...περιμενω

οχι δεν περιμενω

εγω το οριζω

ξεχωριζω

ακινητα

σε αναμονη

διαρκειας

κι αν οντως

μ' εχει ερωτευτει

ο ηρωας του βιβλίου

σε ποια σελιδα

θα συνυπαρξουμε?

πριν το τελευταιο κεφαλαιο

πρεπει να ξερω

οχι καλυτερα να μη ξερω τιποτε

αλλωστε

με την αγνοια προχωρω

με την γνωση υποχωρω

με την αδιαφορια κατακτω

και με τη σιωπη

καταλαβαίνω

ποτε πρεπει

να φυγω

απ τις ζωες των αλλων...

...λογια σεντονια αγαπης

χωρις καμμια φαντασια

πως ειναι να ερωτεύεσαι

τον ηρωα ενος βιβλιου

-σου 'τυχε ποτε?-

ενα μοναχικο ηλιοβασιλεμα

ενα χιονισμενο βουνο

τι βλεπουν τα ματια

πιο καθαρα απ την ψυχη

και τους δινουμε τοση αξια

τι ψηλαφουν τα χερια

πιο καλα

απο το ενστικτο

και αφηνομαστε σ αυτο

και γιατι θα πρεπει

καθε φορα

να εξηγουμε

αχαρα

τι νοιώθουμε

αφου οταν συμβαίνει

ταυτοχρονα

ειναι το παν.

δεν ρωταω πια

αφηνομαι σ αυτο

κι αν παρασυρομαι

κι αν κανω λαθη

ειμαι εδω

για να τα καταλαβω

μονος

το 2 ειναι ανεφικτο

οριστικα

η σιωπη δεν ειναι παντα σοφη

...σε μπερδευει...

κι η οποια χαρα
εξατμιζεται...
στους προθαλαμους
των μουσειων αισθηματων
που καθημερινα δημιουργουνται
απο αργοσχολους
νοσταλγους
του ερωτα...

poem

Ah me! I cannot sleep at night;
And when I shut my eyes, forsooth,
I cannot banish from my sight
The vision of her slender youth.

She stands before me lover-wise,
Her naked beauty fair and slim,
She smiles upon me, and her eyes
With over fierce desire grow dim.

Slowly she leans to me. I meet
The passion of her gaze anew,
And then her laughter, clear and sweet,
Thrills all the hollow silence through.

O, siren, with the mocking tongue!
O beauty, lily-sweet and white!
I see her, slim and fair and young.
And ah! I cannot sleep tonight

(Marie-Madeleine Baronness Von Puttkamer1881-1944)

…είναι σαν το τέλος

σαν
γιατί κι η αρχή δεν ήταν
ακριβώς αρχή
ζεστά τηλέφωνα
κρύοι φόβοι
γλυκά λόγια
πικρές σκέψεις
αλήθειες φυσικά
αλλά κι άλλα τόσα
ανομολόγητα που
ήταν σαν ψέμα

σαν
γιατί και τα αληθινά
αργούν
τον χρόνο τον δικό τους
θέλουν
κι η άνοιξη που μπήκε
σύσσωμη

δυο
τρία πράγματα
που ξέρουμε
κάποιοι παλιόφιλοι
που επιμένουν
ένα αίσθημα κενού
μια αλλαγή
δυο αλλαγές

μια προσμονή
μια απελπισία

χιούμορ υπάρχει
φυσικά
και κέφι

απλά εδώ
χαίρομαι
την δυσλεξία
του ουσιαστικού
μαζί σας
και μόνος
αέναα

μου μυρίζει πολλή αγάπη
εσάς?

IS IT OK IF I CALL YOU MINE
( PAUL MC CRANE)

… η θλιψη είναι ο τροπος της μνημης
να μην απομακρυνεται…

…οσο μεγαλωνω
συγκεντρωνω
τις απουσιες…

…μαζεμενες απουσιες
είναι το συνολο της
παρουσιας μου…

δεν το ξεχνω.

