επανήλθα

...ειπε

σκυβοντας πανω στο πιανο της

τα γυαλινα της ματια

αναμεσα στους προβολεις

με κοιταζαν

ζητωντας μου

να μη κλαψω

να μη παρασυρθω

στην ευκολια της συγκινησης

μια τζοκοντα σαμάνα ιερεια

αρχαιων μυστικων

που αφεθηκε ελευθερη

να πει μετα απο χρόνια

το δικο της πιστευω,

στη λογοκριμένη Υπεραγορά

κι αλλα

κι αλλα...

ποτε

τοσα πολλα

δακρυσμενα προσωπα

δεν εχουν χτυπησει ρυθμικα

τα χερια

φωναζωντας

ειμαι ευτυχισμενη

κι αυτη

να φτυνει καταμουτρα

την ελειψη

να ξορκιζει

τις απουσιες της ζωης

με το

ειμαι ευτυχισμενη

και δωστου χειροκροτηματα

δωστου τα δακρυα

βρυσες

χωρις σταματημο

και μετα

σιωπη

επανηλθα

ειπε

περισσοτερο σαν απειλη

στην αφασια μας

λιγοτερη σαν υποσχεση

γιατι οσοι ειμασταν σημερα

εκει

πηγαμε για να της πουμε

ποσο την εχουμε αγαπησει

σα δικο μας ανθρωπο

συντροφο της μοναξιας μας

αποκουμπι της σιωπης μας

παρηγορια των απουσιων μας

κοριτσια με κωδικα ονοματα

Ληδα, Βιργινία, Δομνα, Γεωργια

μαναδες πια

θυμηθηκαν...

κι αγορια

Γιωργος, Λευτερης, Βαγγελης, Σταθης

απο ολη την Ελλάδα

κατεφθασαν

σαν ενα μυστικο σινιαλο

να τους μαζεψε

στα μαραμενα χρονια τους

φορο τιμης

να αποτισουν...

στο φευγιο

σιωπη

καποια κοπελα επιανε τη καρδια της

στην Αεροπαγείτου

να παψει να χτυπα

τοσο δυνατα...

ειδα απο μακρια τα ματια σου

πισω απο τα γιαλια

και δεν σε γνωρισα...

μια καληνυχτα

βιαστικη

και μετα...

επανηλθα ειπα

κα Λενα Πλατωνος σημερα

καταλαβα πως το ταλεντο

ποτε δεν χανεται

οτι κι αν γινει

και η αληθεια,

...το καλο

στο τελος

καλυπτουν

με προστατευτικη μεμβρανη

οσους με αθωότητα

πορευονται

φωναζοντας

ειμαι ευτυχισμενη

στην πιο μοναχική τους στιγμή.

(για το ιδιο γεγονός ενα υπεροχο κείμενο εδω)

(Η φωτογραφία δανεισμένη απο εδω )

...στο Ηρώδειο!!!

Άχρωμο.

Άοσμο.

Άγευστο.

Πλένει-πλένει-πλένει

...καθαρό

σε διατηρεί

σε δροσίζει

σε ομορφαίνει

ζήτω το νερό!

Η εταιρεία μας προσφέρει

-δωρεάν παρακαλώ-

σ΄ όλους σας

τον ουρανόμε τ΄ αστέρια

εγγυημένα

εκατό τοις εκατό.

το βραδυ στο Ηρωδειο μια εμφανισις

Αναζητώντας ένα φιλί τα Μεσάνυχτα, 21 μαχαιριές μια μουσική που ηρθε για να μας εκδικηθει για την σιωπή μας κι ενα Φεστιβαλ που θαθελε να είναι ...

Από το «Κοπερτί»

Έως το « Σ ΄Αγάπησα»


Αύριο το βράδυ στο Ηρώδειο
Θα μετρήσουμε τη …σούμα και θα ξεχάσουμε την πραγματικότητα για λίγο
Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η Τέχνη παρά μόνο μια υπενθύμιση της πιο ανομολόγητης απελπισίας μας και μια φυγή από τον αυστηρά προσωπικό μας ναρκισσισμό?

