Μολις ρετουσαριζα ενα ποστ για την ιδια ταινια και σε συναρτηση με την απουσια του Αρονοφσκι με τα το Π και το Ρεκβιεμ για ενα ονειρο! Και για να δω κατι διαφορετικο ειπα να σε επισκεφτω! Και τι να δω; Αχ etalon σε βρηκα πολυ προσφατα αλλα μαλλον θα μεινω για καιρο... Αρκει να μην εξελιχθει αυτη η ιστορια σε αγωνα δρομο ποιος θα ανεβασει πρωτος το ιδιο ποστ ;-)
Κι εγώ την κατατάσσω στις 2 πιο αγαπημένες μου για φέτος. Δε νομίζω να έχει καταφέρει ταινία να μεταδώσει τόση ηρεμία για το μετά... Αγάπησα την ηρεμία της. Η αρρώστια κι η αγωνία πολύ στο βάθος. Την καλημέρα μου
...Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΩΣ ΠΡΑΞΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ ΠΕΙ ΑΝΤΙΟ, ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΕΙ. Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΝΕ. ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΠΑΡΟΝ-ΜΕΛΛΟΝ. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟΣΟ ΔΕΜΕΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΩΣ. ΦΩΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ, ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΑΖΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. "FINISH IT ! FINISH IT !". ΔΙΑΤΑΓΗ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΗ. ΜΑΖΙ. ΠΑΝΤΑ. ΠΟΤΕ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΤΟ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ, ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ. THE FOUNTAIN.
Το καλλιτεχνικό κάστ του Π και του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο στην τρίτη του ταινία μας ζητάει να ξεχάσουμε οποιαδήποτε επαγγελματικότητα και λογική και να αφεθούμε στα ενστικτώδη συναισθήματά μας, βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας μαζί με τους ήρωες, μια εξαιρετική και εντελώς προσωπική κατάδυση στο ασυνείδητό μας. Στόχος η αυτογνωσία στα χρόνια της μεταλλαγμένης ζωής μας. Ο Αρονόφσκι σαφώς είναι ένας σύγχρονος μεταδιανοούμενος και μόνο γι αυτό, το λιγότερο που μπορεί να προκαλέσει, είναι αμηχανία στην εξήγηση και κυρίως στην ανάλυση του φιλμ του. Όπως κι ο Ντειβιντ Λίντς, ζητάει ταλαντούχους θεατές. Θεατές έτοιμους κι απαλλαγμένους από συμβατικότητες. Αθώους και ανοικτούς να ζήσουν τούτη την μοναδική φιλμική εμπειρία. Επηρεασμένος από τα μεταπολεμικα φιλοσοφικά ρεύματα και προφητικά διαβλέποντας της επιστροφή του μεγάλου κοινού στην μεταφυσική, ξορκίζει τους δαίμονες με την δική του εκδοχή της αιωνιότητας, με τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερα προσιτό. Όπως εγραψαν και τα Houston Chronicle : « Το σινεμα σαν ποίηση, ο ρομαντισμος σαν αποκάλυψη, η επιστημονικη φαντασία σαν …προσευχή.» Είναι άξιο απορίας με πια κριτήρια απομονώνεται αυτό το φιλμ από τα 2 προηγούμενα, γιατί σαφώς είναι το τρίτο έργο μιας τριλογίας του νου, των εξαρτήσεων και των εμμονών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι οι βασικοί συντελεστές,( σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία) είναι οι ίδιοι ο καθένας στην δική του εξελικτική διαδρομή. Μια ταινία που αξιζει να ανακαλύψετε ο καθένας μόνος με τις όποιες δικές σας εμμονές. Τολμήστε το… Είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μιά μοναδική εμπειρία.
10 comments:
Μολις ρετουσαριζα ενα ποστ για την ιδια ταινια και σε συναρτηση με την απουσια του Αρονοφσκι με τα το Π και το Ρεκβιεμ για ενα ονειρο! Και για να δω κατι διαφορετικο ειπα να σε επισκεφτω! Και τι να δω; Αχ etalon σε βρηκα πολυ προσφατα αλλα μαλλον θα μεινω για καιρο... Αρκει να μην εξελιχθει αυτη η ιστορια σε αγωνα δρομο ποιος θα ανεβασει πρωτος το ιδιο ποστ ;-)
Κι εγώ την κατατάσσω στις 2 πιο αγαπημένες μου για φέτος. Δε νομίζω να έχει καταφέρει ταινία να μεταδώσει τόση ηρεμία για το μετά... Αγάπησα την ηρεμία της. Η αρρώστια κι η αγωνία πολύ στο βάθος.
