Η Τετάρτη των Τεφρών

Αύριο είναι Τετάρτη
Η Τετάρτη των τεφρών
Για μένα
Γιατί αύριο θα βγεις
Φαντάζομαι ίδιος κι άλλος
Θα αποφασίσεις να παραμείνεις αξύριστος
Θα κάτσεις ώρα στος ντους
Να απολυμανθεις
Και μετά θα έρθεις
Εδώ
Να διαβάσεις
Αυτό
Που εγώ δεν γράφω


Θα έρθεις ίδιος κι άλλος
Με τα δικά σου
Που ίσως είναι
Λίγο πιο κοντά με τα δικά μου
Αλλά
Είναι αυτά που δεν λέμε
Είναι αυτά που ξέρουμε
Μα δε λέμε
Αόρατες κοινές διαδρομές
Και φόβοι
Κι ανάγκες που μας πνίγουν
Και μας αγανακτούν

Μετά
Θα σβήσεις τον υπολογιστή
Θα πιάσεις τα τηλέφωνα
Να μετρήσεις από τα επιφωνήματα έκπληξης
Πόσο δεν τους έλειψες
Πόσο δεν σε σκέφτονται
Καθημερινά…

Κι ύστερα
Δεν σκέφτομαι το ύστερα
Δεν θέλω να το συζητήσω
Πληγώνομαι

Γιατί ύστερα
«Στις πρόσκαιρες τες ηδονές»
Θα ξεχαστείς
Για να ξεχάσεις
Ξέροντας
Πως
Μονάχα εγώ
Απέμεινα
Να αντιστέκομαι
Να κολυμπώ στα βαθιά
Μοναχός
Χωρίς μπρατσακια πια
Χωρίς κανένα λόγω επιβίωσης
Παρά μοναχά
Για ένα γαμοτο αντοχής
Απ΄τα σκουπίδια…

Ματιά

Περιμένοντας τα μάτια σου
Καθώς περνούν οι στάσεις
Επόμενος σταθμός: Κατολίσθηση
Επόμενος σταθμός: Ματαίωση
Επόμενος σταθμός: Σιωπή

Κι άλλοι σταθμοί , ανώνυμοι
τυφλές στάσεις
ψευδαισθήσεις μεταφοράς
έτσι για ξεκάρφωμα
να επιτείνουν τον μαρασμό
το πρωί…

…όσο κι αν προσέχω το κενό
Μεταξύ συρμού και αποβάθρας

Τόσο αυτό μεγαλώνει
Απλώνω διασκελισμό
Δε φτάνω πια
Είναι μακριά…

Μεγαλώνει το κενό σε κάθε στάση
Και τα μάτια σου γέφυρα σωτηρίας
Αργούν
Να πέσουν πάνω μου
Να μικρύνουν το κενό
Να αποφασίσω
Μαζί στη σωστή στάση
Να κατέβω
Μαζί σου
Για πάντα…

Ζήτω!

("If You Want Me" Marketa Irglova & Glen Hansard from film “Once” )

Μια προδιαγεγραμμένη απόρριψη
Μια απαξιωτικη σιωπή

Και μετά
Ένα τηλέφωνο

...κι ο χρόνος που περνάει
ανάμεσα στα συναισθήματα,
η ανάγκη μιας αγκαλιάς
μια αύξηση των λέξεων
μια πλήρης κατάθλιψη...

λόγια
«πόσο χαίρομαι»
«πόσο θέλω»

Λόγια
Που λέγονται
Για να ξέρω ότι υπάρχεις στην άλλη άκρη της γραμμής
Όμως
"ο συνδρομητής έχει τη καρδιά του απενεργοποιημένη"
Η
Βρίσκεται εκτός δυκτίου

Ποια δίχτυα σε έχουν πιάσει
Και δεν ξεφεύγεις πια
Όπως παλιά

Μια μέρα πριν το μεγάλο ΟΧΙ
Εσύ θα παρελάσεις
Στη επέτειο
Της μεγάλης ΣΙΩΠΗΣ

Βηματισμός
Στολή
Παράστημα
Όλα προβαρισμένα
Όλα άψογα

Ας παρελασουμε λοιπόν
Ταυτόχρονα
Και μακριά
στη μνήμη μιας σιωπής
κι ενός φόβου

στη μνήμη του χρόνου
που είναι πιο δυνατός από μας

Ζήτω !