Κανω προσπαθειες
Σοβαρες να επιστρεψω
Στην καθημερινοτητα
Προσκαιρα
Το καταφερνω

…για λιγο
η καρδια είναι πετρα
πως μαλακωνεις την καρδια?

leave and you may never return

stay,and you may never leave,

take my hand and burn it in the fore,

fire is Nothing...

...Loneliness is Everything

(η Σοφία εγραφε ποιήματα, ηταν καλη και ομορφη, ηταν 27 χρονων οταν πεθανε ,φιλοι καλοι της εφτιαξαν αυτο το βιβλιο ,για να μη ξεχασει κανεις...)

…στο δρομο της επιστροφης μιλαμε για την eurovision, φετος συμπιπτει με το φεστιβαλ Καννων. Το μοναδικο τραγουδι που θυμαμαι να μ αρεσε ηταν το 1993 και το ελεγε ένα κοριτσι 16 χρονων από την Νορβηγια. Περα απ αυτό, με αφηνει παγερα αδιαφορο…

…είναι όπως οι κουβεντες για την πενταήμερη, να ‘χουμε να λεμε να μην κυκλοφορει πολλη σιωπη. Μα η σιωπή υπάρχει ακόμα και στα πιο πολύβουα μερη, κυκλοφορει κυρίαρχη πια…

...ειπες " εφαγε η θαλασσα το βραχο, κι εμεινε το νησι μοναχο

χρόνους και χρονους κολυμπάω,που 'να 'ναι η αγαπη για να παω"

ακουστηκε ωραιο, μαλλον Ελύτης θατανε...

…επιστρέφω στην ποίηση
κάθε φορά
που η απογοήτευση
ξεχειλίζει τη ζωή μου,
γιατί μόνο η ποίηση
είναι ο ικανός
κυματοθραύστης
που με προστατεύει.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι
από ποιο υλικό κατασκευασμένος άραγε είμαι ,
πού μόνο με ποίηση τρέφομαι?
Τι είδους εξωγήινος είμαι που δεν έχω κάτι υλικό ανάγκη.
Σήμερα
στο ‘πέρασμα’ ένα κρυφό σημείο στον χάρτη,
πάνω από το «Άγκιστρο Σιδηροκάστρου»
και τα σύνορα με την Βουλγαρία,
μετά από πολύ καιρό
έκλαψα,
χωρίς να είμαι σίγουρος ακριβώς γιατί.
Για σένα που δεν κατάλαβες τίποτα
η για τα 5 χρόνια που έκλεισαν
από τον ξαφνικό
θάνατο
του πατέρα μου…

…το Σαββατοκύριακο συνεχίζεται.

Αφιερωσεις( οπως παλια στο ραδιοφωνο)

Με αφορμή το σχόλιο του V από το Berlin ‘για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι’ , έχω να πω πως για το καλό ξεκίνημα μιας μέρας παραμένει πάντα, απαραίτητος λίγος David Bowie, ένας καθρέφτης και η φαντασία του καθενός. Σήμερα λοιπόν ξυπνησα έτσι…

…ένα παράδειγμα από μια καταπληκτική γαλλόφωνη Καναδέζικη ταινία που ποτέ δεν βγήκε στις αίθουσες ,αν και ήρθε νο1 σε εισιτήρια στον Καναδά, το C.R.A.Z.Y. ( υπάρχει όμως ευτυχώς σε dvd).

Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα.
Επιτέλους χιονίζει στα βουνά που πρέπει.
Ίσως αυτό το Σαββατοκύριακο πριν τα Oscar να έχουμε κάνει καμιά βόλτα απ τη Βασιλίτσα…

…εγω θα σιωπήσω για λίγο από δω.

πραγματικη ζωη (με αφορμη ενα post του Boy...)

