Ηταν μια περιέργη Κυριακή η σημερινή
σα να φωναζε για κατι που τελειώνει
μοναχικοι μαζεμενοι στον λόφο των Νυμφων
κοιτούσαν περα προς τον Πειραιά
με ματια καρφωμένα
καπνίζοντας
σαν μυστες παλιοι
μιας τελετης
που ξεχαστηκε...
κι ενω τα συννεφα πύκνωναν
κι η βροχη καραδοκούσε να αρχίσει
παρ όλο το σκοτεινιασμα
και το ψυχρο αεράκι
η θάλασσα φαινόταν καθαρη
και μαζι μ αυτην
κι η πολη
που δεν αγαπιέται πιά
πολη και ανθρωποι
βιοι παράλληλοι
ματια καρφωμένα
στο χτες
νοσταλγια
για κατι που τελειώνει
αναμονη
μιας αλλης μερας
εργάσιμης
να ξεχαστουμε...
μοναχικοι κι οι σκυλοι
σημερα δεν γαυγιζαν
παραξενο
πλησιαζαν με αυτο το βλέμμα
της διστακτικης περιέργειας
καθε που ακουγαν ομιλιες
και στεκονταν σιμα
ηρεμοι
παραξενη Κυριακη
κατι τελειωνει
η μυρωδια του τελους μου σπαει τη μυτη
σκυβω...
...ενα γιασεμι
ενα κομμενο γιασεμι
η μυρωδια του τελους
ειχε τη μυρωδια του γιασεμιου
που απο καπου επεσε
το πηρε ο αγερας
και τ΄αφησε στα ποδια μου
εδω
το πηρα
το εβαλα στη τσεπη μου προσεκτικα
τα δακτυλά μου
μοσχοβολουσανε
τα ματια μου χασανε τη θαλασσα
για λιγο
και μετα
πηρα το πλακοστρωτο
του γυρισμου...
3 comments:
κανοντας κλικ στις φωτογραφιες εχετε το φυσικο τους μεγεθος
Παραμονή ημέρας εργάσιμης
απόγευμα Κυριακής θλιμμένης ανήμπορης να πάρει τα πόδια της
να πάρει τα χέρια της μα κυρίως
να βάλει τα φτερά της
Κάθε Κυριακή απόγευμα
μ' ένα φλιτζάνι καφέ που τις καθημερινές μου δεν πίνω τη γλώσσα μου θέλω να κάψω.
Στην εφηβία θυμάμαι τον εαυτό ου να κλαίει κάθε Κυριακή χωρίς να ξέρω ακριβώς το λόγο.
Το άρωμα των γιασεμιών θα το θυμάμαι πάντα γιατί ως μικρή μου άφηνε πάντα στο μαξιλάρι μου τη νύχτα ο πατέρας μου γιασεμιά και μοσχοβολούσε το κρεβάτι και ο ύπνος μου.
Post a Comment