Μπέλα Ταρ Ο Αντρας απο το Λονδίνο

Ασκηση Υφους.

Η Φορμα της Τεχνης.

Η αρνηση του ονειρου.

Επίσημη συμμετοχή στο Επίσημο Διαγωνιστικό πρόγραμμα του 60ου Φεστιβάλ Καννών

Το The Man From London, ενώ ουσιαστικά βασίζεται στο ομώνυμο αστυνομικό μυθιστόρημα του Βέλγου, Ζωρζ Σιμενον, στα χεριά του Tarr, μετασχηματίζεται σε ένα ερμητικό και κλειστοφοβικό σχόλιο, για την προσωπική ευθύνη του καθένα, που έχει την γνώση ,αλλά ηθελημένα αγνοεί την ευθύνη, πάνω στην ενοχή του ασυνείδητου, σε έναν χώρο που καταρρέει, από το ψευδές γεγονός του lifestyle.
Μια ταινία αψεγάδιαστη, ένα βήμα πιο περα από τις Αρμονίες του ίδιου, που θέτει ερωτήματα για την προσωπική ευθύνη του καθένα , στο γίγνεσθαι-πολλές φόρες εγκληματικό- που βιώνουμε καθημερινά σε τούτη την απόλυτα σάπια από ιδέες και πραγματική φρεσκάδα οπτικής εποχή μας.



Ο Bela Tarr ενόχλησε και κούρασε την κρουαζετ, γιατί επανέφερε στη ρίζα την ουσία της κινηματογραφικής τέχνης, ως δημιουργία, κι όχι σαν κατασκευή προς εμπορευματοποίηση, φτύνοντας κατάμουτρα όλα τα στάνταρ της παραγωγής ταινιών, και δίνοντας μαθήματα καλλιτεχνικής και κοινωνικής(και γι αυτό βαθιά πολιτικής) ελευθερίας του δημιουργού.


Μια ασπρόμαυρη Ευρώπη που επιστρέφει μέσα της για να επαπροδιοριστει και να προσδιορίσει.

εχω φαει κόλημα...

Walk in silence,
Don't walk away, in silence.
See the danger,
Always danger,
Endless talking,
Life rebuilding,
Don't walk away.

Walk in silence,
Don't turn away, in silence.
Your confusion,
My illusion,
Worn like a mask of self-hate,
Confronts and then dies.
Don't walk away.

People like you find it easy,
Naked to see,
Walking on air.
Hunting by the rivers,
Through the streets,
Every corner abandoned too soon,
Set down with due care.
Don't walk away in silence,
Don't walk away.

Δισκογραφικά

σε υπέροχη κασσετίνα

το νεο cd του κυκλοφορει επιτελους

καλη βδομάδα σε όλους

El Greco μια ακόμη Ελληνική "Μεγάλη Ιδέα"

Καλλιτεχνικοί συντελεστές:
μουσική: Vangelis
κοστούμια: Lala Huete (Pan's Labyrinth)
φωτογραφία : Άρης Σταύρου