Όπως καταλαβαίνετε θέτω την αρχή για μια συζήτηση που αφορά το Ελληνικό Φεστιβάλ αλλά αυτό θα γίνει μετά κι από τον Αγαμέμνονα της Άντζελας Μπρούσκου στην Επίδαυρο.

Έχω δει πολλές παραστάσεις. Έχω πλήξει, έχω αναρωτηθεί άραγε πόσο και γιατί άραγε η τηλεόραση έχει επηρεάσει «δημιουργούς» τη στιγμή που ήδη από τα ιστολόγια που παρακολουθώ διαπιστώνω μια τάση φυγής από την αφασία της τηλεοπτικής πραγματικότητας.

Κι όσο για όσους από χθες ηρέμησαν για την ανεύρεση του δολοφόνου της χώρας, ένα έχω να πω.
Όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καταφεύγουν, συντηρούν και αποκρύπτουν μέσα από αυτές τις διαδικασίες την φύση τους, από φόβο, για το τι θα πει κόσμος, για να συντηρηθούν επαγγελματικά, τότε όλοι είμαστε δολοφόνοι.

Το χθεσινό βράδυ είδα την πιο ειλικρινή, αστεία και ρομαντική ταινία για τις σχέσεις και την ανάγκη μας να είμαστε «μαζί». Το «Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα» όσοι κι όσες πιστεύετε ακόμη στη δύναμη του υπολογιστή , μη τη χάσετε…

Φεστιβαλ Αθηνων 2 μέρες μόνο για την ανακάλυψη της πυρίτιδας

Tο τελευταίο διήμερο παρακολούθησα στο Ηρώδειο "Όρνιθες" Αριστοφανη-Ρωτα-Κουν-Χατζηδακι-Τσαρουχη-Νικολουδη μια παράσταση εθνικής και πολιτιστικής κληρονομιάς που πέρα από την συγκίνηση που μπορει να προκαλεί η ιστορική της αναβίωση είναι κι ένα μέτρο πολιτισμού το ανέβασμα της.

Και στην Πειραιώς 260 "Πληγή" όπερα σε 7 γεύματα της Τζοζεφιν Χαρτ- Χαράλαμπου Γωγιού- Γιάννη Φίλια-Μαριάννας Καλμπαρη- Κωνσταντίνου Ζαμάνη-Βάλιας Παπαχρήστου μια παράσταση συγκλονιστική που φανέρωσε μια ολόκληρη ταλαντούχα γενιά που παρέμενε ερμητικά κρυφή στο μεγάλο κοινό.

Οι δυο αυτές παραστάσεις η μια μετά την άλλη, με έκαναν να σκεφτώ ότι η δημιουργία, η πραγματική δημιουργία εννοώ, δεν είναι κι ούτε πρέπει να είναι εξετάσεις σε μια αόρατη επιτροπή κρίσης, αλλά αντίθετα παιχνίδι, ένα παιχνίδι που ξεκινά από το κέφι των δημιουργών να επικοινωνήσουν με το κοινό τους, όλα αυτά που ξέρουν, που θέλουν και τους καίνε.

Κι ο Κουν στις Όρνιθες κι ο Γωγιός στην Πληγή έχουν την ίδια αφετηρία και τελικά εισπράττουν το ίδιο ευεργετικό χειροκρότημα στην τελική υπόκλιση, αφού καταφέρνουν, με μέσα λιτά, με τα τελείως χρειώδη σκηνικά τεχνάσματα, να αποδώσουν τα όνειρα τους πάνω σε κείμενα που προϋποθέτουν θεατρικά εκπαιδευμένους δέκτες και ανοιχτά μυαλά.