Την καλημέρα μου
...Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΩΣ ΠΡΑΞΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ. Η ΑΙΩΝΙΑ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΝΑ ΠΕΙ ΑΝΤΙΟ, ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΕΙ, ΝΑ ΖΗΣΕΙ. Η ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ. ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΝΕ. ΠΑΡΕΛΘΟΝ-ΠΑΡΟΝ-ΜΕΛΛΟΝ. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΤΟΣΟ ΔΕΜΕΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΩΣ. ΦΩΣ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ, ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΞΑΝΑΖΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ, ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ. ΟΤΑΝ ΤΟ ΜΑΖΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. "FINISH IT ! FINISH IT !". ΔΙΑΤΑΓΗ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΗ. ΜΑΖΙ. ΠΑΝΤΑ. ΠΟΤΕ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΤΟ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ, ΕΙΧΕΣ ΠΕΙ. THE FOUNTAIN.
"you pull me through time"
λες τελικά αυτοί που αγαπάμε να μας τραβάνε από τη μιά ζωή στην άλλη? Μπορεί.
Για τον Αλέξανδρο και για την απώλεια.
Μια από τις καλύτερες της χρονιάς στα σίγουρα! Εξαιρετικά υποβλητική και χαμηλόφωνα δραματική!
Αγάπημένος μου και σε μένα ο Αρονόφκι.Πόσα μαζεμένα "ρέκβιεμ" στη σκέψη μου. Πόσα συναισθήματα και στιγμές έχουν υπόκρουση την αθάνατη εκείνη μουσική.
Σίγουρα. Μεγάλη ταινία. Ετοίμαζα ένα ποστ αλλά ό,τι κι αν έγραφα μου φαινόταν λίγο.
Το καλλιτεχνικό κάστ του Π και του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο στην τρίτη του ταινία μας ζητάει να ξεχάσουμε οποιαδήποτε επαγγελματικότητα και λογική και να αφεθούμε στα ενστικτώδη συναισθήματά μας, βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας μαζί με τους ήρωες, μια εξαιρετική και εντελώς προσωπική κατάδυση στο ασυνείδητό μας. Στόχος η αυτογνωσία στα χρόνια της μεταλλαγμένης ζωής μας.
Ο Αρονόφσκι σαφώς είναι ένας σύγχρονος μεταδιανοούμενος και μόνο γι αυτό, το λιγότερο που μπορεί να προκαλέσει, είναι αμηχανία στην εξήγηση και κυρίως στην ανάλυση του φιλμ του. Όπως κι ο Ντειβιντ Λίντς, ζητάει ταλαντούχους θεατές. Θεατές έτοιμους κι απαλλαγμένους από συμβατικότητες. Αθώους και ανοικτούς να ζήσουν τούτη την μοναδική φιλμική εμπειρία.
Επηρεασμένος από τα μεταπολεμικα φιλοσοφικά ρεύματα και προφητικά διαβλέποντας της επιστροφή του μεγάλου κοινού στην μεταφυσική, ξορκίζει τους δαίμονες με την δική του εκδοχή της αιωνιότητας, με τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερα προσιτό. Όπως εγραψαν και τα Houston Chronicle : « Το σινεμα σαν ποίηση, ο ρομαντισμος σαν αποκάλυψη, η επιστημονικη φαντασία σαν …προσευχή.»
Είναι άξιο απορίας με πια κριτήρια απομονώνεται αυτό το φιλμ από τα 2 προηγούμενα, γιατί σαφώς είναι το τρίτο έργο μιας τριλογίας του νου, των εξαρτήσεων και των εμμονών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι οι βασικοί συντελεστές,( σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία) είναι οι ίδιοι ο καθένας στην δική του εξελικτική διαδρομή.
Μια ταινία που αξιζει να ανακαλύψετε ο καθένας μόνος με τις όποιες δικές σας εμμονές. Τολμήστε το…
Είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μιά μοναδική εμπειρία.
Εγώ λέω κράτησε το χέρι σου στο χέρι μου κι αν είναι για τώρα θα μείνει για πάντα. Υπέροχη η ταινία!
Πού μπορώ να βρώ την ταινία; Σε ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση...
Post a Comment