Tο τελευταίο διήμερο παρακολούθησα στο Ηρώδειο "Όρνιθες" Αριστοφανη-Ρωτα-Κουν-Χατζηδακι-Τσαρουχη-Νικολουδη μια παράσταση εθνικής και πολιτιστικής κληρονομιάς που πέρα από την συγκίνηση που μπορει να προκαλεί η ιστορική της αναβίωση είναι κι ένα μέτρο πολιτισμού το ανέβασμα της.
Και στην Πειραιώς 260 "Πληγή" όπερα σε 7 γεύματα της Τζοζεφιν Χαρτ- Χαράλαμπου Γωγιού- Γιάννη Φίλια-Μαριάννας Καλμπαρη- Κωνσταντίνου Ζαμάνη-Βάλιας Παπαχρήστου μια παράσταση συγκλονιστική που φανέρωσε μια ολόκληρη ταλαντούχα γενιά που παρέμενε ερμητικά κρυφή στο μεγάλο κοινό.
Οι δυο αυτές παραστάσεις η μια μετά την άλλη, με έκαναν να σκεφτώ ότι η δημιουργία, η πραγματική δημιουργία εννοώ, δεν είναι κι ούτε πρέπει να είναι εξετάσεις σε μια αόρατη επιτροπή κρίσης, αλλά αντίθετα παιχνίδι, ένα παιχνίδι που ξεκινά από το κέφι των δημιουργών να επικοινωνήσουν με το κοινό τους, όλα αυτά που ξέρουν, που θέλουν και τους καίνε.
Κι ο Κουν στις Όρνιθες κι ο Γωγιός στην Πληγή έχουν την ίδια αφετηρία και τελικά εισπράττουν το ίδιο ευεργετικό χειροκρότημα στην τελική υπόκλιση, αφού καταφέρνουν, με μέσα λιτά, με τα τελείως χρειώδη σκηνικά τεχνάσματα, να αποδώσουν τα όνειρα τους πάνω σε κείμενα που προϋποθέτουν θεατρικά εκπαιδευμένους δέκτες και ανοιχτά μυαλά.
Και το κέρδος του Γωγιού είναι νομίζω μεγαλύτερο γιατί δεν έχει την 50ετη σχεδόν μυθολογία της παράστασης των Ορνίθων, κι όχι μόνο, αλλά επιμένει σε μια φόρμα οπερετική, δηλαδή με κυρίαρχο συναισθηματικό οδηγό την μουσική και δευτερευόντως τον λόγο.
Αργά το βραδύ γυρίζοντας με τα πόδια στο άδειο κέντρο της Αθήνας που αγαπώ να μισώ και μισώ που αγαπώ τόσο πολύ, έβλεπα στους φωτεινούς σηματοδότες τη φράση κλειδί από την "Πληγή"
" Αυτοί που έχουν πληγωθεί είναι επικίνδυνοι"
αυτό ξορκίζει με τον τρόπο του ο Γωγιός κι οι συνεργάτες του.
Με διάθεση παιχνιδιάρικη, αγνοώντας επιδεικτικά τα σοβαροφανή πρότυπα, σχολιάζει την υπόθεση με τους φωτισμούς και τους ήχους από το συνθεσάιζερ, σε μια κατά τα αλλά οπερετική παράσταση. Σαν η αύρα του παιχνιδιού του Χατζιδάκι και των υπολοίπων να ευλόγησαν αυτή την ομάδα από το πουθενά, να επικεντρωθούν σε μια πρωτόγνωρη ουσία που σοκάρει ίσως τους μουσικόφιλους αλλά προσδίδει νιόφερτο ήθος στην παράσταση.
Κάποιοι έσπευσαν να πόυν ότι συνετελέσθη η αναβίωση της όπερας. Διαφωνώ. Η όπερα δεν έχει πεθάνει. Ο τρόπος που επιτρέπουμε να νιώσουμε μελό έχει τελειώσει. Όχι η όπερα. Και φυσικά η ευκολία των τρίλεπτου συναισθήματος που μας έχει επιβληθεί, εν αγνοία μας, εν είδη τραγουδιού.