Και το κέρδος του Γωγιού είναι νομίζω μεγαλύτερο γιατί δεν έχει την 50ετη σχεδόν μυθολογία της παράστασης των Ορνίθων, κι όχι μόνο, αλλά επιμένει σε μια φόρμα οπερετική, δηλαδή με κυρίαρχο συναισθηματικό οδηγό την μουσική και δευτερευόντως τον λόγο.

Αργά το βραδύ γυρίζοντας με τα πόδια στο άδειο κέντρο της Αθήνας που αγαπώ να μισώ και μισώ που αγαπώ τόσο πολύ, έβλεπα στους φωτεινούς σηματοδότες τη φράση κλειδί από την "Πληγή"

" Αυτοί που έχουν πληγωθεί είναι επικίνδυνοι"

αυτό ξορκίζει με τον τρόπο του ο Γωγιός κι οι συνεργάτες του.

Με διάθεση παιχνιδιάρικη, αγνοώντας επιδεικτικά τα σοβαροφανή πρότυπα, σχολιάζει την υπόθεση με τους φωτισμούς και τους ήχους από το συνθεσάιζερ, σε μια κατά τα αλλά οπερετική παράσταση. Σαν η αύρα του παιχνιδιού του Χατζιδάκι και των υπολοίπων να ευλόγησαν αυτή την ομάδα από το πουθενά, να επικεντρωθούν σε μια πρωτόγνωρη ουσία που σοκάρει ίσως τους μουσικόφιλους αλλά προσδίδει νιόφερτο ήθος στην παράσταση.

Κάποιοι έσπευσαν να πόυν ότι συνετελέσθη η αναβίωση της όπερας. Διαφωνώ. Η όπερα δεν έχει πεθάνει. Ο τρόπος που επιτρέπουμε να νιώσουμε μελό έχει τελειώσει. Όχι η όπερα. Και φυσικά η ευκολία των τρίλεπτου συναισθήματος που μας έχει επιβληθεί, εν αγνοία μας, εν είδη τραγουδιού.

Τα συναισθήματα θέλουν τον χρόνο τους.

Δεν είναι όλα copy paste. Χρειάζεται και λίγο αίμα. Μόνο που όσοι πονούν ξέρουν να παίξουν καλύτερα το παιχνίδι. Όχι μόνο φόρμα και πόζα και συνθήματα.

Τα πάντα είναι θέμα χρόνου λοιπόν.

Το τελευταίο διήμερο καταφεραν αυτές οι δυο παραστάσεις να μου επαναπροδιορίσουν την ανάγκη μου για τον ποιοτικό προσωπικό χρόνο μου χρειάζομαι. Κατάφεραν επίσης να με κάνουν να νιώσω αισιόδοξος για την δική μου γενιά. Τέλος κατάφεραν να μου χαρίσουν ακριβές στιγμές, μοναδικές μιας ποιότητας που το συμπαν εχει συνωμοτήσει να εξαφανίσει απο την καθημερινότητα μου.

κι όπως λέει κάπου το λιμπρέτο

"Πρέπει να ξαναπάρω τον εαυτό μου από σένα!"

Τους ευχαριστω!

Φεστιβαλ Αθηνων-Επιδαύρου Ζέστη-Καυγαδες και Εντούρο!

Ηταν ενας ζεστός Ιούλιος

απο το παραθυρο του μικρού μου σπιτιού

ακουγα τη ζωή να κυκλοφορεί

για φαγητο,

για σινεμα,

ενα ποτό μετα

μια μικρη εκδρομη το Σαββατοκύριακο

μεσα στην νυχτα ξύπναγα

απο το μαρσαρισμα μιας εντούρο

καποια χαραματα

μια κοπέλα εκλαιγε στα σκαλιά μου

κι ενας σκύλος

της εγλειφε τις μποτες

καλοκαιριάτικα

ενα ζεστο καλοκαίρι

με μια διάθεση να δω

να φορτώσω εικόνες

παραστάσεις ακριβές

ταλαντούχες προτάσεις

μια παρηγοριά στη Τέχνη

για να αντιμετωπίσω

με εναν τρόπο

την Αθηναική μου ζωή...

