Monday, August 20, 2007
"στα αγαπημένα"
…κοιτώ το καλοκαίρι που φεύγει
λίγο σκυφτό ,μοναχικο,σκεφτικο
κάθομαι εδώ στη μέση των δρόμων
κι αποχαιρετώ τα προηγούμενα
όνειρα
που μείναν απραγματοποίητα
άλλοι κοιτανε φωτογραφίες
μετρανε τις απουσίες
άλλοι κρυπτογραφικά
στέλνουν μηνύματα αγάπης
κι αφοσίωσης
και μετά τα σβήνουν
άλλοι περιδιαβαίνουν
στα μυστικά μας
στέκονται λίγο
κάτι σκάφτονται
ίσως δακρύζουν
αφήνουν το σημάδι τους
χάνονται πάλι
«στα αγαπημένα»
Και μετά βραδιάζει
Ψάχνω τραγούδια για αφιερώσεις
Που είναι άσκοπο να κάνω…
…πάρε ότι θες
Κάντο δικό σου
Είναι για σένα τα επόμενα λεπτά
Και μετά χάσου «στα αγαπημένα»
Κάποια στιγμή όλα αυτά θα τελειώσουν
Θα σταματήσει η ζέστη
Θα στερέψουν και τα δάκρυα
Κάποια στιγμή θα ωριμάσω
Πριν σαπίσω
Θέλω να μάθω να δίνω
Με μια αθωότητα
Που έχω ξεχάσει πια
Αλλά όσο υπάρχει θάλασσα
Θα υπάρχει κύμα
Κι όσο το ξέρω πως η αθωότητα
Είναι εδώ γύρω
Αυτή θα αναζητώ…
Κι ας χειμωνιάσει…
Θα τη κάνω save «στα αγαπημένα»
Για πάντα…
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
21 comments:
πρώτον πολύ ωραίο το ποίημα σου.. δεύτερον... πιστεύω πως η αθωότητα δεν υπάρχει πια σαν λέξη..πόσο μάλλον σαν έννοια...ούτε κάν όταν συνδιάζεται με τον επιθετικό προσδιορισμό "παιδική". Δυστυχώς.
υ.γ.: έβγαλες τον ώμο σου από την παρηγοριά; :ρ το είδα στο Πρόβατο :)
@alienlover
κι ομως ειναι αληθεια. μια μερα πριν φυγω...
Νομίζω etalon μου πως δίνεις με μια αθωότητα που εμείς την ξαχάσει. Να σαι καλα να μας ταξιδεύεις
To καλοκαίρι, αναχωρεί γρήγορα από τα ημερολόγιά μας, κι εμείς του κουνάμε μαντήλι, ανάλογα με το αν βιαζόμαστε να τ’ αποχαιρετήσουμε ή όχι.
Κι ένα νεαρούλι φθινόπωρο, είν’ έτοιμο να πιάσει δουλειά, τρίμηνη η σύμβασή του –και αν.
Κι όσοι περιδιαβαίνουν τα μυστικά μας, καλά θα κάνουν να σταθούν λίγο παραπάνω σ’ αυτά, που λουλούδια ολάνθιστα μοιάζουν, τι άλλο καλύτερο θα βρουν τριγύρω στην αναζήτησή τους…
Κι όποιος έχει γευτεί την έντιμη αθωότητα μέσα του,
ξέρει να ‘ναι γενναιόδωρος,
να τη χαρίζει και να του περισσεύει,
να την προσφέρει αζύγιστα ολόκληρη
κι εκείνη να γεννιέται μέσα του καινούργια,
λαμπερή, ζεστή, ικανή να φορτώσει φως κι αυτούς που τη στέρησαν από τον πιο ενδόμυχα κρυμμένο εαυτό τους…
Γιατί στη ζωή αυτή,
κάποιοι την έκαναν σημαία
κι άλλοι την παράχωσαν
στα σκουπίδια της ημέρας.
