Μέρες Γιορτής

…δεν έχω «καβάτζες»
«δικούς μου»…

Κανείς δεν με περιμένει
μοναχός μου πορεύομαι
κι ανακαλύπτω συνεχώς
την περίεργη σιωπή των ανθρώπων

δεν το βάζω κάτω
χωρίς να ψάχνω το ιδανικό
αναζητώ το ανθρώπινο
γι’ αυτό και πάντα με συγκινούν
δυο δακρυσμένα μάτια

ποτέ δεν προσπερνώ
την ασχήμια
απλά την ξορκίζω
με ομορφιά
και τρυφερότητα

δεν πιστεύω ότι υπάρχουν
Κακοί
Σκληροί
Ανυπόφοροι
Άνθρωποι

απλά διαπιστώνω
πόσο η μοναξιά
η σιωπή και τα απωθυμένα
σα πουρί
κολλάνε στις καρδιές
και σχηματίζουν
εκτρωματικές συμπεριφορές

ψάχνω τη σωστή σκαπάνη
να σπάσω το πουρί
να φανεί η κρυμμένη ομορφιά τους

πολλές φορές αποτυγχάνω
κάποιες όμως
σπάνιες
στιγμές
δικαιώνομαι
κι η ευτυχία μου
χοροπηδάει σε «παραλίες ερημικές»
σα παιδικό κόκκινο μπαλόνι που παρασύρεται από ένα αεράκι απαλό
θεραπευτικό για τα όνειρα μου
ανανεωτικό για την ψυχή μου

και συνεχίζω…

…όσο πλησιάζουν οι γιορτές
μιλάω λιγότερο
γράφω ακόμη πιο σπάνια
και πέφτω με τα μούτρα
σε πιάνα ξεκούρδιστα
χτυπάω τα πλήκτρα
κάθε νότα κι ένα δάκρυ μου
για όσα δεν μπορώ να πω
κάθε μελωδία και μια φράση
που δεν άκουσα τη σωστή στιγμή

…δεν έχω «καβάτζες»
ξέμεινα
τούτες τις γιορτές
Σ ένα γεφύρι
μ’ ένα τριαντάφυλλο στο χέρι…

αν με συναντήσετε
πείτε μου ένα:

-Γεια

Υπόσχομαι να σας το χαρίσω
Χωρίς ανταλλάγματα.

http://www.esnips.com/doc/a1c70ed5-b96a-4e3a-8b88-209fa0ac41e0/08---Track-8