Ταινία... υψηλών προθέσεων και...μεταφυσικού προβληματισμού. Μια εσάνς Μεγάλης Ιδέας για τα πλήθη, το σωστό άλλοθι του μέσου μπουζουκόβιου ότι ηρθε σε επαφή με την Τέχνη πριν ράνει με γαρύφαλλα το… λαϊκό του είδωλο.
Σίγουρα μια ταινία για όσους ευχαριστήθηκαν την « Πολίτικη Κουζίνα» δηλαδή για το σύνολο των Ελλήνων της τηλεοπτικής πραγματικότητας και του 80% στην πολιτική πρόθεση ψήφου.
Προσωπικά μια ταινία που βαρέθηκα αφάνταστα, θύμωσα αρκετά και έφυγα καγχάζοντας γιατί άλλο οι προθέσεις κι άλλο η κινηματογραφική πλοκή , οι διάλογοι, και η ιστορία . Ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ με ερασιτεχνικά ψηφιακά εφφε.
Επαρκής ήταν μόνο ο Juan Diego Botto και για καθαρά συναισθηματικούς-προσωπικούς λόγους ο Σωτήρης Μουστάκας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η ταινία δεν θα κάνει 1.000.000 εισιτήρια. Η μάλλον έγινε γι΄αυτό ακριβώς τον λόγο. Δεν είναι κακό αλλά θα προτιμούσα η υποστήριξη πανταχόθεν να δινότανε σε 10 νέους Έλληνες σκηνοθέτες κι ας έτρωγαν τα μούτρα τους. Όσο για τον κο Σμαραγδη, είμαι πολύ άσχετος να κρίνω τη σκηνοθετική του τεχνική, αλλά σαν δημόσιες σχέσεις έχει πολύ μέλλον μπροστά του. Προβλέπω να γίνει ανάρπαστος στους συναφείς κύκλους.

Στο σάιτ της ταινίας το βιογραφικο του Σωτήρη Μουστάκα είναι τουλάχιστον υβριστικό να γράφει : "CV Coming Soon"

(http://www.elgrecothemovie.com/moustakas.htm)

Control

art work: http://www.myspace.com/atmosphair3

Επιτελους στους κινηματογραφους η πιο πολυαναμενομενη ταινια της χρονιας.

Η ασπρομαυρη ιστορια κι ο λευκος θανατος του Ιαν Κερτις. Ενα αγορι απο την αγγλικη επαρχία που εδωσε στο πανκ, ιδεολογια και βαθος. Πραγματα που κοντευουν να εκλειψουν πλεον. Το πιο ταραγμενο μυαλο, σε μια ταινια ,που απλα σε καθηλωνει. Σε βαζει μπροστα στα δικα σου διλημματα. Σε απογειώνει με ενα απολυτα μανιοκαταθλιπικο τροπο και σε παρασυρει αθελα σου, σε γωνιες που σε ευαισθητοποιουν περίεργα.

Ενας μεγαλος νεος πρωταγωνιστης που αγωνιζεσαι να μη ταυτιστεις μαζι του.

Ενα διαφορετικο αγορι που αφεθηκε να νομιστει οτι ηταν κανονικο.

Η πιο στοιχιωμένη ταινία της χρονιας που δεν ειναι θρίλερ.

Πολλοι νομισανε οτι ειναι μια μουσικη βιογραφια. Αυτο θα ηταν κατι ενδιαφερον. Ομως η ταινια αυτη ειναι κατι πιο ουσιαστικο απο αυτο. Ειναι μια cool ματια στο παρελθον για να επαναπροσιορίσουμε το παρον και το μελλον μας.

Τιποτε δεν ειναι ιδιο μετα.

Δεν θυμαμαι να εχω συγκλονιστει τοσο πολυ, τοσα βαθια απο μια ταινία.

Ακομα κι ενας λανθανων ομοφυλοφιλικος υπαινιγμός γινεται τοσο αόρατα που σε προβληματιζει για το" ειναι" και το "φαίνεσθαι".

Η πρωτη ταινια της φετινης σαιζόν που δεν πρεπει να χασει κανεις κι αξιζει να παει μονος του στο σινεμα για να τη δει. Μονος με τις σκεψεις του. Κι ας χασει τον έλεγχο...βρε αδελφε!

BOOKER 2007

Anne Enright

«The Gathering»

Το βιβλίο διηγείται την ιστορία εννιά παιδών της οικογένειας Χέγκαρτι που μαζεύονται στο Δουβλίνο για την κηδεία του αδελφού τους Λίαμ για να ξαναζήσουν ένα σκοτεινό μυστικό της παιδικής του ηλικίας.