οσοι μιλανε για πραγματικη ζωη με φερνουν συχνα στα ορια μιας ανεξηγητης αμηχανιας. τι εννοουν αραγε πραγματικη ζωη? την ζωη μεσα απο τα ματια των μικροαστων συνεργατων τους, για τη δοση του αυτοκινητου, τα διδακτρα των παιδιων και τα ψωνια του Σαββατοκυριακου στο super market? την ζωη μεσα απο τα κειμενα των life style περιοδικων για το πως θα εισαι ο πιο γαματος της περιοχης? την εικονικη πραγματικοτητα της τηλεορασης με τα επιλεκτικα γεγονοτα οταν το συμπαν καταρρεει σαν σαπιο μεταλλαγμενο φρουτο? κι ολα αυτα, γιατι καθε μερα που περναει αντιλαμβανομαι οτι η πραγματικοτητα ειναι σαν την ευτυχια. κατι καθαρα , αυστηρα προσωπικο, αρκει να εχεις συντονισμενες τις κεραιες σου, σ' αυτο που εσυ θες.το θεμα ειναι μεγαλυτερο οταν πεφτει η ερωτηση. Εσυ τι πραγματικα θες και τι εχεις αφήσει να πιστεψεις απο τον καθημερινο βομβαρδισμο του περιττου οτι σε αφορα? καταληγω λοιπον οτι η πραγματικοτητα του καθενα αφορα τον ιδιο και δε πεφτει λογος σε κανεναν να τον κρινει. αντίσταση θελει να μη γινουμε ολοι ενας ανεγκεφαλος πολτος. αντισταση και γνωση. και ανοχη...

Γι αυτο παρακαλω ας πάψουμε να μιλαμε για την πραγματικότητα. Ας ονειρευτούμε.Το όνειρο μας κανει πιο δυνατους. Σχεδόν άτρωτους, στην απόλυτη φτήνια ,ενος μοντέλου ζωης του ανικανοποίητου ,που ευαγγελίζεται το συγχρονο marketing.

1966

περιμενοντας την Παρασκευη

5 x 5 game.blog.com

Η δαιμόνια neutrinothoughts.blogspot.com πέταξε το γάντι.
Αν και μου είναι ακατανόητο ποιον πραγματικά μπορεί να ενδιαφέρει ότι:
1. Στα 19 ανακάλυψα τυχαία ότι μουσική μπορεί να είναι και κάτι άλλο από τους ήχους του πιάνου που μου μάθαινε η κ. Ραζή. Ως τότε δεν είχα δει ούτε τηλεόραση.
2. Έχω κόλλημα με τον κινηματογράφο, τους ηλεκτρονικούς ήχους και τους ιντερνετικους έρωτες(οι άλλοι απλά με πλήττουν). Ταξιδεύω συχνά κυρίως στην Ευρώπη.
3. Πολύς κόσμος δεν θα μου ξαναμιλούσε αν ανακάλυπτε πόσο συχνά πηγαινοέρχομαι Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Μπορώ να κοιμηθώ οπουδήποτε αρκεί να έχω πρόσβαση στο internet.
4. Έχω χάσει πολλούς φίλους και φίλες, από φυσικά αιτία, από δυστυχήματα, από περίεργες και σπάνιες αρρώστιες. Τα τελευταία 3 χρόνια. Δεν θέλω άλλο. Η απουσία τους με στοιχειώνει και ζω με την ενοχή της επιβίωσης. Το παλεύω όμως.
5. Ανακαλύπτω καθημερινά εκατοντάδες πράγματα που δεν ξέρω. Μαθαίνω με αμηχανία να αγαπώ. Είμαι δυσλεκτικός και ψυχωτικός λένε οι ειδικοί που πληρώνω αδρά. Παίζω και μαθαίνω με την ευγενική ανοχή του boywalkinginthewoods ,αν ζούσαμε στο 1830 αυτό θα ήταν ένας μεγάλος έρωτας.

