ο Εξώστης

Το πρώτο και με διαφορά free press που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα, (νομίζω ότι κανείς δεν το αμφισβητεί )είναι ο ΕΞΩΣΤΗΣ από την Θεσσαλονίκη.
Η διαφορά του Εξώστη, μέχρι και σήμερα ,19 χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, είναι η διαφορά της Ελεύθερης Ραδιοφωνίας από την Ιδιωτική. Και όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό…
Ξεκίνησε από την αγάπη και το όραμα(λέξη σαφώς άγνωστη στα σημερινά επιτελεία των Free Press) για το σινεμα και τον πολιτισμό της πόλης της Θεσσαλονίκης και εξελίχτηκε σε ένα φυτώριο νέων υπογραφών και ταλαντούχων ατόμων.
Πέρασαν πάρα πολλά πρόσωπα από τον Εξώστη.
Κι όσο κι αν οι εποχές άλλαξαν όλοι πάντα έχουν μια συναισθηματική προσέγγιση μαζί του.
Στο τελευταίο μου ταξίδι στην Θεσσαλονίκη, έπεσε στα χέρια μου το τεύχος 779(!!!)
Ξέρετε τι με εντυπωσίασε λοιπόν?
Ότι 24 άτομα τα περισσότερα γνωστά, κι όταν λέω γνωστά εννοώ άνθρωποι που τους συναντάς στα σινεμα, στα καφέ, στο Πανεπιστήμιο, στο δρόμο, στα μαγαζιά να μιλάνε για σινεμα , όλοι οι συντάκτες του Εξώστη, κριτικοί της Θεσσαλονίκης ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ χωρίς ίχνος ντιβισμού γράφουν για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Κι αμέσως σκέφτηκα. Γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Ο ΕΞΩΣΤΗΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ?
Η έστω τι κάνουν όλοι όσοι κόπτονται για το σινεμα που συρρικνώνεται στα multiplex στην πόλη της ΑΘΗΝΑΣ?
Κι όμως πιο πολλοί Αθηναίοι πάνε σινεμά. Κι είναι λογικό.
Τι συμφέροντα εμποδίζουν την κυκλοφορία του Εξώστη στην Αθήνα?
Κι αν είναι τα χρήματα μόνον, τότε οι εταιρείες διανομής και ειδικά αυτές που κόπτονται για την Κουλτούρα και την Τέχνη ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ?
Σημειώστε δε, ότι στη Θεσσαλονίκη δεν γίνονται καν δημοσιογραφικές προβολές.
Άρα η όλη κίνηση και κυκλοφορία του Εξώστη, βασίζεται στο ΜΕΡΑΚΙ των παιδιών που το στήνουν για το σινεμα.
ΓΙΑΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ?
Ποιοι θα ακυρωθούν ΑΜΕΣΑ αν ο εξώστης με το γνωστό απλό, σχεδόν σαν εφημερίδα τοίχου, στυλ του σκάσει στα μπαράκια της Αθήνας?
Ποσό ΔΗΘΕΝ ΠΡΟΧΩ και ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΑ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ( λόγω διαφημίσεων) ΘΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΑΘΗΝΑΪΚΑ FREE PRESS?

Και στην τελική τι είναι πραγματικά νέο, ζωντανό και σύγχρονο?
Η μεγάλη υπογραφή? Η αγωνία να ανακαλύψουμε τι τρέχει στην πόλη για να το ακυρώσουμε γράφοντας γι’ αυτό? Το και καλά σύγχρονο αλλά alternative εξώφυλλο?
Η
Η δημιουργία κοινού σινεφιλ που να θεωρεί το σινεμα όχι πάρεργο κοινωνικό και ψευτοκλαμουρατο, στυλ νύχτες πρεμιέρας και σαχλοθεματικα φεστιβάλ, αλλά πυρήνα ζωντανό του τι τρέχει παγκόσμια στο σινεμα και η εμπειρία της αίθουσας με την μεγάλη οθόνη ανάμεσα σε άλλους αγνώστους θεατές που ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ?

Είναι πραγματικά κρίμα αυτό που συμβαίνει γιατί τα πιο πολλά παιδιά του Εξώστη είναι νέα άτομα με γνώση με κέφι , όπως και πολλοί bloggers που το σύστημα τα εξοβελίζει στην απομόνωση του cult, του γραφικού, του τοπικού.
Χμ! εγώ όταν βλέπω τέτοια τεύχη σαν το τελευταίο του Εξώστη λοιπόν πιστεύω ότι
Υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Εσείς?

Τις επόμενες μέρες θα σας ποστάρω όλες τις επιλογές για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μπορεί να μη συμφωνώ ούτε κι εγώ με μερικές. Αυτό είναι άλλο θέμα.

Η μάλλον ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ

ΑΛΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΚΙ ΑΛΛΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ
ΑΛΛΟ FREE PRESS ΚΙ ΑΛΛΟ …ΑΠΛΑ ΤΖΑΜΠΑΝΤΑΝ ΔΙΑΝΟΜΗ
ΑΛΛΟ ΑΓΑΠΗ ΚΕΦΙ ΜΕΡΑΚΙ ΚΙ ΑΛΛΟ… ΥΠΟΔΟΧΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ.

Περιμένω με ενδιαφερον τις ...διαφωνίες σας...

La chanson d'hélène ( Δωρο Γενεθλίων)

Ένα σπάνιο τραγούδι κέρασμα σε όλους σας, για τα γενεθλια μου με την Romy Schneider και τον Michel Piccoli.
Από την ταινία του 1970 "Les choses de la vie" του Claude Sautet , σε μουσικη Philippe Sarde και στίχους Jean Loup Dabadie ,με αφορμη το εξαιρετικο βιβλίο του Βασίλη Κοντόπουλου « Αντίο Ρόμυ Σνάιντερ» που κυκλοφορει από τις εκδόσεις «Οδος Πανος».
Η ταινία πρωτοπαίχτηκε τον Μάιο του 1970 στο Φεστιβαλ Καννων . Και φυσικα ειναι μια απο τις πολυαγαπημένες μου ταινίες.

43,5c Αθηνα Ιουνιος 2007

δηλαδη αυτη ειναι εφιαλτικη εικονα?

φωτογραφιες απο το κεντρο της Αθηνας

μεσουντος του καυσωνος

κι οταν σ ολες τις παραλιες

γινοτανε της τρελλης.

Δηλαδη αυτο που βλεπουμε εδω

ειναι τοσο ασχημο

που προτιμαμε τη Βαρκιζα, τη Λούτσα, το Super Paradise?

Ειμαι τοσο σχιζοφρενης

που εδω

πιστευω οτι ειναι καλυτερα

δροσερότερα

πιο ηρεμα

και εν τελει πιο ξεκούραστα

για να αντεξω την συνεχεια

της ζεστης

ανανεωμενος πραγματικα?

(κι αυτο κανω μεχρι τις μερες που θα αραξω στην λατρεμενη Φολέγανδρο)

ο...πολιτισμος των Air Contition

Οπως και στο συνθημα :

ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ

Στην Ελλάδα του 2007

καθε γραφειακι στο κεντρο της πολης και αλλο κλιματιστικο

(δεν εχει ανακαλυφθει η κεντρικη θερμανση-ψυξη)

κατα τα αλλα οι ιδιοι ειναι εναντιον του...καπνισματος

για να μην επιβαρυνουν την ατμοσφαιρα.

Τα σωληνακια καταλήγουν πανω απο τα κεφαλια των περαστικων στα πεζοδρομια

οπου ειναι πρακαρισμενα φυσικα τα αυτοκινητα τους.

Το φαινομενο του θερμοκηπιου

σε ζωντανη μεταδοση...

Ειναι οι ιδιοι που φευγουν κακην κακως απο την "αβιωτη πολη" καθε σαββατοκυριακο

(ετσι καταστρεφονται και οι τοποι αναψυχης)

Ολα αυτα τα ....ασχημα, ειμαστε εμεις!!!

