Δημοσθένης Ξιφιλίνος
(Εξώστης + περιοδικό Επιλογές)
Και οι ένδεκα ήταν υπέροχες...
Η σεζόν που τελειώνει είναι η μεγάλη επιστροφή του αμερικάνικου κινηματογράφου. Το διαχρονικό προσόν του ήταν ότι μπορούσε με ένα σμπάρο να πετύχει δυο τρυγόνια, να συνδυάσει το ψυχαγωγικό και προσιτό με ένα δεύτερο επίπεδο περιεχομένου και μηνυμάτων, που καθιστούν τα φιλμ από τις ΗΠΑ αγαπημένα και της κριτικής, τουλάχιστον αν δεν εθελοτυφλεί στο όνομα μιας ευρωπαϊκής ιδέας. Αγαπούμε τον κινηματογράφο της γηραιάς ηπείρου, αλλά από όσα είδαμε φέτος στις αίθουσες καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι Αμερικανοί μας έβαλαν τα γυαλιά. Έστω και αν χρειάστηκαν κάποιες μεταγραφές...
Από το γειτονικό Μεξικό ήρθαν να ισχυροποιήσουν το σινεμά των ΗΠΑ ο συνήθης ύποπτος Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου με τη "Βαβέλ" (Babel), που έσφυζε πολιτικών, φιλοσοφικών, αλλά και καλλιτεχνικών ιδεών, καθώς και ο Αλφόνσο Κουαρόν, που με "Τα παιδιά των ανθρώπων" (Children of men) σκηνοθέτησε μια εικόνα Αποκάλυψης για τον επερχόμενο αφανισμό του ανθρώπινου γένους, αλλά άφησε μια ομιχλώδη ελπίδα διάσωσης την έσχατη ώρα...
Στις άλλες κορυφαίες υπερατλαντικές δημιουργίες της χρονιάς εμπεριέχονται τα "Γράμματα από το Ίβο Τζίμα" (Letters from Iwo Jima) του Κλιντ Ίστγουντ, το πιο σημαντικό αντιπολεμικό φιλμ που είδαμε εδώ και χρόνια, καθώς και η εντυπωσιακή δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, με τον "Καθοδηγητή" (The good shepherd) να αποτελεί ένα υπέροχο δείγμα κατασκοπικού φιλμ που δεν σου επιβάλλει σε καμιά στιγμή ούτε καν να συμπαθήσεις τον ήρωά του.
Δεν προσπερνούμε ούτε τα αδίκως υποτιμημένα "The prestige" του Κρίστοφερ Νόλαν, που ανακατεύει την ταινία εποχής με την επιστημονική φαντασία, ούτε την "Πηγή της ζωής" (The fountain) του Ντάρεν Αρονόφσκι, που φανέρωσε ξανά την ανεξάντλητη δυνατότητά του να ταράζει τη μακαριότητά μας.
Κλείνοντας την αμερικανική εποποιία, ψηφίζουμε τον νέο Μποντ του Μάρτιν Κάμπελ, που είναι γροθιά στο στομάχι για όσους δεν γουστάραμε τον ήρωα του Ίαν Φλέμιγκ, καθώς - πέραν του έξοχου Ντάνιελ Κρέιγκ - θυμίζει τον αριστουργηματικό "Απόρρητο φάκελο Ίπκρες" του Σίντνεϊ Φιούρι, μια πιο γήινη και ανατρεπτική ματιά στον κόσμο των υπερκατασκόπων...
Η Ευρώπη μας χάρισε τις "Ζωές των άλλων" (Das Leben der Anderen)του άγνωστου Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, ένα αντίο στην εσωστρέφεια ενός λαού που ζει, υποφέρει (και τον υποφέρουν!) πάντα ακραία... "Η κληρονομιά" (Arven) του Περ Φλι είναι η απόδειξη της φόρμας του δανέζικου κινηματογράφου, ακόμα κι όταν δεν έχει "δογματική" άποψη, ενώ "Η βασίλισσα" (The queen) του Στίβεν Φρίαρς ξεκαθαρίζει ότι ο μέγας Βρετανός δεν φορά παραμορφωτικά γυαλιά και ξέρει να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι! Κι αν η βασίλισσα δεν είναι ανθρώπινο πλάσμα, όπως εύστοχα ούρλιαζαν οι Sex Pistols 30 χρόνια πίσω, δεν φταίει πάντα μόνο αυτή...
Υ.Γ. Για το ελληνικό σινεμά γράψαμε στο Φεστιβάλ... Είναι ευχάριστο ότι το πολυβραβευμένο κι ανθρώπινο "Eduart" της Αγγελικής Αντωνίου, η "ταραχοποιός" "Ψυχή στο στόμα" του Γιάννη Οικονομίδη, οι επαναλαμβανόμενες - αλλά πειστικές - "Ώρες κοινής ησυχίας" της Κατερίνας Ευαγγελάκου βρήκαν αίθουσες προβολής. Όμως, πάνω απ' όλους τοποθετούμε τον αειθαλή ανατροπέα ειδών, προσμονών και κατεστημένων κατασκευών Νίκο Παναγιωτόπουλο. Εύγε για το θανατηφόρο μιούζικαλ "Πεθαίνοντας στην Αθήνα"!