ολοι-ες που επισκεπτομαι καθημερινα εχουν απαντησει. δεν εχω περιεργεια να μαθω κατι.προτιμω να περιμενω τις πραγματικες στιγμες εξομολογησης του καθενα γιατι ειναι πιο ουσιαστικες. Απεχθανομαι την πιεση(αν και ζω μονο ετσι).

Ξημερωνει και μια ομιχλη τυλιγει την πολη.

Παντα θεωρουσα την ομιχλη ερωτικη(ξερω

πολλους η καλυτερα πολλες που την συνδυαζουν

με θριλερ τρομου)γιατι παντα μετα την ομιχλη

θα βγει ο ηλιος.

ενα τραγουδι για ενα κοριτσι ηλιολουστο στο

ξεκινημα της μερας.(και για ενα αγορι που κοιμηθηκε πολυ).

J'ai T'aime (Lara Fabian)

D'accord, il existait d'autres façons de se quitterQuelques éclats de verre auraient peut-être pu nous aiderDans ce silence amer, j'ai décidé de pardonnerLes erreurs qu'on peut faire à trop s'aimerD'accord la petite fille en moi souvent te réclamaitPresque comme une mère, tu me bordais, me protègeaisJe t'ai volé ce sang qu'on aurait pas dû partagerA bout de mots, de rêves je vais crierJe t'aime, je t'aimeComme un fou comme un soldatcomme une star de cinémaJe t'aime, je t'aimeComme un loup, comme un roiComme un homme que je ne suis pasTu vois, je t'aime comme çaD'accord je t'ai confié tous mes sourires, tous mes secretsMême ceux, dont seul un frère est le gardien inavouéDans cette maison de pierre, Satan nous regardait danserJ'ai tant voulu la guerre de corps qui se faisaient la paixJe t'aime, je t'aimeComme un fou comme un soldatcomme une star de cinémaJe t'aime, je t'aimeComme un loup, comme un roiComme un homme que je ne suis pasTu vois, je t'aime comme ça

Freak

LFO

επανενταξη

...ακολουθω την εντολη σου, για επανενταξη και βγαινω στον κοσμο .τρωω με την Α και τη Γ

μιλαμε για αυτα που διαβασαμε, για αυτα που ειδαμε, πλητω δεν εχω που να κοιταξω και κοιταω την coca cola μου, τις αφηνω να μιλανε(...για να γνωριστουμε). καποτε η διαδικασια αυτη της γνωριμιας που θα παει θα τελειωσει. περνανε φιλοι γνωστοι καθονται ατακαρουμε με κεφι φευγουνε ερχονται αλλοι περνουμε και γλυκα πινουμε κι ενα πικρο καφε και επιτελους φευγουμε. εχω υποσχεθει να επανενταχτω. που ακριβως γιατρε μου? σε ποια συνθηκη ζωης χωραω? κι οι γαζες στους καρπους αμα ματωσουν ξαφνικα τι απαντηση θα εχω να δωσω στα αμηχανα βλεμματα των ενταγμενων? κατεβαινω παραλια. ενα αερακι δροσερο μου χαμογελα. του χαμογελω κι εγω παω απ τη πλευρα της θαλασσας. εδω ας σταθω. αυτοκινητα με χωριζουν απο τα μπαρ που συνοστιζονται και τους περαστικους κορτακιδες εξ αλλοδαπης. συναντω την Κ μιλαμε για την μερα της, τις προβες .αυριο εχει την πρεμιερα. πανικος. δεν τη φοβαμαι ομως οχι μονο επειδη την αγαπω αλλα γιατι ειναι απιστευτα ηρεμη δυναμη.θελω να τη ρωτησω αν ειναι ενταγμενη. δεν το τολμω. γυριζει η Μ απ το Ηρακλειο λάμπει απο μοναξια. θελω να την αγκαλιασω να τη φιλησω να της πω καλωσώρησες. τ' αφηνω για μια αλλη στιγμη. ξερω οτι ειναι απο αυτες που δεν υπάρχει περιπτωση 100 γιατροι να της πουν να επανενταχτει, αν δει τα ματια του να της χαμογελουν θα τους χεσει ολους. κι η μερα δεν λεει να τελειωσει. μαλλον η μερα εχει τελειωσει κι η νυχτα -που ειναι σαφως χειροτερη- δεν λεει να σταματησει να με προκαλει. ειναι αργα ισως ξημερωνει.πινω πολυ. επιτηδες εργω την εικονικη μου πραγματικοτητα να συναντησω. εινει η πρωτη μερα που προσπαθω στην αληθινη ζωη να επανενταχτω. το παλευω οσο μπορω. με λογια που ξεχνω και αλκοολ. γυριζω.εχω μεθυσει.ξημερωνει.στο δεξι μου καρπο η γαζα λυθηκε.βλεπω το σημαδι.ειναι νωπο ακομη. εχει παρει μια ροζ ανταυγεια τοσο υγιεινη.

