Ούτε κι εγώ κατάλαβα
Πως έγινε
Απόψε έμεινα μόνος ώρα πολύ
Και σκέφτηκα
Πέρασαν λέξεις για επίσκεψη
Και μετά κάποιες κινήσεις
Κι αργότερα όταν το κέφι ανέβηκε
Πέρασαν τα σώματα
Δυο τρεις εντάσεις
Κανανε τα σχετικά
Να ζεσταθεί η ατμόσφαιρα
Πάρτι κανονικό
Παράξενο
Περασανε και σώματα
Αδρά διαγραφοτανε οι σιλουέτες
...Πρόσωπα όχι
Δεν πέρασε κανένα
Η μνήμη η άτιμη
Όταν θέλει επιδέξια
Πως καταφέρνει
Επιλεκτικά
και διαγράφει
τραύματα
πιο πολύ οι λέξεις
λοιπόν κυκλοφορούν
Στην ατομική μου δεξίωση
Βραδύ Παρασκευής
Πριν το μοναχικό μου Σάββατο
Και δώστου να μου θυμίζουν
Υποσχέσεις
Και προτροπές
Και νέα ξεκινήματα
Κάποιους θαμμένους οριστικά στόχους
να μου θυμίζουν
να θυμιζουν
θυμιζουν
η ετσι να νομιζουν
Όχι μωρέ δεν έκλαψα
Περασμένα ξεχασμένα
Απλά
οξυγονοκόλλησα το χθες με το παρόν
ξερετε εσεις με τουτο το μπλε οξυγονο
που τελευταια ενεσκυψε στην πόλη
Ανεπιτυχώς
Ύπνος να μη με πιάσει
Ούτε το μάτι το κακό
Τις κάθισα απέναντι μου
Τις περιποιήθηκα
Και μετά τις ξεπροβόδισα
Από το παράθυρο
Που βλέπει στον ακάλυπτο
Να φύγουν
Στο βρεγμένο ουρανό να πετάξουν
Μέσα στην υγρή νύχτα
Αλλού να πάνε
Να προλάβουν κι άλλους
Να αναστατώσουν
Γιατί πιο πολύ και από τα πρόσωπα
Κι από τα σώματα
Κι απ τις κινήσεις
Οι ανέστιες λέξεις
Είναι που πληγώνουν πιο πολύ
Οι λέξεις
Που δεν ξέρεις ούτε τη διεύθυνση τους
Να πας να ζητήσεις εξηγήσεις
Μήπως τελικά
Και κοιμηθείς…
Ομάδα Εδάφους 1999
«Τραγούδι '99» από την « Ανθρώπινη Δίψα»
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Μουσική : «το Πρωι» του Richard Strauss
Βίντεο εγγραφή : Γιώργος Λάνθιμος
http://www.dimitrispapaioannou.com/ )
12 comments:
Βλέποντας το video και ρίχνοντας μια ματιά στο site του μεγάλου καλλιτέχνη συμπέρανα πως τελικά δεν θα υπήρχε νόημα να ζω αν δεν υπήρχε και η τέχνη.
Ο Δημήτρης Παπαιωάννου θεωρώ οτι είναι απο τους μεγαλύτερους εν ζωή καλλιτέχνες της χώρας. Το ταλέντο του με εντυπωσιάζει, με ταξιδεύει.. με κάνει να αναπροσδιορίσω τους στόχους μου.. να κοιτάξω με άλλη ματιά τη ζωή και τον τόπο που ζω.
Etalon να είσαι καλά. Μαρέσει που η τέχνη κάνει αισθητή της παρουσία της στο blog αλλά και στη ζωή σου.
H ευαισθησία σε όλο της το μεγαλείο.
οιλέξεις πάντα.. (εγώ έχω κολλήσει με τη λέξη αλύχτισμα πάλι :)). Υπέροχος συνδυασμός εικόνας με τα λόγια σου όπως πάντα έταλον!
@aviator
Η Τεχνη είναι αναγκαία.
Το ψωμί πάλι, όχι.
Μόνο ετσι πηγε μπροστα ο ανθρωπος.
Τελευταία που όλοι το ριξαμε στο ψωμί, βλέπουμε τα αποτελέσματα.
Ολο και λιγότεροι ονειρεύονται.
Ολο και λιγότερεοι ερωτεύονται.
Ολο και λιγότεροι ζούν.
Οσοι δεν εχουν θελουν να αποκτησουν κι όσοι εχουν, ποσο δυστυχεις κι εγκλωβισμένοι είναι το βλέπουμε καθαρα, πίσω απο τις ιλουστρασιον φωτογραφιες των κοσμικων περιοδικων.
Σ ευχαριστω ξερεις εσυ...
@pavlos
μιλας εσυ που παντα καταφερνεις να με συγκινεις με ακουσματα πρωτογνωρα?
Τι νι παλι αυτο με την Τανια Τσανακλιδου που ανεβασες!!!
Με καταστρεφεις...
Σ' ευχαριστω.
