Μιχάλης Γιαγκουνίδης
Λοιπόν, δέκα ταινίες που μου μένουν στη μνήμη καθώς φεύγει η χρονιά είναι (χωρίς αξιολογική σειρά και ελπίζοντας πως δεν ξέχασα καμία):
1. The Prestige του Κρίστοφερ Νόλαν/ Γιατί ο κινηματογράφος είναι η κατεξοχήν τέχνη της εξαπάτησης - 24 καρέ το δευτερόλεπτο
2. Η πηγή της ζωής (The fountain) του Ντάρεν Αρονόφσκι/ Για το σιντριβάνι που συμφιλιώνει τη ζωή με το θάνατο και την αγάπη που μένει
3. Half Nelson του Ράιαν Φλεκ/ Για το κουρασμένο βλέμμα του Γκόσλινγκ τον τσαμπουκά της μικρής μαύρης και τις αδυναμίες που κρύβουμε
4. Τα παπούτσια του νεκρού (Dead man's shoes) του Σέιν Μίντοουζ/ Για τον κατασκότεινο εαυτό που έχουμε όλοι και θέλει να πάρει την εκδίκησή του - ή να λυτρωθεί από τις ενοχές του
5. Ημερολόγιο ενός σκανδάλου (Notes on a scandal) του Ρίτσαρντ Έιρ/ Για τη σκηνοθεσία - κομψοτέχνημα και τις δύο γυναίκες, να χαίρεσαι να τις βλέπεις
6. Ο λαβύρινθος του Πάνα (Pan's labyrinth) του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο/ Για την μαγεία, τον φόβο, το παραμύθι, τη λύτρωση, τον τρόπο να δεις την ιστορία
7. Shortbus του Τζον Κάμερον Μίτσελ/ Για το σεξ το επιούσιο, το ευλογημένο
8. Βαβέλ (Babel) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου/ Γιατί παρά το δημιουργικό ντεζαβού, οι Ινιάριτου και Αριάγα κάνουν ακόμη σινεμά με την καρδούλα τους (και το μυαλό)
9. Ο πληροφοριοδότης (The departed) του Μάρτιν Σκορσέζε/ Για τον παλιόφιλο σκηνοθέτη που έκανε μια καλή ταινία μετά από τόσο καιρό
10. Ώρες κοινής ησυχίας της Κατερίνας Ευαγγελάκου + Ψυχή στο στόμα του Γιάννη Οικονομίδη/ Γιατί ήταν όντως 2 από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος
Ειδική μνεία: στον Ρόμπερτ Άλτμαν που έφυγε, στις ταινίες του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και στην Ροζ παραμάνα του Νίκου Πομώνη που προβλήθηκε στο digital wave και στην κατάληψη της Καλών Τεχνών
Λοιπόν, δέκα ταινίες που μου μένουν στη μνήμη καθώς φεύγει η χρονιά είναι (χωρίς αξιολογική σειρά και ελπίζοντας πως δεν ξέχασα καμία):
1. The Prestige του Κρίστοφερ Νόλαν/ Γιατί ο κινηματογράφος είναι η κατεξοχήν τέχνη της εξαπάτησης - 24 καρέ το δευτερόλεπτο
2. Η πηγή της ζωής (The fountain) του Ντάρεν Αρονόφσκι/ Για το σιντριβάνι που συμφιλιώνει τη ζωή με το θάνατο και την αγάπη που μένει
3. Half Nelson του Ράιαν Φλεκ/ Για το κουρασμένο βλέμμα του Γκόσλινγκ τον τσαμπουκά της μικρής μαύρης και τις αδυναμίες που κρύβουμε
4. Τα παπούτσια του νεκρού (Dead man's shoes) του Σέιν Μίντοουζ/ Για τον κατασκότεινο εαυτό που έχουμε όλοι και θέλει να πάρει την εκδίκησή του - ή να λυτρωθεί από τις ενοχές του
5. Ημερολόγιο ενός σκανδάλου (Notes on a scandal) του Ρίτσαρντ Έιρ/ Για τη σκηνοθεσία - κομψοτέχνημα και τις δύο γυναίκες, να χαίρεσαι να τις βλέπεις
6. Ο λαβύρινθος του Πάνα (Pan's labyrinth) του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο/ Για την μαγεία, τον φόβο, το παραμύθι, τη λύτρωση, τον τρόπο να δεις την ιστορία
7. Shortbus του Τζον Κάμερον Μίτσελ/ Για το σεξ το επιούσιο, το ευλογημένο
8. Βαβέλ (Babel) του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου/ Γιατί παρά το δημιουργικό ντεζαβού, οι Ινιάριτου και Αριάγα κάνουν ακόμη σινεμά με την καρδούλα τους (και το μυαλό)
9. Ο πληροφοριοδότης (The departed) του Μάρτιν Σκορσέζε/ Για τον παλιόφιλο σκηνοθέτη που έκανε μια καλή ταινία μετά από τόσο καιρό
10. Ώρες κοινής ησυχίας της Κατερίνας Ευαγγελάκου + Ψυχή στο στόμα του Γιάννη Οικονομίδη/ Γιατί ήταν όντως 2 από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος
Ειδική μνεία: στον Ρόμπερτ Άλτμαν που έφυγε, στις ταινίες του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ και στην Ροζ παραμάνα του Νίκου Πομώνη που προβλήθηκε στο digital wave και στην κατάληψη της Καλών Τεχνών
No comments:
Post a Comment