«Θεωρήσαμε ότι το βιβλίο είναι πολύ δυνατό, αλλά και δυσάρεστο, και αρκετές φορές οργισμένο»

Χάουαρντ Ντέιβις

Η 45χρονη συγγραφέας τόνισε σε συνέντευξή της σε ραδιοφωνικό σταθμό πως το πνευματικό της έργο θα μπορούσε να είναι δακρύβρεχτη ταινία του Χόλιγουντ. «Όταν οι αναγνώστες παίρνουν το βιβλίο μου ίσως να θέλουν μια χαρούμενη ιστορία που θα τους διασκεδάσει. Σε αυτήν την περίπτωση ας μην το διαβάσουν»

Η Anne Enright γεννήθηκε στις 11 Οκτωβρίου του 1962 στο Δουβλίνο και από ότι φαίνεται συνεχίζει την παράδοση της ιρλανδικής πεζογραφίας των Iris Murdoch, Roddy Doyle και John Banville, επίσης βραβευμένων με booker.
Σπούδασε δημιουργική γραφή με τους Malcom Brandbury και Angela Carter στο University of East Anglia και για έξι χρόνια εργάστηκε ως τηλεοπτικός παραγωγός και διευθύντρια του RTÉ στο Δουβλίνο.

Η αποκλειστική ενασχόλησή της με τη συγγραφή αρχίζει το 1993, και από τότε έχει εκδόσει πολλά δοκίμια, διηγήματα και μυθιστορήματα:
«The Portable Virgin» (Secker and Warburg 1991)

«The Wig My Father Wore» (Jonathan Cape 1995),

"What Are You Like?» (Jonathan Cape 2000)

Lara Fabian - Je T'Aime (1997)

Λίγο Θέατρο Ακόμα

ΚΑΥΤΟΣ ΠΑΓΟΣ
ΘΕΑΤΡΟ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
της Μπράιονι Λέιβερι
Σκηνοθ.: Τ. Βουτέρης.
Παίζουν: Τ. Βουτέρης, Α. Ανδρεοπούλου, Α. Δεκαβάλλα.
Μετάφρ.: Α. Δεκαβάλλα.
Σκην.-κοστ.: Εύα Μανιδάκη.
Μουσική: Πλάτων Ανδριτσάκης.

Μπορει η παιδεραστία να γίνει ανεκτη, εστω για 2 ωρες? Μαλλον μπορει, αν παρουσιαστει με τον εξοχο τρόπο που συμβαίνει εδώ, σ αυτό το μικρο θέταρο στο κεντρο τουτης της γεμάτης ασχήμιες πολης.
Σ' ένα ψυχολογικό θρίλερ με κινηματογραφική γραφή , ένας σίριαλ-κίλερ, η μάνα ενός δεκάχρονου κοριτσιού και μια ψυχίατρος έρχονται αντιμέτωποι, και μέσα από ένα συναισθηματικό ταξίδι θα οδηγηθούν στο φως και τη λύτρωση.
Η παράσταση σηματοδοτείται από τo ρεσιταλ του Τάκη Βουτέρη ως σίριαλ-κίλερ.


Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ Κ. ΧΑΑΡΜΑΝ
ΘΕΑΤΡΟ ΟΔΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ
του Ρόμουαλντ Κάρμακαρ
Σκηνοθ.: Μπ. Αρβανίτη.
Παίζουν: Χρ. Στέργιογλου, Γ. Ροζάκης, 'Α. Λυρής.
Μετάφρ.: Β. Πουλαντζάς.
Σκην.-κοστ.: Θ. Ιστικοπούλου.
Σύνθεση ήχων: Δ. Ιατρόπουλος.
Φωτισ.: Λ. Παυλόπουλος.

Μια "ψυχαναλυτική" ανάκριση του κατά συρροήν δολοφόνου Φρ. Χάαρμαν, που συγκλόνισε τη γερμανική κοινωνία του 1924. Καθηλωτική παράσταση εκρηκτικής ενέργειας, με αλλο ενα συναρπαστικο ρεσιταλ απο τον πολυ μεγαλο ηθοποιο μας κο Χρήστο Στέργιογλου . Η πρώτη σκηνοθεσία της Μπέττυς Αρβανίτη δείχνει γνώση, πείσμα, χειρουργική ματιά στην ψυχολογία και αισθηση του θεατρικου μέτρου.. Το κείμενο έχει βασιστεί στα πραγματικά πρακτικά των συνεδριών που έγιναν ανάμεσα στον Χάαρμαν και τον ψυχίατρό του. Κείμενο δύσκολο και αντιθεατρικό, που όμως με την συμμετοχή όλων των συντελεστων γίνεται συντριπτικο χτύπημα στο στομάχι.



...ΜΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ
ΘΕΑΤΡΟ ΒΕΑΚΗ
του Αλεχάντρο Κασόνα
Διασκ.-σκηνοθ.: Ν. Καραγέωργος.
Παίζουν: Κ. Αρζόγλου, Μ. Παπακωνσταντίνου, Χρ. Βασιλόπουλος, Πρ. Αλειφερόπουλος, 'Α. Μονογιού, Ειρ. Ράπτη.
Μετάφρ.: Ι. Ιατρίδη.
Σκην.-κοστ.: Χρ. Κωστέα.
Μουσ.: Π. Δορμπαράκης.
Φωτισ.: Κ. Μαραγκουδάκη.

Μια ανυπαντρη θεία, κι ένα αυτιστικο ανηψι. Και γυρω τους η σκληρότητα κι ο οπορτουνισμός του καθημερινου. Μεταφυσικη προσέγγιση ενός θέματος ταμπού ακόμα, για την ανοιχτη μας κοινωνία Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου δίνει απογειωτική δυναμική στο ρόλο και σφράγιζει την παράσταση που παίζεται για δεύτερη χρονιά. Ο Κ. Αρζόγλου με την ηπια σιγουριά του και τα υπόλοιπα νεότερα παιδιά σε καθηλώνουν κυριολεκτικά, σε μια απόλυτα μαγευτική παράσταση .

ΕΝΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΚΑ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΔΩΜΑ
του αέρτη ΒασΛιλείου
Σκηνοθ.: Λ. Βασιλείου.
Παίζουν: Ντ. Μαλτέζε, Κ. Ραντάνοφ, Ε. Φεζολάρι.
Δραμ. επεξ/σία: Σ. Λιούλιου.
Σκην.: 'Α. Μέντης.
Κοστ.: Π. Κοκκορού.
Φωτισ.: Σ. Μπιρμπίλης.

Αυτή η παρέα νέων ηθοποιών-μετανάστες β' γενιάς, με σκηνοθέτη ελληνοαλβανικής καταγωγής, στήνουν -για πρώτη μάλιστα φορά στα χρονικά του ελληνικού θεάτρου- μια αυτοβιογραφική παράσταση όπου μας μιλούν -με ανάμεικτο χιούμορ και πικρία- για τη γενιά τους, τα μύρια καθημερινά προβλήματά τους, τις αγωνίες τους για το αν η χώρα μας θα υιοθετήσει μια πολιτική που θα τους ενσωματώσει ή θα τους απομονώσει.

Σίγουρα η παράσταση πρέπει να ταράξει τα νερα, να παιχτει και σε πιο κεντρικη αίθουσα και γιατι όχι να περιοδεύσει σε όλη τη χώρα. Ένα χαστούκι είναι. Ένα χαστουκι που πονάει, πολύ και υποσυνείδητα σε βάζει στη θέση αυτων των ανθρώπων. ΜΗ ΤΗ ΧΑΣΕΤΕ.

Αναμεσα αισθητικης και "γουστου" 2

Ειναι θέμα γούστου το νεο Μουσειο της Ακρόπολης, κύριως το εστιατόριο του-με αδεια καντινας προφανως σε ήμέτερο, με την γνωστη μουσικη των μουσειων (ραδιοφωνικοι σταθμοι με γνωστα σουξε, για να μην αλλάζουμε cd καθε λίγο) κοντα σε δρόμο, μη κουραστει η κοσμική, μη και δε βαλει τη γοβα τη στυλάτη, γιατι ειναι καλο γουστο το σωστο ντυσιμο, δεν ειναι θεμα αισθητικής.

Η αισθητικη, εμπεριεχει, σεβασμο, περιεχει γνώση, απλότητα, σοβαρότητα κι οχι σοβαροφάνεια, πουρα στο σπιτι αυστηρα, οχι στα σκαλια της αναμονής και στα εστιατόρια, χαμηλες κουβεντες, οχι κουτσομπολιά και φωτογραφίες, οχι ακκισμους και κλεισιμο θέσεων Α για την κοινωνικη καταξιωση.