ΕΜΕΙΣ!

οι βλαβερες (?) συνεπειες ενος καυσωνα!!!

...στην αρχη σκεφτηκα οτι κατι μοιραζανε.

(νερα, παγακια,air contition,παγωτα)

μετα καταλαβα οτι ηταν ουρα στο ταμειο

του θεατρου για την παρασταση...

πραγματικα θεωρω απιστευτη αυτη την διαθεση

με τον γνωστο καυσωνα.

ειναι αυτη λυση δροσιάς?...

η σιωπη του καυσωνα

περπατω στην πολη

μια πολη που καιει

μια πολη

που πια δεν χαμογελα

υπολειτουργει

νυσταζει

περπατω στην πολη

που μου λεει "φυγε"

σαν ερωτας

που τελειωσε

ιχνος γοητειας

καμμια υποσχεση

"φυγε"

καποιοι φευγουν

καποιοι εχουν ηδη φυγει

καποιοι κρυβονται

στα σπιτια

στα γραφεια

στις ακρογιαλιες

μια καυτη πολη

γεματη

με τις πιο κρυες καρδιες

ακομη κι ο καυσωνας

ανημπορος

προσπαθει

να τις ζεστανει...

η Candy Blue εκθετει...

...ολοι την διαβαζουμε, αρκετοι προσεχουμε τα πανεμορφα κολαζ που συνοδευουν τα κειμενα της. Η μωβ νοτα της σιωπηλης αποψης ,το αποφασισε και εκθετει ΟΛΑ τα κολαζ της , απο τις 30 Ιουνιου στην Αθηνα. Ενας πολυ καλος λόγος για να μαζευτουμε στου Ψυρρη. Δεν δεχομαι δικαιολογιες. Μονο θετικη ενεργεια και καλα λογια...

...για οσους μεινουν Αθηνα

Για το Σαββατο 23 Ιουνίου παιζουν οι παρακατω προτασεις



DOLORES O'RIORDAN (CRANBERRIES) (Λυκαβηττος)
EVANESCENCE (Σταδιο Καραισκακη)
NIKKO PATRELAKIS (Πλ. Κοτζια)

Παιδιά δεν κανω διαφημηση αλλα από τα παραπανω τρια events , χωρις δισταγμο και για πολλους και διαφορετικους λόγους διαλεγω την τελευταία πρόταση.
Εγω θα παω στη πλατεία Κοτζια και ξερω ότι θα περασω καλα, θα ακουσω ωραια μουσικη, θα είναι ο πιο ομορφος και cool κόσμος από έναν καλλιτεχνη τοσο χαμηλου προφιλ που πολλες φορες εχω αναρωτηθει ότι «δεν είναι του κόσμου τούτου».
Τελος πρόσφατα το αγαπημενο μου αδελφι και δάσκαλος μαζί, στα ιστολογια, μου θύμισε ένα εξαιρετικο κομματι που εγραψε και πρόσθεσε ένα μέρος από τον «Μικρό Πρίγκηπα» σε απαγγελία της λατρεμενης Μαλβίνας Κάραλη., ο Νικος Πατρελάκης.
Αρα εχω εκτος από καθαρα αισθητικους και πολύ προσωπικους λόγους που θελω να ειμαι στην Πλ.Κοτζια στις 9 το βράδυ το Σαββατο 23 Ιουνίου.
(Για τους αναποφασιστους η τους τσιγκούνηδες ένα ακομα δελεαρ, είναι ότι η συναυλία είναι δωρεάν, στα πλαίσια των Ημερων Μουσικης)

Σινε Δεξαμενη

Το σινε Δεξαμενη ειναι ενα νησι στους πρόποδες του Λυκαβητου. Μια αυλή στρωμενη με πεντακάθαρα πλακακια και τις πιο γευστικες γρανιτες. Ο κινηματογραφος ανηκει στο Πολιτιστικο Κεντρο Εργαζομένων ΕΥΔΑΠ και φετος το καλοκαιρι εκτος απο το κανονικο του πρόγραμμα, καθε Δευτερα στις 9μμ εχει προβολη ταινιας και ακολουθως γευμα στο ξενοδοχειο St George Lycabettus με θεμα ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΟ ΠΙΑΤΟ. Αυτο ισχυει ως τις 30/7/07.

Νομιζω οτι αξιζει να το ζησει καποιος αυτο ,σαν εμπειρια.

Εγω πηγα στο In the mood for love (το ειδα για 4η φορα) αν εξαιρεσω την κακοκομμενη κοπια, ολα τα αλλα ηταν υπέροχα.

λεμονη 80ε η φιαλη

Χτες στη συναυλια
Ενιωσα σα φτηνη κολωνια λεμονι
Αυτές στο πλαστικο μπουκαλακι
Με το αυτοκολητο
Γραμμενο ανορθογραφα
Λεμονη


Φτηνος και πλαστικος
Σε μια πατριδα
Φτηνοτερη και πλαστικοτερη
Υποκριτικη


Που ξεχναει
Το βραδυ τα πρωτοσελιδα, τα πρωινα
Που σε άλλη γη σε αλλα μερη
Θα στελναν στην αυτοκτονια
Κυβερνητες

Φτηνος και πλαστικος
Επειδιξιομανης
Και καλα
Κατεχων
Μια
Ξεπερασμενη
Αβανγκαρντ

Σαν ομαζ
Στα νιατα της μαμας μου
Στη μνημη φιλων
Που απαντες
Τους εκραζαν
Πριν φυγουν για παντα
Φτηνος και πλαστικος
Αλλα
Όχι μονος…


…ηταν ολοι εκει
Σαν μοιρολογηστρες
Ενός πολιτισμου
Που δεν θα μας
Αγγιξει ποτε
Τελικα
Αν εμεις οι ιδιοι δεν το αποφασισουμε
Να κοψουμε
Την μυθολογια κομματακια


Να ταισουμε
Τα κοτερα και τα εξοχικα
Που γιναν τιμητες
Αξιων…

…μηπως επιτελους
Χορτάσουν από το πολύ εφφε
Και σκασουν
Σαν
Μπαλονια
Φτηνα και πλαστικα
Όπως ενιωσα εγω
Χθες…

…και θυμωσα παλι!

(φωτο απο το space του TanGleD™ )

Is anybody home? Laurie Anderson

for boot horn, camera, stairs, piano, and voice,
Peter Gordon: clarinet
Joe Kos: drums
Scott Johnson: bass
Laurie Anderson: voice, violin

Πως λεγεται ο δρομος...

Γύρισα,
έφυγα,
ταξίδεψα,
γνώρισα,
επέστρεψα,
Πολλές φόρες σε σκέφτηκα,
κάποιες τηλεφώνησα
Κάποιες γυρναγα να σε δω
Πίστευα ότι ήσουν κάπου κοντά

Και ξανά

Έφυγα,
Αρνήθηκα
Φοβήθηκα
Μετάνιωσα

Και μετά


Αφέθηκα
Σ αυτό που λένε
‘Κοινωνική μέθη’
Με αδιαφορία
Κάποιοι το παρεξήγησαν
Νόμισαν ότι
Αφ υψηλού κοιτούσα
Την εγχώρια αγορά
Λάθος
Με αδιαφορία
Κοιτούσα…

Και μόλις
Σήμερα
Έτσι
Επειδή ήθελα
ΕΣΥ
Να το ακούσεις
Βρεθήκαμε
Με τον δικό μας τρόπο


Και κατάλαβα


Πόσο πολύ
Σ αγαπώ
Πόσο απέραντα

Είσαι εγώ
Κι είμαι εσύ
Πίσω από τις κλειστές μας πόρτες
Τα σιωπηλά μας λόγια
Τις βόλτες μας
Ανεξάρτητες
Αλλά απόλυτα εξαρτημένες

Πόσο μέρος της αφηρημάδας μου
…Έχει η σκέψη σου.

