...τα πρωινα
βολτες στην Διονυσιου Αεροπαγείτου,
ζευγαρια ερωτευμενα,
αγκαλιασμενα,
ζεστα προσωπα,
γλυκα χαμογελα,
αργοι ρυθμοι απολαυσης
κατω απο το βλεμμα αρχαιων ερωτιδεων
που χαμογελουν ικανοποιημενοι απο ψηλα
...η αγαπη αντεχει παντα
μεσα απο τους αιωνες...
...κι οι δρομοι οταν δεν εχουν ασφαλτο
ποσο αγαπημενοι δειχνουν
ποσο ευτυχισμενοι στην μοναξια τους
χωρις λουσατα αυτοκινητα
και περιττη φιγουρα
απολαυση πραγματικη
να ακους τα βηματα σου
να μπερδευονται
με τον ηχο
απο ενα ανοιξιατικο αερακι
δροσερο
που σου χαιδευει τον λαιμο
και δε σε πνιγει...
...και το απογευμα
κατηφοριζοντας στον ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΟ
να συναντησω τον παλιοφιλο
τον Marcel Wehn
που εκανε ενα υπεροχο ντοκυμαντερ για τον
Wim Wenders
πεφτω πανω στην συγκλονιστικη αισθητικη
-τοσο Ελλαδα ,τοσο απωλεια μνημης λογω πεινας-
του μουσειου Μοντερνας Τεχνης της πολης των Αθηνων
Δε ξερω αλλα κατι πολυ ασχημο ενιωσα
ισως θυμο
αλλα το ξεπερασα
μαζι με τους υπολοιπους
αδιαφορους περιπατητες της Συγγρου
που το εχουν κανει delete προφανως
και το προσπερνουν
χωρις να το βλεπουν...
Στο ντοκυμαντερ του Marcel ειμασταν καμμια 20αρια
ομως αρκετοι για να συγκινηθουμε με τα πρωτα βηματα
της διασημης σχολης του Μοναχου, και πως ξεκινησαν
να φτιαχνουν ταινιες, με τα λιγοστα μεσα
αλλα ποση αγαπη
(ελπιζω στο crash festival να δω αυτη την αγαπη απο τα παιδια που συμμετεχουν,ελπιζω)
Ο κος Wenders ηταν απλα καθηλωτικος με την ειλικρίνια του, οπως κι οι φιλοι του, οπως κι οι γυναικες της ζωης του...)
Ελπιζω να ξαναπαιχτει.
Μεσα στα πολλα φιλμ
ξεχωριζω ενα-για αυστηρα προσωπικους λόγους-
μιλαει για την αντρικη φιλια με χιουμορ κι ειλικρινια
λέγεται
A friend of mine
παραγωγη εκανε ο Tom Tykwer (run lola run)
παιζουν ο Daniel Bruhl & Jurgen Vogel
μη το χασετε-ειναι απολαυστικο
το παιζει ο ΔΑΝΑΟΣ 1 την Δευτερα στις 9μμ
και το ΑΣΤΥ την Τεταρτη στις 8.30μμ
(καποια σχεση εχω κι εγω σ αυτο, γι αυτο κι η διαφημηση)
ισως τα πουμε εκει λοιπον.
Θα μαστε μεγαλη παρεα απο ολη την Ευρωπη...
...κι ολοι μαζι μετα....
στην ακρογιαλια... του bios.)
Καλο Σαββατοκυριακο φιλοι μου
εχω σκοπο να πιω πολυ...
13 comments:
Αχ, σταμάτα.
Με τις υπέροχες φωτογραφίες και τις γλαφυρές περιγραφές, μας έχεις κάνει να σκάσουμε, που δεν είμαστε Αθήνα.
Αλλά τουλάχιστον μας μεταφέρεις εσύ μια γεύση της..
Χμ, όχι τελικά συνέχισε :)
Πόσο ομορφαίνει και πόσο «ζωντανεύουν» οι λέξεις ενός post όταν αυτό συνοδεύεται από σχετικές φωτογραφίες. Ειλικρινά πολύ όμορφο.
Να περάσεις πολύ όμορφα το Σαβ/κο, το έχεις ανάγκη, αλλά μη πιείς πολύ γιατί θα σε χαλάσει είναι σίγουρο… :)
Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω γύρω μου ευτυχισμένα άτομα!