Κι ετσι φτανουμε στα τερατα. Στα τερατα παντου. Πανω απο τα κεφαλια μας. Πολλες φορες μέσα μας.Δεν το καταλαβαίνουμε. Η συναφεια με την ασχήμια, σε μεταβάλει. Μεταλλάγμενοι κυκλοφορουμε. Σκεφτόμαστε. Αποφασίζουμε.
Μεταλλαγμενες ζωες
Μεταλλαγμένα όνειρα
Μεταλλάγμενες επιθυμίες
Κατι αλλοδαπα ζευγαρακια συναντας μονάχα να βαδιζουν αγκαλιασμενα
Εμεις
εχουμε τα αμάξια
τα εξοχικα
εχουμε τα εστιατορια των μουσείων
(λέμε τωρα-πατε μια βολτα απο το εξαιρετικο Μουσειο Μπενακη-δειτε ποιοι το προτιμουν)


παρ΄ολα αυτα τα γιασεμιά
εξακολουθουν να ανθίζουν στην Αττική,
στην Αθήνα του τσιμέντου και του "γουστου",
στο κέντρο της,
γυρίστε να τα δειτε,
μυρίστε τα ειναι πιο ανθεκτικά απο το life style,
πιο δυνατα
ακόμα...

Αναμεσα αισθητικης και "γουστου" 1

να θυμαστε αυτο το τοπιο, το τοσο ασχημο, τοσο αντιαισθητικο
συντομα θα καει, συντομοτερα θα εκσυγχρονισθει, θα μεταρυθμιστει

να μπορουν βρε αδελφε να ερχονται οι κοσμικες με την γοβα ως εδω
να ακουν καμμια συναυλία, ηλεκτρονικη , ξερεις με μικροφωνικες και φωτα
και τα τοιαυτα που ελεγε κι η μανταμ Σουσου.

να φτιαξουν κι εναν δρόμο πιο ασφαλτο απ τον ηδη ασφαλτοστρωμενο
σαν οικοπεδακι αυθαιρετο, ολα σιγα σιγα, ολα και το νερο, και η δεη και ο οτε σε λιγο
ποιος ξερει καμμια πισινα αργότερα, ενα ελικοδρομιο, κανενα σοπιγκ σεντερ, γιατι όχι

η μυρωδια του τελους

Ηταν μια περιέργη Κυριακή η σημερινή
σα να φωναζε για κατι που τελειώνει
μοναχικοι μαζεμενοι στον λόφο των Νυμφων
κοιτούσαν περα προς τον Πειραιά
με ματια καρφωμένα
καπνίζοντας
σαν μυστες παλιοι
μιας τελετης
που ξεχαστηκε...

κι ενω τα συννεφα πύκνωναν
κι η βροχη καραδοκούσε να αρχίσει
παρ όλο το σκοτεινιασμα
και το ψυχρο αεράκι
η θάλασσα φαινόταν καθαρη
και μαζι μ αυτην
κι η πολη
που δεν αγαπιέται πιά
πολη και ανθρωποι
βιοι παράλληλοι
ματια καρφωμένα
στο χτες
νοσταλγια
για κατι που τελειώνει
αναμονη
μιας αλλης μερας
εργάσιμης
να ξεχαστουμε...

μοναχικοι κι οι σκυλοι
σημερα δεν γαυγιζαν
παραξενο
πλησιαζαν με αυτο το βλέμμα
της διστακτικης περιέργειας
καθε που ακουγαν ομιλιες
και στεκονταν σιμα
ηρεμοι


παραξενη Κυριακη
κατι τελειωνει
η μυρωδια του τελους μου σπαει τη μυτη
σκυβω...



...ενα γιασεμι
ενα κομμενο γιασεμι

η μυρωδια του τελους
ειχε τη μυρωδια του γιασεμιου
που απο καπου επεσε
το πηρε ο αγερας
και τ΄αφησε στα ποδια μου
εδω

το πηρα
το εβαλα στη τσεπη μου προσεκτικα
τα δακτυλά μου
μοσχοβολουσανε

τα ματια μου χασανε τη θαλασσα
για λιγο


και μετα
πηρα το πλακοστρωτο
του γυρισμου...