Όχι η εικόνα σου
Όχι η φωνή σου

Η σκέψη σου…

Για άλλους τόσο λίγο
Για μένα τόσο…

Και
Σήμερα μετά από 3 μήνες σχεδόν
Χαμογέλασα
Αυτό το χαζό μοναχικό χαμόγελο
Το «μόνο για μένα»

Τίποτε πάλι δεν είναι ίδιο…
Γιατί είναι ακριβώς το ίδιο

Ένα φως που αναβει
Μια παλαμη που ανοίγει σιγα
Για την χειραψία….

ρεπορταζ απο την εξεταστικη...

ποτε θα δουμε επιτελους?

...σε λιγο θα βγαλω παλι τις γαζες
μια συνεχης δοκιμασια.

El licor de la sed

Ενα βήμα πιο δω, νικάμε κι οι δυό

ενα βήμα πιο κεί, νικάς μόνο εσύ

αν φυγεις ο κόσμος τελειώνει για πάντα

αν φύγεις δεν έχει "γυρίζω" μετά.

Ενα βήμα πιο δω και σ΄εχω Θεό

ενα βήμα μακριά και...δεν είσαι πιά.

Αν φύγεις τα σ'ωματα σπάνε κομμάτια

κι αν σπάσουν, μετά δεν κολλάνε ξανά.

Τέρμα η καρδιά, τέρμα η βραδιά

για κοιτα πως ο ουρανός πέφτει αληθινά...

Τέρμα η καρδιά, τέρμα κι η φωτιά

για κοιτα πως, ο ανθρωπος σβήνει ο,τι αγαπα...

(Μην αλλάξεις ποτέ

Γιωργης Χριστοδούλου

Patricio Anabalon Νικος Μωραιτης

studio Naftilos

http://www.giorgis.gr/)

placebo for ever...

...ηταν ωραια κι εκει κι εδω!!!

(foto Μαρια απο την συναυλια στη Θεσσαλονικη)

15 Ιουνίου παραληρημα

15 ιουνιου σημερα
αερακι στο Θησειο
ετσι για λιγο φυσηξε
πηγε για βροχη...


μετανιωσε ο καιρος

Σινε Ψυρρη

Αυτο το τριημερο με την πολλη ζεστη, τις ξαφνικες απωλειες, τα λιγα νευρα, μια ιδεα ειναι να το ριξω στο σινεμα. Ξεκιναω σημερα με το Σινε Ψυρρη, στο ωραιοτερο σημειο της Αθηνας, χωρις προβλημα ηχου, με χαμογελαστα προσωπα και ολα τα Bar διπλα για μετα.

Το Σινε Ψυρρη, πρεπει να πω οτι ανηκει στον γνωστο και καλο ηθοποιο Ντίνο Αυγουστίδη, πατερα του Ορφεα,επίσης καλου ηθοποιου, κι ισως γι αυτο κι οι επιλογες του ειναι παντα αξιες να τις δει καποιος.

Τα λεμε λοιπον στου Ψυρρη.

(οχι να μη με κατηγορειτε οτι δεν προτεινω και κατι συγχρονο...)

Για Πάντα...

(για τον Αλέξανδρο)

Η καλυτερη ταινια της χρονιας για μενα.
Για παντα...
Ποσο μπορω να κρατω το "για παντα"...
Ποσο μπορουμε πια "για παντα" να κραταμε...

Μανος Χατζηδακις 13 χρονια μετα...(2)

(Χαρτινο το φεγγαρακι από το Λεωφορειο ο Ποθος του Τεννεσή Ουίλιαμς
Θεατρο Τεχνης 1949 σκηνοθεσια Κάρολου Κουν.)
Το απόσπασμα αυτό από την Γαλλικη Τηλεόραση την περίοδο της επταετίας.

Ο ιπποτης του Φθινοπώρου του κ Α.C.( ανεκδοτο)

Καλησπέρα.
Ελάτε, περάστε, καθίστε στην αυλή μου. Καλώς ήλθατε.
Όπου νά’ναι θα νυχτώσει. Είναι αργά. Η ισημερία πέρασε, κι οι μέρες μικραίνουν ολοένα. Κάνατε καλά που σταματήσατε.
Θέλετε κάτι να σας φέρω; Όχι. Καλά. Ας καθίσουμε.


Τί ωραία ξανθά μαλλιά που έχετε. Κόκκινα τώρα, όπως τα βλέπω μέσ’απ’τα κεριά. Κόκκινη κι η γυαλάδα των ματιών σας, το δέρμα σας, τα χείλη, όλα κόκκινα. Κόκκινα και τα φύλλα, και το αίμα μέσ’απ’τα δικά μου χείλη, που τα δαγκώνω εδώ και ώρα. Άραγε φαίνεται;
Όχι, δεν πρέπει να σας δείξω πόθο. Δεν πρέπει να το καταλάβετε.
Πόσο αδύναμη είμαι.


Σας αρέσει, λέτε, το τσάι που σας έφτιαξα. Ω, είστε τόσο ευγενικός…
Είμαι σίγουρη πως έχετε πιεί κι αλλού καλύτερο. Το δικό μου… δεν ξέρω… έχει μείνει πολλά χρόνια στο κουτί του, έχει χάσει κάτι από τ’άρωμα, από τη νιότη του, είναι θαρρώ λιγάκι σαν και μένα. Γερασμένο.
Πώς είπατε; Όχι, όχι, είστε πολύ καλός, όμως δεν έχω πια ούτε την ώριμη ομορφιά του φθινοπώρου.
Είμαι, ας πούμε, πιο κοντά στον χειμώνα.
Στην παγωνιά.


Έχετε δάχτυλα ευγενικού ανθρώπου.
Πρέπει, υποθέτω, να φέρεστε καλά σ’όσους σας αγαπούν.
Όμως γιατί τα σκέφτομαι όλα αυτά; Τί ωφελεί; Περαστικός, είπατε να ξαποστάσετε για μια νύχτα εδώ, ψάχνατε μιαν αυλή, ένα σπίτι.
Γιατί ν’αναρωτιέμαι για την τροφή του αλόγου σας και τη μυρωδιά που θα έχουν τα πόδια σας όταν βγάλετε τις ιδρωμένες μπότες;
Η ομορφιά του φθινοπώρου…
Ευγενικέ ιππότη, ευτυχώς. Δεν ξέρετε ότι κάτω απ’αυτό το στρώμα του χιονιού υπάρχουν ψόφιες αλεπούδες και σκαντζόχοιροι.
Ψόφια ποντίκια. Κίσσες. Ερπετά. Σκουληκιασμένα.


Σας κούρασε το αποψινό ταξίδι.
Μή νοιάζεστε. Γρήγορα θα ξεκουραστείτε. Θα κάνω ό,τι μπορώ.
Θέλω να πώ, στην ηλικία σας εύκολα κανείς κουράζεται κι εύκολα ξεκουράζεται. Είστε σαν καταιγίδες του Αυγούστου εσείς οι νέοι.
Ω, μην με κάνετε να γελώ!… Όχι, όχι, είστε γλυκός όσο γλυκό θα ήθελα να είταν το τσάι που σας φίλεψα, όμως υπάρχει διαφορά.
Σίγουρα. Εγώ, θέλω να πώ, όλα αυτά είναι περασμένα.
Τελειωμένα.
Κάνει κρύο, μήπως να καθόμασταν μέσα;

Δεν φταίω εγώ που όλα εδώ μέσα φαίνονται τόσο φτωχικά.
Ερημιά τόσα χρόνια, άγνωστοι άνθρωποι απ’την εξοχή, από τα σκοτεινά δάση, μου το ρημάξανε. Και κλέφτες τίμιοι, που τους γνώριζα. Προπαντός αυτοί. Μου αφήσαν μόνο τα μπακίρια και τα ψευτοασημικά.
Ελπίζω να μην φαίνονται τα ίχνη των χεριών, τόσο πολλών χεριών, παντού μέσα στο χώρο.
Ελπίζω να μην φαίνονται τα ίχνη των ελπίδων.


