Γύρισα,
έφυγα,
ταξίδεψα,
γνώρισα,
επέστρεψα,
Πολλές φόρες σε σκέφτηκα,
κάποιες τηλεφώνησα
Κάποιες γυρναγα να σε δω
Πίστευα ότι ήσουν κάπου κοντά
Και ξανά
Έφυγα,
Αρνήθηκα
Φοβήθηκα
Μετάνιωσα
Και μετά
Αφέθηκα
Σ αυτό που λένε
‘Κοινωνική μέθη’
Με αδιαφορία
Κάποιοι το παρεξήγησαν
Νόμισαν ότι
Αφ υψηλού κοιτούσα
Την εγχώρια αγορά
Λάθος
Με αδιαφορία
Κοιτούσα…
Και μόλις
Σήμερα
Έτσι
Επειδή ήθελα
ΕΣΥ
Να το ακούσεις
Βρεθήκαμε
Με τον δικό μας τρόπο
Και κατάλαβα
Πόσο πολύ
Σ αγαπώ
Πόσο απέραντα
Είσαι εγώ
Κι είμαι εσύ
Πίσω από τις κλειστές μας πόρτες
Τα σιωπηλά μας λόγια
Τις βόλτες μας
Ανεξάρτητες
Αλλά απόλυτα εξαρτημένες
Πόσο μέρος της αφηρημάδας μου
…Έχει η σκέψη σου.
Όχι η εικόνα σου
Όχι η φωνή σου
Η σκέψη σου…
Για άλλους τόσο λίγο
Για μένα τόσο…
Και
Σήμερα μετά από 3 μήνες σχεδόν
Χαμογέλασα
Αυτό το χαζό μοναχικό χαμόγελο
Το «μόνο για μένα»
Τίποτε πάλι δεν είναι ίδιο…
Γιατί είναι ακριβώς το ίδιο
Ένα φως που αναβει
Μια παλαμη που ανοίγει σιγα
Για την χειραψία….
4 comments:
... μετά από τόσους μήνες σιωπηλών μου επισκέψεων που δεν αφήνουν σημάδια, νοιώθω τη στιγμή σωστή για να σου πω το πόσο με μαγεύει ο τρόπος σου...
χαίρομαι που σε βρήκα
Γ.Γ.
ο άνθρωπος για τον οποίο γράφτηκαν αυτά τα λόγια θα έπρεπε να είναι πολύ ευτυχισμένος
Θεωρητικά
έτοιμος πάντα για την χειραψία που πάει να γίνει.
Εξαιρετικό!
pure love...
Όχι πόρτες κλειστές,
ποτέ ξανά πόρτε κλειστές...
Post a Comment