καλα τα πηγα. συνεχιζω...

ΜΙΑ ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΚΗ ΣΧΕΣΗ

Δωμάτιο 118.
Όχι, τι σημασία έχει ένα δωμάτιο;
Δωμάτιο ξενοδοχείου.

Οι τοίχοι στους διαδρόμους βαμμένοι στο κόκκινο. Τυχαίο; Όλα συνωμοτούσαν τελικά στο να οδηγηθούμε σε αυτό. Όχι, μη μου ζητάς να το ονομάσω, δε θα τα καταφέρω. Ούτε κι εσύ, μη το αρνείσαι. Ναι, οι διάδρομοι που τόσες Πέμπτες, περπατήσαμε, πνιγμένοι στο κόκκινο. Αφόρητο και προκλητικό. Σαν αυτό που νιώσαμε. Ποιος το φανταζόταν; Είχαμε την ίδια φαντασίωση. Ήθελα να την πραγματοποιήσω, όπως κι εσύ. Γιατί άλλωστε να μείνει φαντασίωση;
Γιατί όχι;
Δε θα ξέρεις πως με λένε. Δε θα σου πω. Ούτε κι εσύ μη πεις. Δεν έχει σημασία. Θα σε χρησιμοποιήσω και σου επιτρέπω να κάνεις το ίδιο και σε μένα. Στο γνωστό καφέ λοιπόν και ύστερα στο ξενοδοχείο στη γωνία.
Ναι, είναι όπως το περίμενα. Μάλλον, καλύτερα. Ξεπέρασε η πραγματικότητα μια φαντασίωση; Μα τι λέω; Λογικέψου! Κι εγώ το ίδιο θα κάνω. Θα ήθελες να κάνουμε έρωτα; Και κάναμε… Τι σκεφτόμασταν; Δε σκεφτόμασταν. Η απόλυτη ώσμωση, το απόλυτο δέσιμο. Γίναμε ένα κι ας μη θέλουμε. Τι λες; Θα ξαναβρεθούμε; Δεν ξέρω αν πρέπει, δε φανταζόμουν κάτι τέτοιο. Δε φανταζόμουν πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Δε μπορώ παρά να αφεθώ. Να σου ομολογήσω αυτό που νιώθω. Να σου πω πως αγαπώ. Τι; Συγκινήθηκες; Με συγκίνησες κι εμένα… Πόσο αφόρητο αυτό που νιώθω. Άραγε είναι αμοιβαίο; Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί;
Δείλιασες.

Δείλιασα.
Πόσο δειλοί είμαστε γαμώτο και οι δυο. Σκέφτηκες πως θα σε αρνηθώ. Σκέφτηκες πως θα σε βαρεθώ. Ποτέ δε μάθαμε τι σκέφτηκε ο άλλος, μόνο τι είπε.
Δε μπορεί να προχωρήσει αυτό μεταξύ μας. Δεν υπάρχει λύση.
Αντίο.
Αντίο.

