«Πόσο σου μοιάζει αυτή η πόλη
Όταν βραδιάζει
Και σκοτεινιάζει μοναχή
Σα μουσική που ξεθωριάζει
Και σβήνει μέσα στη ψυχή…»
Με τι μοιάζουν οι πόλεις
Όταν ξυπνούν
κι οι θόρυβοι αρχινούν?
Μοιάζουν με τα λοξά σου μάτια
Σαν αποφεύγεις
Να δεις κατάματα
Το φακό
ενώ τα υγρά σου
Χείλη
Κάτι
Σα λέξη
Σχηματίζουν
Στο έγχρωμο χαρτί…
Πόλεις που ξεχάσανε να κοιτάνε κατάματα
Που λησμονήσανε από το πολύ θόρυβο
Να μιλούν
Πόλεις που αφήνοντας στο χρόνο
Ανέμελα να παρασυρθούν
Σε «λίμνες» σιωπής
Όπου ότι κι αν γίνεται
Ατάραχες παραμένουν
Ούτε
Ένας κύκλος…
Με τι μοιάζουν τα μάτια σου
Που δεν με κοιτούν ποτέ στα ίσια
Ποιας πόλης παιδί είσαι
Κι έχεις τέτοια καμώματα
Και πόζες
Περιττές…
Τα μάτια σου
Είναι τα μάτια της πόλης
Και γω
Εξόριστος
Ικέτης
Σου ζητώ
Στα μάτια σου
Να βάλεις
Φωνή
Γιατί το σκοτάδι δε το φοβάμαι
Όσο φοβάμαι τη σιωπή….
Όταν βραδιάζει
Και σκοτεινιάζει μοναχή
Σα μουσική που ξεθωριάζει
Και σβήνει μέσα στη ψυχή…»
Με τι μοιάζουν οι πόλεις
Όταν ξυπνούν
κι οι θόρυβοι αρχινούν?
Μοιάζουν με τα λοξά σου μάτια
Σαν αποφεύγεις
Να δεις κατάματα
Το φακό
ενώ τα υγρά σου
Χείλη
Κάτι
Σα λέξη
Σχηματίζουν
Στο έγχρωμο χαρτί…
Πόλεις που ξεχάσανε να κοιτάνε κατάματα
Που λησμονήσανε από το πολύ θόρυβο
Να μιλούν
Πόλεις που αφήνοντας στο χρόνο
Ανέμελα να παρασυρθούν
Σε «λίμνες» σιωπής
Όπου ότι κι αν γίνεται
Ατάραχες παραμένουν
Ούτε
Ένας κύκλος…
Με τι μοιάζουν τα μάτια σου
Που δεν με κοιτούν ποτέ στα ίσια
Ποιας πόλης παιδί είσαι
Κι έχεις τέτοια καμώματα
Και πόζες
Περιττές…
Τα μάτια σου
Είναι τα μάτια της πόλης
Και γω
Εξόριστος
Ικέτης
Σου ζητώ
Στα μάτια σου
Να βάλεις
Φωνή
Γιατί το σκοτάδι δε το φοβάμαι
Όσο φοβάμαι τη σιωπή….
4 comments:
(ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ)
ΠΑΝΩ Σ' ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ- Η' ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ, ΠΟΥ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΩΡΑ Η ΜΝΗΜΗ, ΕΧΩ ΑΝΟΙΞΕΙ 2 ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΕΡΩΤΑ.
ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΣΤΡΩΜΑ, ΣΕ ΑΛΛΟ, ΠΑΛΙΟΤΕΡΟ ΣΟΥ ΜΠΑΛΚΟΝΙ.
ΕΣΥ ΗΣΟΥΝ ΜΕΣΑ.
ΑΦΗΣΑ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΠΛΑΤΙΑ ΤΗΝ ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΣΙΩΠΗ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ.
ΣΕ ΔΙΑΒΑΖΩ. ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ. ΧΤΥΠΟΥΣΕ Η ΚΛΗΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΗΚΩΣΕΣ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ.
ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΡΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΡΑ. ΙΣΩΣ ΕΝΑ ΣΤΡΙΜΩΓΜΕΝΟ ΠΟΤΟ, ΤΣΙΓΑΡΟ ΣΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ, ΛΟΓΙΑ ΜΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑ.
ΔΕΝ ΕΤΥΧΕ. ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ.
ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΣΕ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ-ΕΙΔΙΚΑ ΜΕ ΚΑΤΙ ΠΡΟΣΦΑΤA "ΜΠΑΝΤΑ-SANTA".
ΘΑ ΕΡΘΩ 28/12-02/01.
ΦΙΛΙ.
.. Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΔΗΜΟΥΛΑ Δ-Ε-Ν Υ-Π-Α-Ρ-Χ-Ε-Ι ...
μια κραυγή σιωπηλή μες στο βουητό της σύγχρονης πόλης... για αυτό γύρισα και μένω σε χωριό (όσο αντέχω οικονομικά), κρατάει κάτι ακόμη απ'τα παλιά.. και στις πόλεις του κόσμου σαν ήμουν, αγαπούσα την ώρα λίγο πριν χαράξει να τις ανακαλύπτω περπατώντας τες τυλιγμένος στην υγρασία. σε φιλώ γλυκιέ ποιητή και σε περιμένω με τις γωνιές σου (περισσότερα στο τελευταίο μου ποστ)
...το σκοτάδι όμως είναι φτιαγμένο από σιωπή...
...έχει αδελφή τη μοίρα...
...κι όταν φωνάζουμε
''μ' ακούς;''...
...η απάντηση ''όχι'' είναι απ' τη σιωπή χειρότερη...
Αφήνω κραυγή φαλκονιού της ελεονώρας στη γειτονιά σου φίλε
Post a Comment