ΦΟΥΣΤΑ-ΜΠΛΟΥΖΑ

Κείμενο-Σκηνοθεσία: Θανάσης Παπαθανασίου, Μιχάλης Ρέππας

Σκηνικά :Αντώνης Δαγκλίδης

Κοστούμια :Έβελυν Σιούπη

Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Παίζουν:

Αλέξανδρος Αντωνόπουλος,

Λεωνίδας Καλφαγιάννης,

Μαρία Κατσανδρή,

Ελένη Κρίτα,

Δάφνη Λαμπρόγιαννη,

Ελισάβετ Μουτάφη,

Σοφία Μουτίδου,

Τάκης Παπαματθαίου,

Πάνος Σταθακόπουλος

ΠΕΙΡΑΙΩΣ 131

Γκάζι

Το νεο θεατρικο των Ρεππα-Παπαθανασίου ,ειναι μια απιστευτη ιστορία, με αφορμη μια αλλαγη φυλου, που φερνει τα απανω κατω, σε μια οικογενεια και δινει την αφορμη ,να σχολιαστει με βιτριολικο τρόπο ο συγχρονος τροπος ζωης σε μια χωρα παραμυθιασμενη με την κανονικοτητα της,στη σεξουαλικότητα.

Η Δαφνη Λαμπρόγιαννη έχει ενα παιδι απο τον πρωτο της συζυγο ο οποιος την παρατησε πριν 18 χρόνια για να γινει απο Θανασης ... Φλορίντα.

Ο δευτερος αντρας(Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) της σε ενα ταξιδι του στο Λας Βεγκας γνωριζει το τελειο θυλυκο που δεν ειναι αλλη απο την Φλορίντα(τον Θαναση -Ελισάβετ Μουτάφη) και την ερωτεύεται τρελλά.

Ο γιος (Λεωνίδας Καλφαγιάννης) ειναι 18αρης στα ντουζένια του και τρελλα ερωτευμένος με την καθηγήτρια του και φιλη της μανας του(Ελένη Κρίτα)

Στο σπίτι οικιακη βοηθός ειναι η απίστευτη ατραξιον με το ονομα Larissa(Σοφία Μουτίδου).

Κι αυτο ειναι μόνο η αρχή.

Γιατι εκτος απο τα προφανη, οτι καποια στιγμη η οικογενεια θα αναγκαστει να ξανασυστηθει, η απιστία θα λάμψει και ο ερωτας κατι θα κανει κι αυτος,η ιστορία απογειώνεται με την απολυτως εξωφρενικη και απολαυστικα κωμικη παρουσια της τριτης φιλης της μαμας, που με τα βιολογικα της ρολογια να κτυπανε κόκκινο ψαχνει το αρσενικο της(Μαρία Κατσανδρη) ,τον πρόεδρο γονεων και κηδεμόνων του Λυκείου που φοιτα ο κανακαρης(Τακης Παπαματθαίου) και τον φιλο της δισμοιρης Φλορίντας με το καλλιτεχνικο όνομα Σακίρα(το απόλυτο ρεσιταλ απο τον Πάνο Σταθακόπουλο).

Η παράσταση εκτος απο απίστευτες ατάκες, εχει ρυθμό, ειναι σύγχρονη και ανέλπιστα πολυ προσεγμένη.

Με εξαίρεση την κα Μουτάφη, οι υπόλοιποι το "εχουν" και ξερουν πολυ καλά τι κάνουν και γιατί.

Ειχα απόλυτη ανάγκη να γελάσω αυτο το βροχερο βραδυ της Παρασκευης και πραγματικα δεν το μετάνοισα καθόλου.

Μου στοίχισε πολυ λιγότερο απο μια συνεδρία σε ψυχαναλυτη και ταυτόχρονα διασκέδασα τόσο που ξεχασα για λίγο τη δικη μου καθημερινότητα η για να ειμαι απόλυτα ειλικρινης την είδα με μια κωμικη ματιά , που με βοηθησε πραγματικα πολυ.