Ώστε στ’αλήθεια παίζετε λαγούτο; Όχι, έτσι το είπα, δεν το είχα μαντέψει. Εγώ, ξέρετε, δεν έχω πια ανάγκη μουσικής.
Θλιβερό, συμφωνώ μαζί σας. Όμως γιατί να τραγουδήσω μόνη; Σε ποιόν; Για ποιόν; Τί σημασία θά’χουνε τα λόγια του τραγουδιού; Ποιός θα συγκινηθεί μαζί μου, ποιός θα με πάρει αγκαλιά αν κλάψω;
Με συγχωρείτε, δεν πρέπει να σας φορτώνω με τα δικά μου. Όχι, μη.
Μην το λέτε. Δεν χρειάζονται οικειότητες, σας παρακαλώ.
Είμαι μόνη, πολλά χρόνια τώρα, παρακαλώ να το θυμάστε.
Μην λέτε κάτι που μπορεί να μην σκεφτήκατε.


Τώρα γιατί αυτό το παιχνίδι;
Είναι η ζέστη από το τζάκι, είναι η κούραση, η επιμονή; Είναι το ταξίδι που ήρθε και θα συνεχίσει, κι ας αφήσει πίσω έναν σταθμό ακόμη;
Το ασθενικό οινόπνευμα του μηλίτη;
Γιατί; Δεν ξέρετε πόσο εύκολο είναι; Και πόσο τραγικό για μένα;
Εκτός κι αν…
Όχι. Αυτό πρέπει να το ξεχάσω.

Από πού έρχεστε, αν δεν γίνομαι αδιάκριτη; Ά, μάλιστα.
Έχω βρεθεί εκεί μια-δυό φορές. Ναί, τί να σας πώ, οι αναμνήσεις μου είναι μπερδεμένες. Άλλωστε το μυαλό τα ταιριάζει με το χρόνο κατά πώς θέλει εκείνο. Ελπίζω πως είταν ευχάριστα.
Και πού πηγαίνετε; Δεν ξέρετε; Μα είναι δυνατόν;
Και το άλογό σας; Έχετε… συγγνώμη, ελπίζω να μην σας προσβάλλω, μα είστε σίγουρος πως τα τρόφιμα θα φτάσουν; Το χρυσάφι σας;
Δεν φοβάστε τους ληστές, έτσι, δίχως συγκεκριμένο προορισμό;
Ξέρετε, στα γύρω δάση υπάρχουνε πολλοί. Έχουνε μπεί κι εδώ.


Όχι, δεν θέλω την λύπη σας, αλλάξτε βλέμμα.
Έτσι. Καλύτερα. Καλύτερα οικειότητα, κι ας κάνω πως δεν την θέλω, κι ας είναι μείγμα της φωτιάς και του μηλίτη και της νύχτας.
Ένα βολικό ψέμμα είναι προτιμότερο από μιαν άβολη αλήθεια.


Ώστε είστε ένας περιπλανώμενος μουσικός στον μεγάλο κόσμο.
Πόσο όμορφο ακούγεται αυτό… να ταξιδεύεις, να μην νοιάζεσαι για το αύριο, να μην ξέρεις πού θα σε βγάλει η κάθε μέρα…
Θά’λεγα, κατά κάποιον τρόπο, πως οι ζωές μας μοιάζουν.
Ούτε κι εγώ νοιάζομαι για το αύριο. Δεν ξέρω πού θα με βγάλει.
Μόνο που αυτό συμβαίνει γιατί για μένα δεν υπάρχει αύριο. Είμαι όπως εσείς, αλλά χωρίς τον μεγάλο κόσμο. Και δίχως μουσική.
Ίσως οι ζωές μας να μην μοιάζουν καθόλου.


Μην εξακολουθώ να βασανίζομαι.
Ας κάνω ότι νυστάζω. Να πώ πως τελειώνουνε τα ξύλα. Να σας δείξω την κάμαρα των ξένων και να πάω να κοιμηθώ. Αύριο θά’χετε φύγει.
Όμως δεν θέλω να φύγετε. Δεν θέλω να φύγετε ποτέ. Θέλω να μείνετε για πάντα εδώ, να μοιραστείτε τη φτώχεια και το κρύο του σπιτιού μου, να κοιμηθείτε στο κρεββάτι μου, για πάντα, να γεράσετε πλάι μου.
Μονάχα έτσι υπάρχει ελπίδα να σταματήσω να γερνάω εγώ.
Νά’την πάλι η ελπίδα. Όλα τα παράθυρα κλειστά. Από πού μπήκε;

Μου λέγατε πώς είταν η ζωή σας. Παιδάκι, με περιποιήσεις και φροντίδες, και πλούσια τραπέζια και δασκάλους και ρούχα διαλεχτά.
Σ’αυτό, με συγχωρείτε που το παίρνω πάλι πίσω, μοιάζουμε πολύ.
Κι εγώ ανατράφηκα σε αφάνταστο πλούτο. Δεν έλειπε τίποτε.
Γλώσσες, μουσική, φαντασία, υπερβολή. Μου δίδαξαν την ευτυχία.
Τώρα, πώς έφτασα εδώ, μην το ρωτάτε. Ίσως να είχα κάποιαν έμφυτη κλίση στη δυστυχία.
Γελάτε; Όχι, προς Θεού, δεν τό’πα γι’αυτό. Δεν με θίξατε.
Το προτιμώ, να γελάτε.
Ας γελάσει και κάποιος σ’αυτό το σπίτι.


Απορείτε, καλέ μου ιππότη, με την ατσάκιγη φορεσιά και το ξανθό στεφάνι στο μέτωπο. Με περιεργάζεστε, αλλόκοτο θέαμα. Μυστήριο.
Δεν ξέρετε, ή δεν θυμάστε φαίνεται, νά’χετε περάσει από πόλεις που έχουνε λιμάνι. Και δίπλα εκεί που ξεφορτώνουνε τα πλοία, στα υπόγεια των μαγέρικων που το φαγητό τους είναι πιο βρώμικο κι από το σάλιο των γλάρων, κάτι μικρά δωμάτια χωρίς φώς και χωρίς ντροπή.
Κοπέλες, μόνες, που δεν τους επιτρέπεται να φύγουν. Πρέπει πρώτα να περάσει όλο το πλήρωμα, να περάσουν ορδές οι ναύτες κι οι εργάτες κι οι μεθύστακες. Να τσαλαπατήσουνε την ψιλή δαντέλλα στη λάσπη.
Κάπως έτσι, λοιπόν, εξηγείται.
Μην απορείτε.


Φοβάμαι ότι σας κούρασα. Δεν μιλώ πολύ, κι όταν μιλώ, μιλώ πάρα πολύ. Ζητώ συγγνώμη – η δίδυμη μορφή της μοναξιάς. Σιωπή και χάος.
Αν θέλετε, μπορώ να σας δείξω τον ξενώνα. Δεν είναι κάτι το σπουδαίο, λυπάμαι, όμως για ένα βράδυ…
Πώς; Θέλετε να καθίσουμε κι άλλο; Λίγο μηλίτη ακόμα;
Ας είναι. Ελπίζω να μην ενεργείτε μόνο από ευσπλαχνία. Μη γελάτε. Όχι, μ’αρέσει ν’ακούω το γέλιο σας. Κάνει ωραίο αντίλαλο.
Απλά, κάποιες στιγμές φοβάμαι πως…τίποτε.
Πείτε μου κι άλλες ιστορίες, δεν χορταίνω να σας ακούω.


