Δαιμονίστηκα απνευστί. Και εν μια νυκτί.
Ναι, ένας δαιμονιστής κατάφερε να εισδύσει μέσα μου, όχι όμως με τον τρόπο που περιγράφει στο νέο του βιβλίο ο Αύγουστος Κορτώ. Ο δικός μου δαιμονιστής ξεπήδησε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και βούτηξε μέσα στην ψυχή μου. Και συνυπάρχοντας μαζί της, την τριβελίζει εδώ και κάμποσες μέρες.
Στην τραχειά και νοσηρή επιφάνεια του βιβλίου αυτού, θα μπορούσε να πει κανείς οτι, εν ολίγοις, σκιαγραφείται με αδρές γραμμές η ομοφυλόφιλη Αθήνα και ο σκοτεινός λαβύρινθος της διαδικτυακής επικοινωνίας. Μέσα όμως στη δαιμονισμένη του ψυχή, αυτό το βιβλίο κρύβει πολλά περισσότερα. Πίσω και μέσα από τις σκληρές και συχνά διεστραμμένες περιγραφές, όπου το ανθρώπινο σώμα εξευτελίζεται σε ακραίο βαθμό και κατακρεουργείται, κρύβεται το πραγματικό, το ουσιαστικό βασανιστήριο -το βασανιστήριο της ψυχής.
Διαχωρίζοντας ιδιοφυώς ψυχή και σώμα -με το εύρημα της ύπαρξης των άψυχων «δαιμονιστών» που περιφέρονται ατέρμονα από σώμα σε σώμα διαμέσου της επαφής- ο συγγραφέας καταφέρνει να κοιτάξει βαθιά μέσα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, με τον πιο ιδιόμορφο τρόπο: επικεντρώνοντας στο α-ψυχο σώμα. Τα δαιμονισμένα, άψυχα κορμιά που παρελαύνουν ως χαρακτήρες στις σελίδες του βιβλίου, υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε κάθε είδους ακρότητα, προεχόντως σωματική, μιας και δεν φοβούνται την παροδική, επιφανειακή φθορά του σώματος. Δεν τους αφορά. Το κορμί τους είναι απλά ένας μανδύας που περικλύει τη δαιμονισμένη τους ψυχή και που όταν αυτό φθαρεί ή τους κουράσει, θα το εγκαταλείψουν. Έτσι το υποβάλλουν σε κάθε είδους δοκιμασία χωρίς οίκτο. Και έτσι, ενώ επιφανειακά εξετάζονται τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, τα όρια του σώματος, αυτά που τελικά εξερευνώνται -με συγκλονιστική καθαρότητα-, είναι τα όρια της ψυχής. Αυτής της αβύσσου, αυτής της κόλασης και μαζί και παραδείσου.
Απογυμνωμένη από την ανάγκη του σώματος, αλλά ταυτόχρονα συνυφασμένη και με αυτό, η ψυχή των δαιμονιστών φτάνει στα άκρα, εξερευνώντας έτσι και τα δικά μας όρια. Αδηφάγος και ακόρεστη -σεξουαλικά- η ψυχή των δαιμονιστών, αχόρταγη και παμφάγος η δική μας ψυχή -σε κάθε τομέα. Μόνο που εμείς κρύβουμε αυτή την άβυσσο, ο καθένας προσεκτικά και με τον τρόπο του, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, για να μπορέσουμε συνυπάρξουμε με τους άλλους. Κάθε μέρα της ζωής μας προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει αυτή η άβυσσος, πως δε μας αφορά, πως είμαστε μόνο μια ανέφελη επιφάνεια. Και διάγουμε, συνήθως, ευτυχώς. Όσο μάλιστα μεγαλύτερη η άγνοια και η προσποίηση, τόσο μεγαλύτερη και η ευτυχία. Όμως οι δαιμονιστές, πλάσματα άχρονα και αιώνια, που περιφέρονταν στον κόσμο απο πάντα και για πάντα, δεν μπορούν να μεταμφιέζουν πια αυτήν την νοσηρή άβυσσο σε συμβατική ευτυχία. Απαιτούν το παν, απαιτούν να δουν τα άκρα και να βουτήξουν στην άβυσσο, κι ας ξέρουν πως θα βυθιστούν σενα σκοτεινό δρόμο χωρίς γυρισμό.
Και ο Κορτώ, σαν δαιμονιστής και αυτός, βούτηξε σαυτή την άβυσσο, την αποτύπωσε στις σελίδες του βιβλίου του και μας την αφήνει έκθετη, για να τη δούμε κι εμείς. Κι αν έχουμε το θάρρος, να τη συγκρίνουμε με τη δική μας...
Ναι, ένας δαιμονιστής κατάφερε να εισδύσει μέσα μου, όχι όμως με τον τρόπο που περιγράφει στο νέο του βιβλίο ο Αύγουστος Κορτώ. Ο δικός μου δαιμονιστής ξεπήδησε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου και βούτηξε μέσα στην ψυχή μου. Και συνυπάρχοντας μαζί της, την τριβελίζει εδώ και κάμποσες μέρες.