Τα συναισθήματα θέλουν τον χρόνο τους.
Δεν είναι όλα copy paste. Χρειάζεται και λίγο αίμα. Μόνο που όσοι πονούν ξέρουν να παίξουν καλύτερα το παιχνίδι. Όχι μόνο φόρμα και πόζα και συνθήματα.
Τα πάντα είναι θέμα χρόνου λοιπόν.
Το τελευταίο διήμερο καταφεραν αυτές οι δυο παραστάσεις να μου επαναπροδιορίσουν την ανάγκη μου για τον ποιοτικό προσωπικό χρόνο μου χρειάζομαι. Κατάφεραν επίσης να με κάνουν να νιώσω αισιόδοξος για την δική μου γενιά. Τέλος κατάφεραν να μου χαρίσουν ακριβές στιγμές, μοναδικές μιας ποιότητας που το συμπαν εχει συνωμοτήσει να εξαφανίσει απο την καθημερινότητα μου.
κι όπως λέει κάπου το λιμπρέτο
"Πρέπει να ξαναπάρω τον εαυτό μου από σένα!"
Τους ευχαριστω!
8 comments:
"αυτοί που έχουν πληγωθεί είναι επικίνδυνοι" μ αρέσει :)
καλημέρα!
είναι πολύ όμορφο όταν η τέχνη σου ξυπνάει συναισθήματα, θετικά ή αρνητικά.. αυτό για το αισιόδοξο συναίσθημα για τη γενιά μας, με άγγιξε!
όσο για τη φράση που άρεσε στον profylaktiko, την εγκυρότητά της μπορεί να το επιβεβαίωσει κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό, νομίζω: εκείνες τις στιγμές του μεγάλου πόνου, τότε αναδύεται η οργή πιο έντονα και θολώνει το μάτι.. όχι;
αυτοί που έχουν πληγωθεί είναι επικίνδυνοι;
νομίζω είναι επικίνδυνοι απέναντι στον εαυτό τους κυρίως.
χαίρομαι που μπορείς και μπαίνεις σε μια διαδικασία επαναπροσδιορισμού μετά από μία παράσταση.
εγώ δεν βλέπω συχνά παραστάσεις, αλλά ο προβληματισμός που ενδεχομένως που προκαλούν εξαντλείτε πολύ γρήγορα..
Οι όρνιθες απο κάθε άποψη είναι μια παράσταση που αγγίζει την τελειότητα.. Έχω και το soundtrack, το οποίο στο προτείνω ανεπιφύλακτα..
Πόσο ξαφνική η προχθεσινή ανάσα στο Ηρώδειο! Πόσο αθόρυβα και χαμηλόφωνα και "απλά" μπορείς να κερδίσεις για λίγο πίσω την πίστη σου. Κι ένα καθαρό χαμόγελο. Υπέροχο.
Καλώς σε βρήκα κι εγώ.
Σε ζηλεύω πραγματικά για την ευκαιρία που έχεις όπως και όλοι όσοι μένουν Αθήνα να βλέπετε τέτοιες παραστάσεις. Δυστυχώς στη Θεσσαλονίκη συνήθως ανεβαίνουν οι αρπαχτές και που και που και καμμιά καλή παράσταση. Το χειμώνα μόνο καταφέρνω να παίρνω μια άδεια 2-3 ημερών και σε συνδυασμό με ΣΚ κατεβαίνω και σαρώνω 4-5 παραστάσεις που τις έχω στο μάτι πριν έρθω ακόμα.
Τυχερέ!!!!
Καλή σου μέρα μ΄ ένα κοραλένιο φιλί.
Σε βρίσκω πρώτη φορά σε ανάρτηση για 2 εκπληκτικές παραστάσεις. Δυστυχώς δεν κατάφερα να τις παρακολουθήσω, άλλα έμαθα τα καλύτερα από πολλούς που είχαν την τύχη να το πράξουν. Καλή σου μέρα.
ωραίες παραστάσεις, μπράβο που τις είδες και μας κάνεις ανταπόκριση !
Post a Comment