθήματα οι τοίχοι. Καρφώθηκαν με Ματατζήδες οι δρόμοι γύρω από το κέντρο. Σε ποιο έτος αποφασίσαμε να βλέπουμε όλα αυτά;Ανοίγω το παράθυρο και βγαίνω στην βεράντα. Ο δρόμος καθημερινός γεμάτος ανυποψίαστο κόσμο. Ένα πιτσιρίκι στο δρόμο κάνει τα πρώτα του βήματα,από πίσω ο μπαμπάς του,του κάνει χοροπηδητά και ο μικρούλης τα μιμείται.
Το μαύρο σύννεφο, αφού κατάπιε τα συστατικά του ύπνου μου, αποφάσισε να πετάξει. Δεν το χαιρέτησα. Κι ας πέρασα μια αξέχαστη βραδιά μαζί του.
Δε το χαιρέτησα. Νομίζω πως του κράτησα κακία γιατί με έκανε τα δω τα όρια μου. Να τα συναντήσω κάτω από το βρεγμένο μαξιλάρι. Και τρόμαξα επειδή τα όρια μου είναι πολύ φτωχά τελικά.

απο το εξαιρετικο blog http://www.jellyannadarling.blogspot.com/

(για την αντιγραφη φερω ακεραια την ευθυνη etalon)