Αυτοί χάνουν…
Και μη την αποζητάς.
Υπήρχε από πάντα μέσα σου.
…κι ας χειμωνιάσει…
…εδώ είμαστε εμείς
να το περάσουμε παρέα
κι αυτό…
καλή σου νύχτα,
βασανισμένα σκεπτόμενε φίλε…
:-)
&
:*(
δεν τολμώ να προσθέσω κάτι...
δεν θέλω να το χαλάσω....
right click
save as
ok
νομιζω σ ολους εγινε η ιδια απο8ηκευση
Πάλι μας συγκίνησες! Thanx!!!
πολύ γλυκό και ευαίσθητο
να σαι καλά!
etalon μου ποσο χαιρομαι που ολοι σε βαζουν στην καρδια τους... πού να σε γνωριζαν κι ολας. μου ελειψες πολυ. θα τα πουμε πανω.
υγ: μην κοιτας που γραφω σπανια. σε διαβαζω συνεχως-το ξερεις.
Αυτή η αθωότητα που τόσο αναζητάμε ανά στιγμές, να την κρατάς κλειδωμένη και αποθηκευμένη γιατί όπως γράφεις, φαίνεται πως σου πάει πολύ.
Να είσαι καλά γι' αυτό το μαγικό κειμενάκι.
Αυτή την αίσθηση δεν αντέχω ακριβώς όταν αρχίζει να τελειώνει το καλοκαίρι. Τουλάχιστον μένει η αθωότητα πάντα γιατί αν περάσαμε καλά σημαίνει ότι την ανακαλέσαμε επιτυχώς, αν όχι ότι ήταν ο ευσεβής μας πόθος. Καλό χειμώνα δεν πρόκειται να σου πω.
Πολλά βιβλία που διαβάζεις Έταλον αγαπητέ , μπράβο:)
etalon, υπέροχο το ποίημα σου! Όσο για την αθωότητα πιστεύω πως την κρύβεις μέσα σου!
"while there's life there's hope"
Salvador Puig Antich
"Θέλω να μάθω να δίνω
Με μια αθωότητα
Που έχω ξεχάσει πια"
Γιαυτο σε διαβαζω αγαπητε μου, μεταξυ αλλων φυσικα!!!
Γιάννης ποναει σήμερα...
Η μητερα εφυγε...
πουλι εγινε και πεταξε
άφησες τα βιβλία και πήγες στην Πισίνα, την είδα προ εβδομάδος, ωραία ατμόσφαιρα , και η Σναίντερ θεά πραγματική.Ωραία τανία !!
με νοιαζει.
[παντα με]
Είσαι και στη ζωή τόσο ποιητικός όσο και στο μπλογκ σου;
Φιλοι
διαβατες που ξαποστενετε
σε τουτη την ιστοσελιδα
ευχαριστω
μα
δεν γραφω ποιηματα
δεν ειμαι ποιητης
ενας βιοπαλαιστης ειμαι
του λογου
γεματος απορίες
που μεγαλωνω
καλυτερα
καθε που ποναω
κι αυτο το οριζω
ε υ τ υ χ ι α
παντα εκπλησσομαι
οταν αισθανομαι πως γινομαι κατανοητος
η
πως μοιραζομαι με αλλους
ιδιες ομολογιες
καθημερινης απελπισιας
πιστευω
πως η αποδοχη
της -μη ελπιδας-
μας κανει πιο δραστηριους
πιο κοινωνικους
δημιουργικους
και παραγωγικους
κι ετσι
αντι για "ποιημα"
βαλτε τη λεξη
"προετοιμασια"
για ενα τελος
που να δικαιωνει
και να δινει αξια
στη διαδρομη.
Μη χανομαστε
αεναα να συναντιομαστε
τωρα ξερουμε
οτι υπάρχουμε
δεν ειμαστε
αγνοι
μπορουμε
ομως να παραμενουμε
αθωοι
ε?
Post a Comment