τα απογεύματα
ξαπλώνω σε συννεφα χωρις αγκάθια
για ν΄αναπνευσω αναμνησεις
φουσκώνουν τα πνευμόνια μου
μ΄εχθρους και φίλους
εξω
παιζουν ποδοσφαιρο τα πιτσιρίκια
τρεχω
γίνομαι μπάλλα
γυρίζω
γυρίζω
η μυτη μου χτυπά στο χώμα
το πετά
τα χερια μου
σχηματιζουν λεξεις στο χωμα
γεμίζω τη γη με λέξεις
οταν βραδυάζει
ο αγερας πετα το χωμα μακριά
παίρνει τις λέξεις μαζι του
ξυπνώ τα ξημερώματα
να σκεπάσω τη γιαγιά
και βλέπω με καμάρι
τις λέξεις
να πετάνε δίπλα στ΄αστέρια
ξανακοιμάμαι ησυχος
2 comments:
πανέμορφο.
είναι όμορφες οι ξάπλες οι καλοκαιρινές με ουρανούς ανεμπόδιστους και ελεύθερα σύννεφα
και οι λέξεις που σε οδηγούν κάθε φορά η μια μετά την άλλη σ΄ αυτό που δεν ξέρεις πως θα φτάσεις
Post a Comment