κάπου εκεί θα είμαι και γω
Κάπου πιο κάτω θα πνίγω τα άσχημα στην πισίνα της καιπιρίνιας μου
και θα μιλάω στα σκυλάκια του δρόμου
@κωστας:
...συνεχιζω
@mailo:
ποσο δικηο ειχες.
@μεγαλοκοπελα
καλωσορισες γλυκο κοριτσι...
@candyblue:
σημερα το πρωι βλεποντας εναν πατερα με το καροτσακι και τα διδυμα μεσα να κανει βολτα, σε σκεφτηκα...
i felt as if i was walking down the same road(one of my favourites in athens)and felt all the energy that exists in that part of the city,even from a distance,through your own words and descrption...
sunday morning walks in the quiet city of athens..μια απολαυση..
Πολύ ενδιαφέρον το ποστ σου, ευχαριστούμε για τις πληροφορίες.. Και ναι εκει στην ΑΘήνα είναι πολύ ωραία, άλλά όχι μόνο πρωί, βράδυ, κατά τις 8 τώρα που είναι ανοιξη, δεν συμφωνείς?
Εύχομαι να ήπιες πολύ.. .Καλή βδομάδα...
ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΠΙΕΣ-ΠΟΛΥ. ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΡΘΩ. ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ. ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΓΙΝΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ. ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΧΑΛΑΣΕ. ΒΡΕΘΗΚΑ ΟΜΩΣ ΣΕ ΓΑΜΟ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΦΙΛΗΣ ΝΑ ΜΑΛΩΝΩ ΜΕ ΤΗΝ (ΠΑΛΙΟ) ΠΑΡΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΟΥ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΑΙΔΙ. ΜΕΤΑ ΜΕ ΠΗΡΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΗΠΙΑ ΠΟΛΥ. ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ. ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΟΥ ΕΧΩ ΗΔΗ ΠΕΙ ΤΟ "2" ΤΟΥ Δ. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΑΤΕΡΑΣ-ΓΙΟΣ. ΤΕΛΙΚΑ ΟΜΩΣ ΟΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΩ ΤΙΠΟΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΦΥΣΕΙ ΘΕΣΗ ΠΑΡΑΝΟΙΚΟΣ. ΦΙΛΙ ( ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΘΕΛΕΙΣ ΠΑΡΕ ΤΟ).
υπέροχη αίσθηση...κα΄που κα΄που τις ίδιες ταινίες θα βλέπουμε .τον βιμ βεντερσ τον έχω δει από κοντά σε διάλεξη στο βερολίνο και με αφόπλισε και μένα με την απλότητά του, αλλά και μια περίεργη εσωτερικότητα που τον περιέβαλε
hey
Eίναι περίεργο γιατί αυτό το ντοκυμαντέρ για τον Wenders ήταν το νο1 ένα που ήθελα να δω
και το έχααα και νόμιζα ότι το ξαναπαίζει σήμερα....
%@!*%@!*%@!*%@!*
Ξέρεις που θα το βρώ ίσως?
:)
σημερα το πρωι βλεποντας εναν πατερα με το καροτσακι και τα διδυμα μεσα να κανει βολτα, σε σκεφτηκα...
Τι σε έκανε όμως να με σκεφτείς σε μια τέτοια σκηνή;
Αλήθεια μου κάνει εντύπωση
etalon etalon...
εγω γιατι παλι δεν προλαβα να παω??
κάθε χρονο τα ιδια..
με βαρεθηκα
Εγώ τώρα τυχαία βρέθηκα εδώ και πέτυχα το ποστ σου.
Εκπληκτικό το ντοκυμαντέρ για τον Βέντερς. Ήταν η πρώτη ταινία που είδα στις 16/2 στη Berlinale (στο Βερολίνο).
Λάτρεψα τη τελευταία σκηνή, όπου ο Βιμ με τη τωρινή του σύντροφο γλυστρούσαν μαζί (& μόνοι)στη παγωμένη λίμνη. Νομίζω πως μαζί της βρήκε τελικά τον κώδικα επικοινωνίας του...
Post a Comment