Συγκρατω το ΠΡΟΣ ΚΑΤΕΔΑΦΙΣΗ

που ηρωικά ανέβηκε στις

γραμμες του τρένου

με τις εμπορικές αμαξοστοιχίες να περνουν

ανάμεσα απο τις νότες των τραγουδιών

μιουζικάλ η χαμένη παιδική ηλικία γεμάτη ταλέντο

γνώση και πρωτοτυπία

και το Krum στην Πειραιώς για την δεξιοτεχνικά κατασκευασμένη

"χαύνωση" που σου μετεδιδε

-καποιες φορές ενοιωθα το επίτηδες της πλήξης-

για να σου φέρει κατάμουτρα

στο τέλος

το ΤΙΠΟΤΕ της ζωής

ενα " Δαμάζοντας τα κύματα" αλλά χωρίς

μεταφυσική και έρωτα

μόνο ζωή

τόσο απλή τόσο συρικνωμένη

που η ασφυξία της με διέλυσε

Ισως είναι κι η καλύτερη παράσταση που είδα το 2008.

Αντίθετα, η λατρεμένη μου Λυσσασμένη Γάτα με αφησε απ΄εξω

-ας φρόντιζα νωρις για εισητήριο-

μου μένει το σοκ απο το ανεβασμά της στο Βερολίνο

κι ο Αμλετ ηταν προβλέψιμος , πέρα απο την καταπληκτική αρχική ιδέα.

Φυσικά η προετοιμασία και η δεξιοτεχνία των ηθοποιών είναι αντισρόφως ανάλογη με την επαρχιώτικη έπαρση και την τρομακτική ανασφάλεια των ιθαγενών συναδέφων τους.

Καθόλου δεν θελω να ασχοληθω με κατι -υποτίθεται -σύγχρονα ελληνικά ανεβάσματα

ηταν σαχλά κι ημιμαθή. Απλως προτείνω να κλείσουν τις τηλεοράσεις τους όλοι οι νέοι καλλιτεχνες και να αφοσιοθούν στην ουσία της ζωής τους.

Καθόλου τυχαία δεν ήταν αλλωστε η παρουσία πολυ συγκεκριμένων ανθρώπων της κουλτούρας σε παραστάσεις απο το εξωτερικό, σε αντίθεση με τους "παντογνώστες" καλλιτεχνους ταγούς μας που απουσιάζουν απαξιώνοντας το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι.

Ασχετα αν συμφωνω η όχι με τα αποτελέσματα της δουλειάς τους, δεν μπορω να μην αναφέρω τις συχνές παρουσίες της Μαγιας Λυμπεροπούλου, του Νίκου Μαστοράκη, του Δημητρη Δημητριάδη, του Αντώνη Αντύπα, της Ασπασίας Παπαθανασίου(!!!), του Λευτέρη Βογιατζή και κάποιων νέων ηθοποιών που το χειμώνα θά προσπαθήσω να δω τις νέες τους δουλειές.

Τέλος μια νέα αισθητική και σύγχρονη πρόταση εξουσίας δίνει η διακριτική κι ευγενική παρουσία του κου Λούκου στις εκδηλώσεις.

Ναι ,ισως κάποιες προτάσεις του να είναι αμφισβητίσιμες ως πρός το αποτέλεσμά τους, αλλά η πρόθεση και το όνειρο αυτού του ανθρώπου είναι ότι πιό ευεργετικό έχει να δείξει αυτή η κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια.

Αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους που σύμπασα η καλλιτεχνική κοινότητα δεν τον υποστηρίζει. Ο άνθρωπος δημιουργεί προοπτικές για την επόμενη 20ετία. Πόσο μικρόνοες μπορει να είναι και δεν αντιλαμβάνονται πέρα από την αρπαχτή της επόμενης σεζόν?