@celsius33
Αχ τι κουβεντα μου αρχινας τωρα?
Κι όλες εμπεριέχουν ακόμα και στον ηχο τους εναν φοβο.
Καθε φορα μεγαλύτερο.
Τι συμβαίνει δεν μπορω να καταλάβω.
Αυτο το χ με το τ στο αλυχτισμα σαν χτυπημα ηχητικο καταμουτρα
σ ευχαριστω για τις επισκεψεις σου.
Θαθελα να γραφεις στο δικο σου πιο συχνα, εχε με στο νου σου, μερικες φορες αυτη η αβαστακτη πραγματικοτητα, γινεται λειβαδι ηρεμο με ενα δικο σου αναρτημενο κειμενο...
Ένα παλιό ποίημα του Γιώργου Χρονά που τόσο αγαπάς
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Δε νομίζω να φωτογραφηθήκαμε ποτέ μαζί
Μόνο τώρα θυμάμαι
Μια μέρα βγαίνοντας από το σινεμά
Είδαμε το σχήμα μας στον καθρέφτη
ενός εμπορικού καταστήματος — πουλούσε έπιπλα φορμάικας
τραπέζια, φτηνά κάδρα νομίζω, και συ κούμπωσες βιαστικά
το πουκάμισο γύρω στο λαιμό σου σα να πήγες σε χαμάμ
οδός Ζήνωνος, οδός Επίκουρου και αγαπήθηκες με πάθος
στο χαμάμ και βγαίνοντας στο δρόμο το απόγευμα από το
χαμάμ
πρόσεχες τα βήματα, τα βλέμματα, τις αιωρήσεις των χεριών
σου.
Έπρεπε να τοχαμε σκεφτεί
πριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικη
φωτογραφία μαζί, όπως σ' εκείνες τις εκδρομές
με το μηχανάκι στο Μαραθώνα, στα Βίλλια, στη Λούτσα
να χορεύεις με δίσκους στα τζουκ-μποξ μάμπο το Τεκίλα
ή άλλοτε ζεϊμπέκικο και μελαγχολία σάμπας και να μεθάς.
Έπρεπε να τοχαμε σκεφτεί
πριν μπει ο χειμώνας μια κυριακάτικη
φωτογραφία μαζί, μετά θα μπορούσες να φύγεις
για το Νείλο ή τ' Αλγέρι με τους ποδηλατιστές του ήλιου.
Τώρα πια τ' απογεύματα δεν έχω όνομα
Αν βγω στο δρόμο έχω συμφωνήσει ν' ακούω στα ονόματα
Αλέξανδρος, Αλέξιος, Αλέξης, Βασίλειος, Γεράσιμος,
Γρηγόρης, Ραχήλ, Δημήτριος, Γιάννης, Λεωνίδας,
Νίκος, Μιχάλης, Μάρθα, Κωνσταντίνος, Μανώλης.
(η etalon )
Υπέροχο
Δε θέλω να σχολιάσω περισσότερο κάτι τόσο ακέραιο.
Χαίρομαι που το κατέγραψες.
Καλώς ανταμώνουμε και πάλι.
:)
Η Τέχνη είναι ζωή και δημιουργία. Η Τέχνη αποτελεί έναν από τους λιγοστούς υγιείς παράγοντες στις σύγχρονες κοινωνίες που μπορεί να βελτιώσει την ποιότητα ζωής και να καλλιεργήσει πραγματικά την ψυχή του ανθρώπου.
Πρόσφατα επισκέφθηκα την ιστοσελίδα του Δ. Παπαϊωάννου. Μαγικός καλλιτέχνης...
Σε χαιρετώ, Etalon!
λέξεις από σιλουέτες,
ιδεογράμματα από σώματα,
αποκόμματα ανθρώπων
σκοτεινά
σε γιρλάντα μετέωρη
μεταξύ των Είμαστε μας...
κοίτα,
Σάββατο
στους ακάλυπτους
φυσάει άνεμος-διαβήτης...
Ένας ταλαντούχος ζωγράφος όσο ταλέντο και να έχει, πάντα θα χρειαστεί χρήματα για να αγοράσει τον καμβά και τις μπογιές του.
Στις δεξιώσεις σου αυτές...
ποτέ δεν με καλείς...
Αξιώνεις δε...να γίνω παρελθόν
να σε τιμήσω!
Αυτές οι (λ)έξεις !!!
Ωραίο κείμενο !
Πολλές φορές σ' επισκέπτομαι και πάντα με κάνεις να σκέφτομαι...
Δεν ξέρω αν θα πρεπε σχόλιο να αφήσω η να σ' αφήσω...στην ησυχία
Σήμερα δεν μπορώ να αντισταθώ να σου γράψω μα δεν ξέρω και τι...
γιατί αυτό που εκφράζεις με το απόσπασμα της χορογραφίας, με τη μουσική και με τις λέξεις σου
έχει αγγίζει μέχρι και την πιο λεπτή χορδή μου.
Αναίτιες λέξεις σου γράφω τοση ώρα
μα...
Post a Comment