Σε είδα τις προάλλες να παρκάρεις το αμάξι σου.

Εσύ δε με είδες.

Είχες τόση ομορφιά πάνω σου, όπως και τότε.

Ανώφελο…

Caresse sur l'océan

Solist: Jean Baptiste Maunier (C.Barratier-B.Coulais)
Από το φιλμ “Τα Παιδια της Χορωδίας” του Christophe Barratier

…τωρα εδώ
προσπαθω να βρω τα λογια εκεινα
που χωρις να σε ταραξουν
να σου δωσουν να καταλαβεις
πως οι αγιοι ερωτες που σκεφτεσαι
είναι κατασκευες
χωρις καμμια αληθεια
κι οι πραγματικοι εραστες
οι σπανιοι
δεν χρειαζεται πια
ποτε να συναντηθουν
αλλα αντίθετα
καθημερινα
ολο και πιο βαθια μεσα τους
να ψαχνουν την αληθεια
ενός συναισθηματος
που από την πολλη περιγραφη
εξατμίστηκε
από τις σχέσεις
αναπηροι
περιφερομαστε
να βρουμε τα χαμενα μελη μας
κι αναρωτιέμαι
τα ειχαμε πραγματικα
η ετσι αναπηροι γεννηθήκαμε
ένα κουταλι μέλι
είναι γλυκο
πραγματικα
η
μνημη της γευσης
το κανει τετοιο
ο ερωτας
ολοκληρώνεται
με την συνάντηση
των εραστων
η
με την
μνημη τους
όταν σου σκιζει
το μυαλο
και χανεσαι
την ωρα που δεν πρεπει

οσο για την
ερωτηση παγιδα
η αγαπη
ποτε δεν γινεται μισος
μισος γινεται
ο ποθος
η επιθυμια
η διαθεση για κατακτηση
η εμμονη
η ελλειψη
η απορριψη
όχι η αγαπη
ποτε…

…σημερα πεταξαμε χαρταετους
πιο βρωμικους από ποτε
τρεχαμε να τους ανεβασουμε ψηλα
να τους κρατησουμε στο σωστο υψος
και μετα να νηστεψουμε
με τοσα πολλα φαγητα
χωρις ιχνος αμαρτιας

λιγο πιο περα
τα ματια μου σταματησαν
στο βρωμικο τοπιο
και ξεχαστηκαν εκει

τα βρωμικα αποφαγια από το γλεντι
τα βρωμικα λογια που δεν ειπαμε
τα βρωμικα χερια που κρυψαμε
τα βρωμικα μυαλα που κουβαλαμε
τα βρωμικα συναισθηματα να μας συντροφευουν
τα βρωμικα τοπια που δημιουργουμε

κάθε
Καθαρη Δευτερα…

Ειναι ολα προδιαγεγραμμενα?
Την μέρα που γεννιότανε ο Γιώργης
στη Γαλλια Νο1 ηταν το:

με την Isabelle ADJANI .
Ειναι απλά ενα τυχαίο γεγονός?

...σημερα

χρειαζομουν ενα ποτο

-ηπια πολλα-

χρειαζομουν μια βολτα

-κλειστικα λιγο πιο πολυ-

χρειαζομουν ενα φιλαρακι

-εδιωξα το μοναδικο-

σημερα

σταματησα στο φαναρι

που ηταν πρασινο

κι εμεινα να το κοιταζω

αδυνατουσα να καταλαβω

τη σημασια του

σημερα

εσβυσα ολα οσα ημουν

η νομιζα πως ημουν

η ειχα μεταμφιεστει σαν να 'μουν

σημερα βρηκα τη σημασια του λευκου

κι απορησα

τοσο καιρο στα χρωματα συνηθισμενος

στο λευκο σιωπησα

ελευθερωθηκα

κι ετοιμαστηκα

για το αυριο...