Απο τα πολλα γέλια των θεατών έχασα μερικες θανατηφόρες ατάκες της Larissa και γι αυτο μάλλον θα ξαναπάω.

Την επόμενη βροχερη μέρα το διχως αλλο.

κυκλοι που κλεινουν, ζωες που ανοιγουν

Περιεργο
ενα τηλεφωνημα που τη σωστη στιγμη, δεν εγινε
μια ερωτηση
που απαντηθηκε ,με λαθος τροπο
μια υποσχεση,
για υπομονή
μια αλλη συναντηση
μια αλλη
χμ...

περιεργο
ποσο ευκολα
οταν δεν θελουν
δεν επικοινωνουν οι ανθρωποι
ποσο ευκολα δε σ ακουν
ποσο ευκολα λενε λογια

ποσο δυσκολα
κανουν εργα


'και την πιτα ολοκληρη και τον σκυλο χορτατο'


δεν ειναι η πρωτη φορα
αλλα
σιγουρα
αυτη ειναι η τελευταια


τωρα περιμενω οι αλλοι να με πεισουν
-οχι οτι νοιαζομαι φυσικα-
κι οχι εγω να βρισκω επιχειρηματα
για να τους πεισω


η ειμαι ερμητικα κλειστος και πισω απ τη ζωη
η ειμαι πολυ μπροστα

το αποτελεσμα ειναι ιδιο


μοναξια

αλλα στη δευτερη περίπτωση
εχω ενα κερδος
ενα αβανταζ
ξερω
ΞΕΡΩ!


...κι εξακολουθω να επιλεγω το ...να αισθανομαι!

κι ας ξερω ...

το μονο που αναρωτιεμαι ειναι για ποσο ακομα θα εχω αυτο το περιθώριο?

shortcut

Μουσικη :Nikko Patrelakis.
Ερμηνεύει : Κ. Βήτα
Στίχοι: Άγγελος
video :astralongr
Cd: Echo

booker 2007 short list

Darkmans του Nicola Barker

The Gathering της Anne Enright

The Reluctant Fundamentalist του Mohsin Hamid

Mister Pip του Lloyd Jones

On Chesil Beach του Ian McEwan

Animal’s People του Indra Sinha

16 οκτωβρη θα ξερουμε

Η ΚΕΡΑΙΑ απο την Αργεντινή...

Με την πλέον παραμυθένια ατμόσφαιρα, σε ένα περιβάλλον ολοκληρωτικής σιωπής και συνεχών χιονοπτώσεων, οι μεγάλοι γερμανοί εξπρεσιονιστές του προπολεμικού κινηματογράφου, (Fritz Lang και Friedrich Murnau) γίνονται η αφορμή ,για μια γλυκιά, όσο και εντελώς σύγχρονη, έως απειλητική παραβολή μιας καθημερινότητας και της εξέλιξης της, που όλοι ζούμε αν και με δυσκολία παραδεχόμαστε.

Αυτό όμως που κάνει τούτη την ταινία σημαντική, είναι η ευχάριστη παρακολούθησή της. Οι όποιες μεγαλοστομίες της λέγονται με απολύτως διακριτικό τρόπο σε δεύτερο η παράλληλο επίπεδο από την ιστορία.
Ταυτόχρονα η κάμερα και το τελικό μοντάζ δημιουργούν έναν ρυθμό που στόχο έχει να σε παρασύρει σε μια δίνη παιδικής αφέλειας και αυτογνωσίας, με καθαρότητα και απλότητα.

Ένα σινεμά συναισθηματικό αλλά κι ακέραια πολιτικό.

Μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας στην Αργεντινή, που ξεδιπλώνοντας τους μύθους τις φοβίες και την ιστορία της χώρας, απλά μας θυμίζει ότι η παγκοσμιοποίηση μας αφορά όλους και κυρίως όσους θέλουν να εκφραστούν.

Μια σιωπηλή ταινία για την δύναμη του λόγου

Ένα οξύμωρο παραμύθι για το αύριο και το μέλλον.