Στην πραγματικότητα όλες τις ιστορίες σας τις ξέρω καλύτερα από σας, ωραίε ιππότη. Τις έχω γράψει, τις έχω ζήσει.
Θα παραστήσω μονάχα την έκπληκτη, για να μην σας τρομάξω.
Όλοι τρομάζουν, κι εσείς θ’ανατριχιάζατε αν ξέρατε πόσο καλά σας ξέρω. Πόσο μπορώ, αν θέλω, να μαντέψω την παραμικρή σκέψη σας, το παραμικρό σας νεύμα προτού ακόμα γεννηθεί.
Μπορώ να κατευθύνω αυτή την νύχτα.
Η τραγωδία μου είναι ότι δεν μπορώ να κατευθύνω τις επόμενες.

Κάποτε αγαπήσατε πολύ, λοιπόν. Και πληγωθήκατε.
Η αγάπη σας δεν βρήκε ανταπόκριση.
Πνίξατε την λύπη σας στο κρασί και στο τραγούδι, κι αρχίσατε να περιπλανιέστε μόνος, με τ’άλογό σας, για να λησμονήσετε.
Μην αφήνετε τη θλίψη να σας μαυρίζει τα μάτια. Ακούστε τη συμβουλή μου: Αν δεν ιστορούσατε τώρα αυτή τη χαμένη αγάπη, θα είχατε λησμονήσει ακόμα και τη λησμονιά της.
Μπορείτε, έχετε την δύναμη, το βλέπω.
Πολλοί έρωτες σας περιμένουν.
Ίσως να μην τους περιμένετε εσείς.


Με συγχωρείτε γι’αυτή την τόσο καλοζυγισμένη κουβέντα.
Όμως, θά’πρεπε να με είχατε αναγνωρίσει από τα πεινασμένα μάτια, έστω κι αν κάτι κρύβουν οι ρυτίδες.
Για ποιά ανταπόκριση μου μιλάτε; Πόσο αστείος είστε…
Θά’θελα να γελάσω, κι όχι με τον γλυκό, δικό σας τρόπο, αλλά στα μούτρα σας, αγενέστατα.
Τραγούδια και κρασί και το πράσινό σας άλογο έξω που βόσκει.
Θά’πρεπε νά’χα στραγγίξει όλα τ’αμπέλια της οικουμένης.
Κι οι λυγμοί μου νά’χανε ξυπνήσει τα πουλιά σε άλλους πλανήτες.


Και λέτε πως εγκαταλείψατε κάθε ελπίδα.
Πως γυρεύετε ν’αφοσιωθείτε σε μια ζεστή καρδιά, να γείρετε πλάι το κεφάλι σας, κι εκεί ν’αποκοιμηθούν τα τραγούδια κι ο πόνος κι η κούραση των ταξιδιών σας.
Μακάρι να το εννοείτε. Δεν το λέω γιατί σας αμφισβητώ, συγγνώμη αν κάπως έτσι ακούστηκε.
Το λέω μονάχα για λογαριασμό κάθε ζεστής καρδιάς.
Κάνει κρύο, δε νομίζετε;


Σε λίγο θ’αντιληφθείτε την ματαιότητα του αποψινού παιχνιδιού, το χαμένο χρόνο που είταν η αποψινή σας στάση.
Θα με κοιτάξετε καλύτερα, θα με αναγνωρίσετε, θα δείτε χαραγμένους τους αιώνες της απόγνωσης, θα με σιχαθείτε.
Δεν θα θέλετε ούτε να με φτύσετε.
Ίσως πάλι και να’ρθείτε, επειδή είναι φτηνά, επειδή δεν κοστίζει τίποτε να τσαλαβουτάς μέσα στη φτώχεια όταν σου έχουν απομείνει λίγα δικά σου πλούτη, καλά κρυμμένα.
Σ’αυτή την περίπτωση, ελπίζω να κρύβετε πολύ καλά τα δικά σας.
Αλλιώς κινδυνεύετε σοβαρά να σας τα κλέψω.


Μα είστε σίγουρος πως θέλετε να καθίσουμε κι οι δυό σε τούτο το στενό καναπεδάκι; Νοιώθω λίγο αταίριαστη, τόσο κοντά σας.
Εσείς…
Πάλι γελάτε. Λοιπόν, εντάξει, ας καθίσουμε μαζί.
Ίσως έτσι να ζεσταθώ λιγάκι.


Προσποιούμαστε ότι έχει κρύο.
Τί άλλο; Σας εξομολογούμαι ότι έχει πολλά χρόνια να συμβεί.
Ψέματα. Συνέβη μόλις χτές. Κατέβηκα μέσα στη νύχτα από ένα θόρυβο, είδα έναν κλέφτη να κοιμάται στο χαλί, η πόρτα ξεμανταλωμένη, και κουλουριάστηκα δίπλα του στο πάτωμα και κοιμήθηκα.
Γιατί να μην κάνω το ίδιο και μαζί σας;
Μόνο που χρειάζομαι, την τελευταία στιγμή – σας εκλιπαρώ, το έχω απόλυτη ανάγκη – να κάνετε πως πρώτος εσείς με παρακινείτε.
Χαρίστε μου την ματαιοδοξία μιας σίγουρης κατάφασης.


Το χέρι σας… τα πόδια σας… σίγουρα είναι βολικά εδωπέρα;
Μα… λέτε αλήθεια; Θα το θέλατε;
Δεν ξέρω. Ή μάλλον, ασφαλώς. Θα είταν αδύνατον να αρνηθώ.
Συγχωρήστε μονάχα, σας το λέω προκαταβολικά, το κρύο.
Δεν φτάνει ως εκεί πάνω η ζέστη της φωτιάς.
Κι ίσως στριμωχτούμε λιγάκι.
Πώς είπατε; Τώρα με αναγκάζετε να γελάσω μαζί σας.
Δεν είστε κακός, όχι, μην το λέτε. Είναι κακή η νύχτα.
Η οποιαδήποτε νύχτα. Ευτυχώς κάποτε τελειώνει.


Τώρα, που ανεβαίνουμε, για σας ίσως είναι όλα φευγαλέα.
Ένα στραβό μονοπάτι που πήρε το άλογό σας και χαθήκατε.
Ίσως προγραμματίζετε ήδη το πόσο γρήγορα θα με ξεχάσετε.
Σας ικετεύω. Ας μην είναι έτσι.


Προσέξτε εδώ, φοβάμαι πως η σκάλα είναι ετοιμόρροπη.
Κάποτε θα υποχωρήσει, και θα παγιδευτώ για πάντα εκεί πάνω.
Τί λέτε; Να συνέβαινε απόψε; Να παγιδευόσασταν μαζί μου;
Δεν έπρεπε να πιούμε αυτό το δεύτερο ποτήρι.
Νά’μαστε.
Ακολουθήστε με στα Ηλύσια Πεδία.
Στο δωμάτιο της Απελπισίας.


Πόσο γλυκό είναι το κορμί σας, ιππότη του φθινοπώρου…
Πόσα άλλα κορμιά μου θυμίζει…
Και πόσα άλλα κορμιά με τη σειρά τους θα μου το θυμίσουν…
Μακάρι να σταματούσε εδώ, απόψε, η παρέλαση των σωμάτων.
Έχω κουραστεί. Νοιώθω σαν χαράκωμα πολέμου. Δεν αντέχω να καταπίνω άλλους ανθρώπους. Είμαι μια ζωντανή εκατόμβη.
Που κάθε φορά την παρασύρει η ίδια πλάνη.
Όχι, δεν είναι πόλεμος. Όλα γίνονται για την ειρήνη.


Μη μιλάτε, σας παρακαλώ. Δε μ’ενοχλεί η φωνή σας, απλά είναι προτιμότερο όλα αυτά να γίνονται σιωπηλά.
Είναι πιο εύκολο να ξεχαστούν μετά, αν ξεχαστούν.
Κι όμως, θα τα ξεχάσετε. Ελάτε τώρα…είναι σκοτάδι.
Με βλέπετε στο φώς ενός κεριού. Σε λίγο και χωρίς αυτό.
Δεν είμαι καν η αγάπη που θελήσατε κάποτε να λησμονήσετε.
Δεν θα αφηγηθείτε ποτέ καμμιά ιστορία για μένα.

