Σκηνοθεσία – Σενάριο : Στέργιος Πάσχος
Παίζουν : Δημήτρης Μπαντέκας
Δέσποινα Χατζηιωαννίδου
Ορέστης Ερμείδης
Κλειώ Τέρπου
Φωτογραφία : Μαρσέλ Μιχαλάρης
Μουσική : Γιώργος Νατσούδης
Η πραγματικότητα μας προδίδει όλους.
Μια κατασκευή ζωής σε τέσσερις πράξεις, ένα κρυμμένο κορίτσι στο καθιστικό, μια μουσική της παιδικής ηλικίας να μπερδεύεται με την βιόλα της εφηβείας και τον πόνο που αφήνει πίσω της.
Ο ήρωας είσαι εσύ και η κατασκευή του κόσμου σου είναι η σωτηρία και η κόλασή σου. Δεν ανοίγεσαι στον φίλο σου κι αυτός βολικά για σένα ,απομακρύνεται κι όταν μονάχος στο καθιστικό επικοινωνείς με τον πολυπόθητο οργασμό του κοριτσιού, καταλαβαίνεις πόσο μακριά βρίσκεσαι από το παιδί που έχεις ήδη σκοτώσει και πόσο κοντά , στην αρρώστια του έρωτα , έρχεσαι.
Κι αυτή η αίσθηση της ενοχής, είναι που σε απομακρύνει από την πραγματικότητά σου, ένα βήμα ακόμα.
Ένα βήμα χορευτικό που θα σβήσει με κόκκινο αίμα, όχι θανάτου αλλά αναγέννησης, ενός νέου ξεκινήματος, στα καθιστικά του κόσμου.
Ένα φιλμ μικρού μήκους, πολύ ενδιαφέρον, με σκοτεινή πράσινη φωτογραφία, με υπνωτική χρήση της κάμερας και έξοχο εύρημα να μη φαίνονται σχεδόν ποτέ τα μάτια του ηρώα.
Παίζουν : Δημήτρης Μπαντέκας
Δέσποινα Χατζηιωαννίδου
Ορέστης Ερμείδης
Κλειώ Τέρπου
Φωτογραφία : Μαρσέλ Μιχαλάρης
Μουσική : Γιώργος Νατσούδης
Η πραγματικότητα μας προδίδει όλους.
Μια κατασκευή ζωής σε τέσσερις πράξεις, ένα κρυμμένο κορίτσι στο καθιστικό, μια μουσική της παιδικής ηλικίας να μπερδεύεται με την βιόλα της εφηβείας και τον πόνο που αφήνει πίσω της.
Ο ήρωας είσαι εσύ και η κατασκευή του κόσμου σου είναι η σωτηρία και η κόλασή σου. Δεν ανοίγεσαι στον φίλο σου κι αυτός βολικά για σένα ,απομακρύνεται κι όταν μονάχος στο καθιστικό επικοινωνείς με τον πολυπόθητο οργασμό του κοριτσιού, καταλαβαίνεις πόσο μακριά βρίσκεσαι από το παιδί που έχεις ήδη σκοτώσει και πόσο κοντά , στην αρρώστια του έρωτα , έρχεσαι.
Κι αυτή η αίσθηση της ενοχής, είναι που σε απομακρύνει από την πραγματικότητά σου, ένα βήμα ακόμα.
Ένα βήμα χορευτικό που θα σβήσει με κόκκινο αίμα, όχι θανάτου αλλά αναγέννησης, ενός νέου ξεκινήματος, στα καθιστικά του κόσμου.
Ένα φιλμ μικρού μήκους, πολύ ενδιαφέρον, με σκοτεινή πράσινη φωτογραφία, με υπνωτική χρήση της κάμερας και έξοχο εύρημα να μη φαίνονται σχεδόν ποτέ τα μάτια του ηρώα.
4 comments:
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΤΕΤΟΙΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΑΝΕ Σ' ΕΝΑ ΨΥΧΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ; Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΑΚΟΜΗ;
eisai vlakas vasika
@Anonymous οταν λες ο κοσμος ποιους ακριβως εννοεις? το 1.500.000 που ειδε τους 300?
@Anonymous 2 ελπιζω να μη το λες για μενα γιατι οσο βλακας κι ειμαι νιωθω αμηχανα να το διαβαζω κιολας -)
ας μην λεμε κακα λογια για το εργο του στεργιου πασχου,γιατι μπορει να ανακαλυψει πως περα απο τα "ευρυματα" και τις σκηνοθετικες εξυπναδες ,δεν εχει τιποτε αλλο να πει κ ισως καταρρευσει το παιδι...
Post a Comment