Από το «Κοπερτί»
Έως το « Σ ΄Αγάπησα»
Αύριο το βράδυ στο Ηρώδειο
Θα μετρήσουμε τη …σούμα και θα ξεχάσουμε την πραγματικότητα για λίγο
Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η Τέχνη παρά μόνο μια υπενθύμιση της πιο ανομολόγητης απελπισίας μας και μια φυγή από τον αυστηρά προσωπικό μας ναρκισσισμό?
Όπως καταλαβαίνετε θέτω την αρχή για μια συζήτηση που αφορά το Ελληνικό Φεστιβάλ αλλά αυτό θα γίνει μετά κι από τον Αγαμέμνονα της Άντζελας Μπρούσκου στην Επίδαυρο.
Έχω δει πολλές παραστάσεις. Έχω πλήξει, έχω αναρωτηθεί άραγε πόσο και γιατί άραγε η τηλεόραση έχει επηρεάσει «δημιουργούς» τη στιγμή που ήδη από τα ιστολόγια που παρακολουθώ διαπιστώνω μια τάση φυγής από την αφασία της τηλεοπτικής πραγματικότητας.
Κι όσο για όσους από χθες ηρέμησαν για την ανεύρεση του δολοφόνου της χώρας, ένα έχω να πω.
Όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καταφεύγουν, συντηρούν και αποκρύπτουν μέσα από αυτές τις διαδικασίες την φύση τους, από φόβο, για το τι θα πει κόσμος, για να συντηρηθούν επαγγελματικά, τότε όλοι είμαστε δολοφόνοι.
Το χθεσινό βράδυ είδα την πιο ειλικρινή, αστεία και ρομαντική ταινία για τις σχέσεις και την ανάγκη μας να είμαστε «μαζί». Το «Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα» όσοι κι όσες πιστεύετε ακόμη στη δύναμη του υπολογιστή , μη τη χάσετε…
Έως το « Σ ΄Αγάπησα»
Αύριο το βράδυ στο Ηρώδειο
Θα μετρήσουμε τη …σούμα και θα ξεχάσουμε την πραγματικότητα για λίγο
Γιατί τι άλλο μπορεί να είναι η Τέχνη παρά μόνο μια υπενθύμιση της πιο ανομολόγητης απελπισίας μας και μια φυγή από τον αυστηρά προσωπικό μας ναρκισσισμό?
Όπως καταλαβαίνετε θέτω την αρχή για μια συζήτηση που αφορά το Ελληνικό Φεστιβάλ αλλά αυτό θα γίνει μετά κι από τον Αγαμέμνονα της Άντζελας Μπρούσκου στην Επίδαυρο.
Έχω δει πολλές παραστάσεις. Έχω πλήξει, έχω αναρωτηθεί άραγε πόσο και γιατί άραγε η τηλεόραση έχει επηρεάσει «δημιουργούς» τη στιγμή που ήδη από τα ιστολόγια που παρακολουθώ διαπιστώνω μια τάση φυγής από την αφασία της τηλεοπτικής πραγματικότητας.
Κι όσο για όσους από χθες ηρέμησαν για την ανεύρεση του δολοφόνου της χώρας, ένα έχω να πω.
Όσο υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που καταφεύγουν, συντηρούν και αποκρύπτουν μέσα από αυτές τις διαδικασίες την φύση τους, από φόβο, για το τι θα πει κόσμος, για να συντηρηθούν επαγγελματικά, τότε όλοι είμαστε δολοφόνοι.
Το χθεσινό βράδυ είδα την πιο ειλικρινή, αστεία και ρομαντική ταινία για τις σχέσεις και την ανάγκη μας να είμαστε «μαζί». Το «Αναζητώντας ένα φιλί τα μεσάνυχτα» όσοι κι όσες πιστεύετε ακόμη στη δύναμη του υπολογιστή , μη τη χάσετε…
6 comments:
Στο μπλε οξυγόνο ε; Θα είμαι και γω εκεί...
Το χτεσινό βράδυ στην ταράτσα του βοξ κρυφοκοίταγα μαζί με τον «σιωπηλό μάρτυρα» του Χίτσκοκ τον δολοφόνο που τεμάχισε το πτώμα της γυναίκας του.
Τι κλασική και άρτια ταινία.
Τι όμορφη βραδιά.
Θα είμαι εκεί...
Ο πιο περιζήτητος δολοφόνος δεν είναι διόλου τυχαίο που "συνελήφθη" τη συγκεκριμένη ώρα και στιγμή, καθώς ο κόσμος γεμίζει τις παραλίες ή το Ηρώδειο- ακόμα καλύτερα το σκάει στα νησιά- στερώντας από τα κτήνη την τηλεθέαση, για χάρη της οποίας εκπορνεύουν και την ίδια τους τη μάνα...Ας μην τους κάνουμε κι εμείς το χατήρι από το αμόλυντο ακόμη βήμα της μπλογκόσφαιρας. Η Λένα, άλλωστε, σε ένα 24ωρο και κάτι, ετοιμάζεται να ιερουργήσει! Γι' αυτήν, τουλάχιστον!
@candyblue
@bosko
θα μαστε λοιπον ολοι εκει...
Ωραία σύνδεση των θεμάτων του ποστ.
Το "είμαστε όλοι δολοφόνοι" το υιοθετώ με μια διαφοροποίηση: Είμαστε όλοι θύτες αλλά και θύματα αυτής της κατάστασης.
το ημερολόγια, από τους πιο απερίγραπτους ήχους των τελευταίων ετών. απλά δεν υπάρχουν λόγια!
καλή μέρα!
Είμαστε όλοι δολοφόνοι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Το χειρότερο είναι πως τις περισσότερες φορές δεν το καταλαβαίνουμε και αν το υποψιαστούμε ψάχνουμε κάποιον που στα μάτια μας φαντάζει περισσότερο μεμπτός ώστε να ανακουφιστούμε λέγοντας πως όλοι κάνουμε παρασπονδίες αλλά όχι και στο σημείο που έφτασε αυτός!
Post a Comment