Καλέ μου ιππότη, τώρα που σας σφίγγω απάνω μου, νομίζω πως τα σώματά μας μοιάζουνε στο ημίφως.
Έχω απορροφήσει λίγη από την νιότη σας, έχουν τριφτεί πάνω σας κάποια ίχνη από τα γηρατειά μου. Συμπληρωνόμαστε.
Αν κάποιος μας κοιτούσε απρόσεχτα, θα έλεγε πως έχουμε την ίδια ηλικία ακριβώς. Την ηλικία των εραστών, ή των πεθαμένων.
Γλυκέ μου ιππότη, αν κατά τύχη διαβάσετε την σκέψη μου, μην πείτε πως είμαι μια ιδιότροπη γριά που καταριέται την μοίρα της. Ξέρω καλά πως μοίρα δεν υπάρχει, την φτιάχνουμε μόνοι μας, σαν ένα στεφάνι.
Μόνο που για να πλέξει κανείς ένα στεφάνι, πρέπει να κόψει τα λουλούδια. Και τα λουλούδια, μόλις κοπούν, πεθαίνουν.
Η μοίρα είναι το σάβανο που υφαίνουμε όσο ζούμε.


Όλα τελείωσαν για απόψε. Αισθάνομαι στην ανάσα σας τον ύπνο.
Όχι, δε με πειράζει. Μ’αρέσει να κοιμηθείτε στην αγκαλιά μου. Αυτός που κοιμάται τελευταίος έχει την δύναμη. Ας είμαι η δυνατή απόψε.
Θα κλείσω τις κουρτίνες, μη σας ξυπνήσει ο ήλιος.
Αν είταν στο χέρι μου, θα του απαγόρευα να βγεί.
Δε θέλω να σας φοβίσω.

Δεν θέλω να σας φοβίσω, αλλά με κάνατε πάλι να ελπίζω.
Πάρτε αυτή την κατάρα από πάνω μου.
Χαρίστε μου μια ζωή που να μην έχει ανάγκη την ελπίδα.
Σβήστε το αύριο, κάντε το για μένα.
Θα σας αγαπήσω πολύ, θα σας αγαπήσω ανυπόφορα. Θα σας κάνω να θέλετε να φύγετε μακριά μου γιατί δε θ’αντέχετε την τόση αγάπη.
Κοιμάστε. Φυλάξτε με έστω ανάμεσα στ’άλλα όνειρα, όχι σαν το πιο δυνατό, δεν θα τολμούσα να ζητήσω κάτι τέτοιο. Σαν το πιο πρόσφατο.
Κάποιο βράδυ, όπως ξαπλώνουμε τώρα, θα πεθάνουμε.
Είναι αναπόφευκτο, ιππότη, θα πεθάνετε κι εσείς, κι εγώ, κι όσοι αγάπησαν κι όσοι αγαπήθηκαν. Και το θλιβερότερο απ’όλα, θα πεθάνουν κι εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν. Παράλογο. Γιατί να πεθάνουν; Αφού είναι σαν να μην έζησαν.
Τραβήξτε όλα τα σκεπάσματα, αφήστε με να παγώσω. Καλύτερα να πεθάνω δίπλα σας παρά να ζώ περιμένοντας περιπλανώμενους ιππότες.
Είστε ένα σχήμα του μυαλού μου, μια σκιά στον τοίχο, ένα γρατσούνισμα των κλαδιών στο τζάμι από τον άνεμο. Αν σας κοιτάξω αλλιώς, μπορεί και να εξαφανιστείτε.
Όμως εγώ πιστεύω σε εσάς. Είστε η ελπίδα μου.
Το σπουδαιότερο, σας αγαπώ.
Πάρτε το όπως θέλετε.
Αυτό είναι το όνειρο ενός ονείρου κάποιου που δεν κοιμήθηκε ποτέ.

Ανεκδοτο κειμενο του κ Αυγουστου Κορτω που μου το εμπιστευτηκε για να το ανεβασω ΕΔΩ.
Τον ευχαριστω γι αυτό και για καποιες νοτες του πιανου…

Μανος Χατζηδακις 13 χρονια μετα...

H ζωή μου δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού. Ήταν περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου, που η Μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει “κατ' επιφάνεια νόμιμο”.
Πολλοί περιφρονούν την αποκλειστική απασχόληση και τη κατάληξή μου στο τραγούδι, ιδίως οι λεγόμενοι “σοβαροί” μουσικοί. Γιατί ποτέ τους δεν κατάφεραν να τραγουδήσουν και ούτε θα τραγουδήσουν ποτέ. Είναι σαν τους ανέραστους, τους βιολογικά άρρωστους, που περιφρονούν τον έρωτα και υποβαθμίζουν τη σημασία του για να δικαιολογήσουν την ατροφική τους ύπαρξη.
Πολλοί πάλι με θεωρούν “συνάδελφο”, γιατί σκαρώνουν τραγουδάκια και με τους αφελείς και αμόρφωτους δημοσιογράφους ή τηλεπαρουσιαστές μιλάν για γενεές, λαϊκότροπα, έντεχνα, για καινούργια ρεύματα και άλλα πολλά ευτράπελα, κατάλληλα για τους ανεπαρκώς πληροφορημένους συμπατριώτες μας, ως επί το πλείστον νεολαίους γηπέδων και κομμάτων.
Εγώ άρχισα από την Λα Γιάνα, που χόρευε πάνω στους καθρέπτες μαγικά το “Πως λάμπουν τ' άστρα”.
Εκείνη ήταν το μεγάλο άστρο κι εγώ το μικρό. Μα ξαφνικά πέθανε η Λα Γιάνα και η Ελλάδα ξεμπέρδεψε βέβαια με τους Γερμανούς, μα έμπλεξε χειρότερα με τους δικούς της. Κι εγώ μεταπήδησα από την εφηβεία στην νεότητα.
Ανακαλύπτω την μητέρα μου, την αδελφή μου, τους φίλους μου, την Ελλάδα, μα περισσότερο την Αθήνα, την πόλη που ζούσα από επτά χρονών και που την έβλεπα μια πόλη μαγική ― μοναδική στο κόσμο ― για τις αναπνοές των ανθρώπων της και για το αεράκι του επιταφίου, μέσα απ' τον οποίο ζούσα τον έρωτα στην πιο απόλυτη μορφή του. Προσπαθούσα να δεχτώ την μαγεία της πόλης μέσα από την τρομοκρατία και την καταδίωξη κάθε ζωντανού οργανισμού του Έθνους, στο όνομα της πατρίδος και της αθανάτου ημών ιστορίας.
M' ενδιέφερε παράλληλα η ομορφιά μου και το άρπαγμα της ομορφιάς των άλλων. M' απασχολούσε πως θα γινόμουν στερεά ωραίος και για πάντα. Και άρχισα να γράφω μουσική.
Τον “Ματωμένο Γάμο”, τις “Έξη Λαϊκές Ζωγραφιές”, την “Αχιβάδα”, το “Καταραμένο Φίδι”, και άλλα πολλά, για να με ερωτευτούν όσοι ήθελα και επιθυμούσα την αγάπη τους.

Και το '48 γράφω το “Χάρτινο το φεγγαράκι” για το “Λεωφορείον ο Πόθος” του Tένεσυ Oυΐλιαμς, που ανέβασε το θέατρο τέχνης. Εκείνο το καιρό ο κόσμος τραγουδούσε: “Θα το πάρεις το κορίτσι, μη το παιδεύεις” και άλλες παρόμοιες ηθικοπλαστικές συμβουλές της μικροαστικής Αθήνας, ενώ παράλληλα θυμόταν με νοσταλγία τον Aττίκ και το Χαιρόπουλο.