(Εξώστης + περιοδικό Επιλογές)
Και οι ένδεκα ήταν υπέροχες...
Η σεζόν που τελειώνει είναι η μεγάλη επιστροφή του αμερικάνικου κινηματογράφου. Το διαχρονικό προσόν του ήταν ότι μπορούσε με ένα σμπάρο να πετύχει δυο τρυγόνια, να συνδυάσει το ψυχαγωγικό και προσιτό με ένα δεύτερο επίπεδο περιεχομένου και μηνυμάτων, που καθιστούν τα φιλμ από τις ΗΠΑ αγαπημένα και της κριτικής, τουλάχιστον αν δεν εθελοτυφλεί στο όνομα μιας ευρωπαϊκής ιδέας. Αγαπούμε τον κινηματογράφο της γηραιάς ηπείρου, αλλά από όσα είδαμε φέτος στις αίθουσες καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι Αμερικανοί μας έβαλαν τα γυαλιά. Έστω και αν χρειάστηκαν κάποιες μεταγραφές...
Από το γειτονικό Μεξικό ήρθαν να ισχυροποιήσουν το σινεμά των ΗΠΑ ο συνήθης ύποπτος Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου με τη "Βαβέλ" (Babel), που έσφυζε πολιτικών, φιλοσοφικών, αλλά και καλλιτεχνικών ιδεών, καθώς και ο Αλφόνσο Κουαρόν, που με "Τα παιδιά των ανθρώπων" (Children of men) σκηνοθέτησε μια εικόνα Αποκάλυψης για τον επερχόμενο αφανισμό του ανθρώπινου γένους, αλλά άφησε μια ομιχλώδη ελπίδα διάσωσης την έσχατη ώρα...
Στις άλλες κορυφαίες υπερατλαντικές δημιουργίες της χρονιάς εμπεριέχονται τα "Γράμματα από το Ίβο Τζίμα" (Letters from Iwo Jima) του Κλιντ Ίστγουντ, το πιο σημαντικό αντιπολεμικό φιλμ που είδαμε εδώ και χρόνια, καθώς και η εντυπωσιακή δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του Ρόμπερτ Ντε Νίρο, με τον "Καθοδηγητή" (The good shepherd) να αποτελεί ένα υπέροχο δείγμα κατασκοπικού φιλμ που δεν σου επιβάλλει σε καμιά στιγμή ούτε καν να συμπαθήσεις τον ήρωά του.
Δεν προσπερνούμε ούτε τα αδίκως υποτιμημένα "The prestige" του Κρίστοφερ Νόλαν, που ανακατεύει την ταινία εποχής με την επιστημονική φαντασία, ούτε την "Πηγή της ζωής" (The fountain) του Ντάρεν Αρονόφσκι, που φανέρωσε ξανά την ανεξάντλητη δυνατότητά του να ταράζει τη μακαριότητά μας.
Κλείνοντας την αμερικανική εποποιία, ψηφίζουμε τον νέο Μποντ του Μάρτιν Κάμπελ, που είναι γροθιά στο στομάχι για όσους δεν γουστάραμε τον ήρωα του Ίαν Φλέμιγκ, καθώς - πέραν του έξοχου Ντάνιελ Κρέιγκ - θυμίζει τον αριστουργηματικό "Απόρρητο φάκελο Ίπκρες" του Σίντνεϊ Φιούρι, μια πιο γήινη και ανατρεπτική ματιά στον κόσμο των υπερκατασκόπων...
Η Ευρώπη μας χάρισε τις "Ζωές των άλλων" (Das Leben der Anderen)του άγνωστου Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, ένα αντίο στην εσωστρέφεια ενός λαού που ζει, υποφέρει (και τον υποφέρουν!) πάντα ακραία... "Η κληρονομιά" (Arven) του Περ Φλι είναι η απόδειξη της φόρμας του δανέζικου κινηματογράφου, ακόμα κι όταν δεν έχει "δογματική" άποψη, ενώ "Η βασίλισσα" (The queen) του Στίβεν Φρίαρς ξεκαθαρίζει ότι ο μέγας Βρετανός δεν φορά παραμορφωτικά γυαλιά και ξέρει να αποδίδει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι! Κι αν η βασίλισσα δεν είναι ανθρώπινο πλάσμα, όπως εύστοχα ούρλιαζαν οι Sex Pistols 30 χρόνια πίσω, δεν φταίει πάντα μόνο αυτή...
Υ.Γ. Για το ελληνικό σινεμά γράψαμε στο Φεστιβάλ... Είναι ευχάριστο ότι το πολυβραβευμένο κι ανθρώπινο "Eduart" της Αγγελικής Αντωνίου, η "ταραχοποιός" "Ψυχή στο στόμα" του Γιάννη Οικονομίδη, οι επαναλαμβανόμενες - αλλά πειστικές - "Ώρες κοινής ησυχίας" της Κατερίνας Ευαγγελάκου βρήκαν αίθουσες προβολής. Όμως, πάνω απ' όλους τοποθετούμε τον αειθαλή ανατροπέα ειδών, προσμονών και κατεστημένων κατασκευών Νίκο Παναγιωτόπουλο. Εύγε για το θανατηφόρο μιούζικαλ "Πεθαίνοντας στην Αθήνα"!
No comments:
Post a Comment