Στην τραχειά και νοσηρή επιφάνεια του βιβλίου αυτού, θα μπορούσε να πει κανείς οτι, εν ολίγοις, σκιαγραφείται με αδρές γραμμές η ομοφυλόφιλη Αθήνα και ο σκοτεινός λαβύρινθος της διαδικτυακής επικοινωνίας. Μέσα όμως στη δαιμονισμένη του ψυχή, αυτό το βιβλίο κρύβει πολλά περισσότερα. Πίσω και μέσα από τις σκληρές και συχνά διεστραμμένες περιγραφές, όπου το ανθρώπινο σώμα εξευτελίζεται σε ακραίο βαθμό και κατακρεουργείται, κρύβεται το πραγματικό, το ουσιαστικό βασανιστήριο -το βασανιστήριο της ψυχής.
Διαχωρίζοντας ιδιοφυώς ψυχή και σώμα -με το εύρημα της ύπαρξης των άψυχων «δαιμονιστών» που περιφέρονται ατέρμονα από σώμα σε σώμα διαμέσου της επαφής- ο συγγραφέας καταφέρνει να κοιτάξει βαθιά μέσα στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, με τον πιο ιδιόμορφο τρόπο: επικεντρώνοντας στο α-ψυχο σώμα. Τα δαιμονισμένα, άψυχα κορμιά που παρελαύνουν ως χαρακτήρες στις σελίδες του βιβλίου, υποβάλλουν τους εαυτούς τους σε κάθε είδους ακρότητα, προεχόντως σωματική, μιας και δεν φοβούνται την παροδική, επιφανειακή φθορά του σώματος. Δεν τους αφορά. Το κορμί τους είναι απλά ένας μανδύας που περικλύει τη δαιμονισμένη τους ψυχή και που όταν αυτό φθαρεί ή τους κουράσει, θα το εγκαταλείψουν. Έτσι το υποβάλλουν σε κάθε είδους δοκιμασία χωρίς οίκτο. Και έτσι, ενώ επιφανειακά εξετάζονται τα όρια της ανθρώπινης αντοχής, τα όρια του σώματος, αυτά που τελικά εξερευνώνται -με συγκλονιστική καθαρότητα-, είναι τα όρια της ψυχής. Αυτής της αβύσσου, αυτής της κόλασης και μαζί και παραδείσου.
Απογυμνωμένη από την ανάγκη του σώματος, αλλά ταυτόχρονα συνυφασμένη και με αυτό, η ψυχή των δαιμονιστών φτάνει στα άκρα, εξερευνώντας έτσι και τα δικά μας όρια. Αδηφάγος και ακόρεστη -σεξουαλικά- η ψυχή των δαιμονιστών, αχόρταγη και παμφάγος η δική μας ψυχή -σε κάθε τομέα. Μόνο που εμείς κρύβουμε αυτή την άβυσσο, ο καθένας προσεκτικά και με τον τρόπο του, για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, για να μπορέσουμε συνυπάρξουμε με τους άλλους. Κάθε μέρα της ζωής μας προσποιούμαστε πως δεν υπάρχει αυτή η άβυσσος, πως δε μας αφορά, πως είμαστε μόνο μια ανέφελη επιφάνεια. Και διάγουμε, συνήθως, ευτυχώς. Όσο μάλιστα μεγαλύτερη η άγνοια και η προσποίηση, τόσο μεγαλύτερη και η ευτυχία. Όμως οι δαιμονιστές, πλάσματα άχρονα και αιώνια, που περιφέρονταν στον κόσμο απο πάντα και για πάντα, δεν μπορούν να μεταμφιέζουν πια αυτήν την νοσηρή άβυσσο σε συμβατική ευτυχία. Απαιτούν το παν, απαιτούν να δουν τα άκρα και να βουτήξουν στην άβυσσο, κι ας ξέρουν πως θα βυθιστούν σενα σκοτεινό δρόμο χωρίς γυρισμό.
Και ο Κορτώ, σαν δαιμονιστής και αυτός, βούτηξε σαυτή την άβυσσο, την αποτύπωσε στις σελίδες του βιβλίου του και μας την αφήνει έκθετη, για να τη δούμε κι εμείς. Κι αν έχουμε το θάρρος, να τη συγκρίνουμε με τη δική μας...
για την αντιγραφη etalon
3 comments:
Ευχαριστούμε etalon για την αναδημοσιέυση αυτής της πραγματικά πολύ ωραίας παρουσίασης ενός βιβλίου που φαίνετε να περιγράφει κάτι που πιστέυω ζούμε και αποφέυγουμε να σκεφτόμαστε όλοι!
Το εχω γραψει και σε παλιοτερο post σπανια ελληνικη λογοτεχνια με παρεσυρε τοσο ωστε απνευστι να διαβασω ολο το βιβλιο και να νιωθω οτι διαβαζω κατι συγχρονο, ευρωπαικο και απολυτα προσωπικο ταυτοχρονα. Το συνιστω σε ολους κι ολες... θαθελα να το δω σε ταινια!
etalon σ'αγαπαμε :)
Post a Comment