Όπως καταλαβαίνετε, η ανεύρεση του ρεμπέτικου ήταν μια πράξη επιτακτική, αλλά και εξόχως τολμηρή για κείνους τους καιρούς. Για τη ταινία “Πόλη Μαγική” του Νίκου Κούνδουρου τότε, έγραψα τη μουσική. Το θέμα της ταινίας το έκανα τραγούδι το 1963.

Μεγάλωνα χωρίς να κορεσθεί η δίψα μου για τις άγνωστες πλευρές του κόσμου που με περιέβαλλε.

Στο μεταξύ είχαμε λαμπρές ιστορικές στιγμές. H εκτέλεση του Μπελογιάννη. H δίκη των αεροπόρων και άλλα πολλά. Ένα βράδυ, λίγο μετά τον εμφύλιο, πήγαινα στο σπίτι των φίλων μου Κώστα και Αλεξάνδρας Τρικούπη. Περνώντας από την ασφάλεια, με σταματάει ένας χοντρός έξω από την πόρτα της και μου ζητάει ταυτότητα. Ήσαν δυο-τρεις μαζί, μα σαν είδα τον χοντρό πάγωσα. Μου ήρθε στο νου μια εικόνα σ ένα χάνι ενός μικρού χωριού στα βόρεια της Ελλάδος κι εγώ να προσπαθώ να κοιμηθώ μες στο κρύο. Ήταν η αποχώρησή μας μετά τα Δεκεμβριανά κι εγώ, Eπονίτης εκείνο τον καιρό, υποχωρούσα γυρίζοντας κάμπους και βουνά μες τον χειμώνα. Εκεί λοιπόν, μέσα σ' αυτό το χάνι, σε μιαν άλλη γωνιά, ήσαν δυο Eλασίτες που είχαν ανάψει φωτιά και συνομιλούσαν, λέγοντας ο ένας στον άλλο τα κατορθώματά τους. Πόσους σκότωναν και πώς τους σκότωναν. Eίχε παγώσει το αίμα μου μ' αυτά που άκουγα και, δειλά, είδα καθαρά την φυσιογνωμία του ενός, έτσι όπως φωτιζόταν απ' την φωτιά, που μου εντυπώθηκε ανεξίτηλα μέσα μου. Τώρα τον έβλεπα μπροστά μου. Αστυφύλακα στην ασφάλεια, να ζητάει ταυτότητα ειρωνικά, χωρίς βέβαια να με αναγνωρίσει. Μου 'πε δυο λόγια προσβλητικά, μου 'πε να τσακιστώ από μπροστά του και μου έδωσε μια γερή κλωτσιά, προστατεύοντας έτσι το Έθνος μας απ' ό,τι ηθικό και ζωντανό είχε αφήσει ο Πόλεμος. Αναστατωμένος έφυγα και πέρασε καιρός να το ξεχάσω, αλλά μέσα μου άρχισαν να αναρριχώνται τα ερωτήματα γύρω από το κίνημα, τον Δεκέμβριο και το Έθνος. Άρχισα να βλέπω πως η Πατρίδα δεν είναι τόσο τίμια και καθαρή και αποφάσισα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά. Το '58 ανεβάζω μουσικά την “Μήδεια” στην Επίδαυρο, με την Παξινού και σκηνοθέτη τον Μινωτή.

Είχα αρχίσει να γίνομαι δυνατός και να παρανομώ... Πολύ αργότερα ανακάλυψα πως τα όνειρα των άλλων δεν είχαν σχέση με τα δικά μου. Τότε, το επίσημο κράτος με γιόρτασε για το Όσκαρ που πήρα ερήμην και έξω απ' τα δικά μου σχέδια.

Πάλεψα χρόνια για να αφαιρέσω αυτό το τίτλο τιμής από την πλάτη μου, μα δεν το κατάφερα. O αγώνας όμως αυτός με βοήθησε να ξαναγίνω νέος ή, καλύτερα, να ξαναγίνομαι νέος κάθε φορά που ο χρόνος μου πετούσε μια επίσημη υπενθύμιση της παρουσίας του.

Εκείνο το καιρό, τα αξιόλογα πρόσωπα στον Ελληνικό κινηματογράφο ήσαν οι τεχνικοί και μόνο μ' αυτούς μπορούσε κανείς να πει δυο-τρεις κουβέντες σοβαρές και ενδιαφέρουσες. Το καλλιτεχνικό προσωπικό, ηθοποιοί, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι ήσαν μάλλον ένα προλεταριάτο της συμφοράς, που άγγιζε πολλές φορές τα όρια του γελοίου.

Το '61 που όλος ο κόσμος τραγουδούσε “Τα Παιδιά του Πειραιά”, η Φρανκφούρτη με καλεί επίσημα, για να μου δώσει ο δήμαρχος το κλειδί της πόλης. Φτάνω στις 7 το βράδυ, χειμώνα με ένα τετρακινητήριο αεροπλάνο. Με περίμεναν τρεις χιλιάδες κόσμος, μια μεγάλη ορχήστρα, που έπαιζε το τραγούδι μου και όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Ευρώπης. Γνωρίζομαι με την Λάλε Άντερσεν, γίναμε φίλοι και τραγούδησε το “Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς” που έγινε χρυσό. Το τραγούδι αυτό το έγραψα στη κατοχή δίχως να την γνωρίζω αλλά για την δική της φωνή.

Το '63 ο Kαζάν μου ζητάει να γράψω την μουσική στην ταινία του “Aμέρικα - Aμέρικα”.

Το '69 βρίσκομαι στο Λονδίνο για τους “Ήρωες” του Nεγκουλέσκο. Μία εξαίσια περίοδος, που μου χάρισε την “Μπαλάντα του Oύρι”. O Oύρι ήταν ένας νεαρός Ισραηλίτης, που τραγουδούσε θεϊκά. Το Λονδίνο εκείνο το καιρό, ζούσε το Blow up του Αντονιόνι και ήταν μαγευτικό. Με κέντρο το καφενείο “Πικάσο” στην Kings Road. Ποτέ δεν ξαναβρήκα εκείνη την μαγεία του '69. Το '70 στην Ρώμη γράφω την Μουσική για το “παραμύθι του Mάρτελ”.

Βοηθός μου τότε ο Νικόλα Πιοβάνι. Εδώ πρωτόγραψα την “Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων” και από τότε γίναμε φίλοι με τον Νικόλα. H ραδιοφωνική μου έφεση βρίσκει διέξοδο στο τρίτο Πρόγραμμα της EΡT. Το μέγαρο της Ραδιοτηλεόρασης “λαμποκοπάει την δόξα μου και μαγειρεύει την άνοιξη του ροζ σοσιαλισμού”. Στο μεταξύ, οι διενέξεις μου με την Γενική Διεύθυνση γίνεται μια διασκεδαστική ιστορία, που όμως ποτέ δεν πέρασε στα επίσημα προγράμματα της EΡT. Μέχρι τότε, έκανα έρωτα και ραδιόφωνο με την ίδια επιτυχία αλλά το ΠA.ΣO.K κατάφερε ό,τι δεν κατάφερε ο έρωτας. Να φύγω δια παντός από το ραδιόφωνο.

Αυτά περίπου που σας διηγήθηκα είναι τα τραγούδια μου. Καθώς καταλαβαίνετε δεν τα έγραψα για να διασκεδάσετε. Τα έγραψα για να τ' ακούσετε και για να κάνετε δικό σας ό,τι σας ταιριάζει ή ό,τι σας αρμόζει. T' άλλα αφήστε τα για τους άλλους και ό,τι περισσεύει για μένα. Γιατί πρέπει να σας ομολογήσω πως τα τραγούδια μου τα 'γραψα για να συμπληρώσω τα κενά της προσωπικής μου ζωής. Γι αυτό και η ευαισθησία μου στον τρόπο που τα αποδέχεστε.

Προσοχή! Μη με πληγώσετε παίρνοντας αυτό που σας ανήκει.