Το φεστιβάλ δεν τελείωσε. Το καλοκαίρι συνεχίζεται. Η ζέστη πυρώνει τον πεζόδρομο.

Καποιοι χωρισανε ασχημα αυτό το καλοκαίρι. Κάποιοι για πρωτη φορά δεν θα πάνε διακοπές.

Κάποιοι αναζητούν μέσα απο την Τέχνη μια αναλαμπή στη ζωή τους

ειμαι εκει για ενα ανωνυμο χαμόγελο

να δώσω και να πάρω...

...ως το τελος αυτου του καλοκαιριού!

ενα πολυ ζεστό καλοκαίρι...

…προβλέπω ζέστη πάλι
Τι να σου κάνει
Κι η …Αλίντα Βάλι
(Μπριζίτ Μπαρντό και Αλίντα Βάλι στη ταινία 'The Night Heaven Fell' από τα μυθικα 50΄ς)

Μαθαίνω ότι στα θερινά βγαίνει το Je t’aime , moi non plus
Μας βλέπω να …αναστατωνόμαστε πολύ ,αυτό το καλοκαίρι…

Avertissement HD
Ανέβηκε απÏ� spleenfilms

Holly & Ostermeier

…καλα που ηρθε η Holly Golithly στη γειτονιά μου, και αρχισε να μυριζει καλοκαίρι.
Και η υπεροχη επιστροφη αργα το βραδυ από την Πειραιως έχοντας δει τη Λυσσασμενη Γατα της Schaubuhne , να με φορτώνει σκεψεις και όνειρα και καποια σχεδια, πως κατι νέο ξεκιναει για μενα τωρα…

μετραει κανεις ;

μερες μουσικης
μερες σιωπης
και ξανα
μερες σιωπης
μερες με θεατρο και φεστιβαλ
-η αιθουσα να γεμιζει το αποτελεσμα αδιαφορο σε ολους-
και ξανα
μερες σιωπης
καποιες αναχωρησεις
που οπως παντα πονανε μερες μετα
καποιες αναπαντεχες αφιξεις
φιλων απο τα παλια
κι αλλων φιλων απο τα ξενα
και ξανα
μερες σιωπης
μερες αναμονης
ιχνος δημιουργιας
2 3 φωτιες ξεκινησαν
ευτυχως δεν προλαβαν
να καψουν πολλα
εσβησαν
σαν τις μερες
σιγα σιγα σβυνει κι η σιωπη
επιστρεφει η φωνη
τα δακτυλα πονανε λιγοτερο
η καρδια επουλωθηκε
μονο η γαζα ακομα
ενοχλει

βλεπω τον κοσμο στα ματια
πισω απο τα γιαλια τους
ενοχλουνται
σπανια χαμογελουν
σπανιοτερα
με κοιτουν κι αυτοι

κρατω το βλεμμα
της κας Ξενιας Καλογεροπουλου
στο σχολειον
βλεμμα αληθειας
που περιεχει σιωπη
ποσο καλα συνεννοθήκαμε

ξεχνα το βλεμμα του Γαλλοφερτου
διανοουμενου
βλεμμα που κρυβει
αναγκη για επιβεβαιωση
τι κριμα να υπαρχει ακομα στα γεραματα

κι αλλα βηματα
σιωπης
κι αλλες μερες αναμονης
ο μηχανισμος αντεξε
τους κραδασμους
το καλοκαιρι εισβαλει
τα νεα αρχιζουν να τρεχουν
τα γραμματα ολοκληρωνουν
τα νοηματα
οι λεξεις σε προτασεις
οι προτασεις που μεγαλωνουν
οι μερες που μεγαλωνουν
οι θερμοκρασιες που μεγαλωνουν
οι τιμες εισητηριων που μεγαλωνουν

οι αντιστασεις να μεγαλωνουν
στις καθημερινες υβρεις
ειναι το θεμα

και η σιωπη να παψει
να ειναι αλλοθι
πολιτισμενης συμπεριφορας


καλο μηνα