Μανος Χατζηδακις

η πρωτη φορα που ειδα τυπωμενο το ονομα μου ηταν εξ'αιτιας της

η πρωτη φορα που ακουσα το ονομα μου ηταν εξ' αιτιας της

η πρωτη φορα που πηγα στα μπουζουκια ηταν εξ' αιτιας της

η πρωτη φορα που εκλαψα μπροστα σε κοσμο ηταν εξ'αιτιας της

η πρωτη φορα που αγαπησα ηταν εξ' αιτιας της

η πρωτη φορα και η μοναδικη που εκτεθηκα σε κοινο ηταν εξ' αιτιας της

και τωρα

χωρις αιτια πια

νεκρολογω

απο δω

κρυμμενος

πισω απο ονομα

που εκεινη ηταν η νονα του...

Crave

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου…
Και να σου κάνω τα ψώνια σου,
και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου,
και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό,
και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου,
και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,
και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες,
και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,
και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ
και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου,
και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου,
και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες
και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου
και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει
και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου,
και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω
και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες,
και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς
και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα,
και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις,
και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε,
και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη
και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο,
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω,
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων
τον τα πάντα πληρούντα,
τον δίχως τέλος
και δίχως αρχή,
ερωτά μου
για σενα.

And I want to play hide-and-seek
and give you my clothes
and tell you I like your shoes
and sit on the steps while you take a bath
and massage your neck
and kiss your feet
and hold your hand
and go for a meal
and not mind when you eat my food
and meet you at Rudy's
and talk about the day
and type your letters
and carry your boxes
and laugh at your paranoia
and give you tapes you don't listen to
and watch great films
and watch terrible films
and complain about the radio
and take pictures of you when you're sleeping
and get up to fetch you coffee
and bagels and Danish
and go to Florent
and drink coffee at midnight
and have you steal my cigarettes
and never be able to find a match
and tell you about the the programme I saw the night before
and take you to the eye hospital
and not laugh at your jokes
and want you in the morning but let you sleep for a while
and kiss your back
and stroke your skin
and tell you how much I love your hair your eyes your lips your neck your breasts your arse your...
and sit on the steps smoking till your neighbour comes home
and sit on the steps smoking till you come home
and worry when you're late and be amazed when you're early
and give you sunflowers
and go to your party
and dance till I'm black
and be sorry when I'm wrong
and happy when you forgive me
and look at your photos
and wish I'd known you forever
and hear your voice in my ear
and feel your skin on my skin
and get scared when you're angry
and your eye has gone red
and the other eye blue
and your hair to the left
and your face oriental
and tell you you're gorgeous
and hug you when you're anxious
and hold you when you hurt
and want you when I smell you
and offend you when I touch you
and whimper when I'm next to you
and whimper when I'm not
and dribble on your breast
and smother you in the night
and get cold when you take the blanket
and hot when you don't and melt when you smile
and dissolve when you laugh
and not understand why you think I'm rejecting you when I'm not rejecting you
and wonder how you could think I'd ever reject you
and wonder who you are but accept you anyway
and tell you about the tree angel enchanted forest boy who flew across the ocean because he loved you
and write poems for you
and wonder why you don't believe me
and have a feeling so deep I can't find words for it
and want to buy you a kitten I'd get jealous of because it would get more attention than me
and keep you in bed when you have to go
and cry like a baby when you finally do
and get rid of the roaches
and buy you presents you don't want
and take them away again
and ask you to marry me
and you say no again but keep on asking because though you think I don't mean it I do always have from the first time I asked you
and wander the city thinking it's empty without you
and want what you want and think I'm losing myself but know I'm safe with you
and tell you the worst of me
and try to give you the best of me because you don't deserve any less
and answer your questions when I'd rather not
and tell you the truth when I really don't' want to
and try to be honest because I know you prefer it and think it's all over but hang on in for just ten more minutes before you throw me out of your life
and forget who I am
and try to get closer to you because it's a beautiful learning to know you
and well worth the effort and speak German to you badly and Hebrew to you worse and make love with you at three in the morning
and somehow
somehow
somehow
communicate some
of the overwhelming
undying
overpowering
unconditional
all-encompassing heart-enriching mind-expanding on-going never-ending love
I have for you."

Sarah Kane (1971-1999)


(Μαριάννα, Πέτρο, Γιωργο ξερετε ακριβως τους λογους αυτης της αντιγραφης...)

Σωστε τον πλανητη χωρις εμενα...

Σημερα παγκοσμια ημερα περιβάλλοντος, παρακαλω σωστε τον πλανητη χωρις εμενα. Θα το καταλαβω ,αν αυριο, που δεν ειναι παγκοσμια μερα, ουτε περιβαλλοντος ουτε κανενος αλλου, βγω απο το σπιτι και δεν δω ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ.
Κακες κι οι βιομηχανιες, και τα τσιγαρα και τα πλαστικα, αλλα η ζωοφόρος του Παρθενωνα απο τα αυτοκινητα καταστραφηκε, και τα αναπνευστικα ευδοκιμουν σε ολους, και καπνιστες κι ακαπνους.
Γι αυτο λιγο κρατει.
Γιορταστε με χαρα
αλλα κοψτε το το ρημαδι το αμαξι.
Πηξαμε.

Κι απο αμαξια κι απο effe κι απο μικροτσουτσουνους(αν δεχτουμε την θεωρια οτι το αμαξι ειναι προεκταση του πεους)

Σε εχω κανει θεο... opera version

Απο την ευστοχη ειρωνικη ελληνικη ταινια πανω στις συγχρονες μανιες της καθημερινοτητας των πατριωτων μας, μια απο τις καλυτερες πιστευω στιγμες του ελληνικου σινεμα και της σκυλοποιησης(γενικα...)

σπευσατε στα dvdαδικα, περιεχει και 'τηλεοπτικο καυγα' Παπούλια-Αλοιμόνου συλλεκτικό..

(η εβδομας δεν εκινησε καλως δια τουτο το εριξα στις αρπαχτες απο το youtube)

καλη εβδομαδα

Voxbox
Techni-Cathedral

Κυριακη Καλοκαιρι...

…και αρχισαν οι Κυριακες
που ερημωνουν οι δρομοι
Κι ολοι πανε παραλια η βουνο
Κι αλλοι κλεινονται στο σπιτι
Με τις δροσερες τεντες
Και τα κλιματιστικα

…μενουν μονο κατι
Περιεργοι ασπιτοι τυποι
Που ζητανε ένα ευρω
Ένα τσιγαρο φιλε
Εχεις τιποτε καβατζα?
Στο κεντρο της πολης

…και στα προαστια
Οι πολωνεζες οικιακες
Φερνουν παγωμενες μπυρες
Στους αλβανους κηπουρους
Φωναζουν τους ρουμανους υδραυλικους
Και τις φιλιππινέζες των οικων ευγηριας
Διπλα στην πισινα
Ερχονται οι πακιστανοι ψιλεμποροι
Απ το Μοναστηρακι-εκδρομη με τα παιδια τους-
Και ο Βουλγαρος φρουρος της βιλας

…ωραιες Κυριακες
Multi culti
Μπυρες να υπάρχουν
Και τα χαρτια από το αλλοδαπων
Θεωρημένα

….μη μου μιλατε για μοναξια
Είναι ακριβοτερη
Πιστεψτε με
Πολύ ακριβότερη
Και κανεις την Κυριακη
Δεν την γουσταρει…

για την Αμαλία...

(η Μαρία Βουμβάκη στο Gazarte , ανεβασμενο στο youtube από τον svevski. Ένα τραγουδι σα ξοδι για την Αμαλία, για τις Αμαλίες τουτης της ζωης, που συνεχιζουν παραπλησιους αγωνες ζωης , κι οσων bloggers αγαπω)
Αν και ξερω πως η εικονα κι ο ηχος δεν ειναι τοσο καλοι, παρ΄ ολα αυτα ειμαι σιγουρος πως θα καταλάβετε...