Monday, December 3, 2007
Fernando Pessoa Φερνάντο Πεσσόα Cartas De amor, ( τα Ερωτικά γράμματα)
Todas las cartas de amor son
ridículas.
No serían cartas de amor si no fueran
ridículas.
En mis tiempos también escribí cartas de amor,
como las demás,
ridículas.
Cuando hay amor, las cartas de amor
tienen que ser
ridículas.
Y es que, en fin,
sólo las criaturas que no han escrito jamás
cartas de amor
son las que son
ridículas.
La verdad es que hoy
mis recuerdos de aquellas cartas de amor
son los que son
ridículos
(todas las palabras esdrújulas,
como los sentimientos esdrújulos,
son naturalmente
ridículas.)
Όλα τα ερωτικά γράμματα είναι γελοία.
Δεν θα ήταν ερωτικά γράμματα αν δεν ήταν γελοία
Στον καιρό μου έγραψα κι εγώ γράμματα ερωτικά
¨Όπως κι οι άλλοι.
Γελοία.
Τα γράμματα τα ερωτικά, αν έρωτας υπάρχει
Πρέπει γελοία να είναι.
Μα στην πραγματικότητα
Μόνο εκείνοι που ποτέ δεν έγραψαν
Γράμματα ερωτικά
Είναι γελοίοι
Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω πίσω
Τότε που έγραφα γράμματα ερωτικά
Χωρίς να σκέφτομαι
Πόσο γελοία είναι…
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα
Μόνο οι αναμνήσεις μου
Από τα ερωτικά γράμματα αυτά, είναι γελοίες
( Όλες οι πολυσύλλαβες οι λέξεις
Μαζί με απροσμέτρητα αισθήματα
Είναι γελοίες φυσικά.)
Μετάφραση: Γιάννης Σουλιώτης
Εκδόσεις : PRINTA 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
música: Astor Piazzolla «Llueve sobre Santiago»
Λατρεύω τον Astor Piazzolla, νομίζω ότι ήταν η ιδανική μουσική υπόκρουση.
εγώ λατρεύω τον φερνάντο πεσσόα.
και όσο ανακαλύπτω και άλλους ανθρώπους που να τους αρέσει τόσο...
γλυκαίνομαι δεν μπορώ....
Nα θέλεις λίγα: θα τα έχεις όλα.
Tίποτε να μη θέλεις: θα είσαι ελεύθερος.
O ίδιος ο έρωτας που νιώθουν
Για μας, μας απαιτεί, μας καταπιέζει.
Για να είσαι μεγάλος, να είσαι ακέραιος: Tίποτε
Δικό σου να μην υπερβάλλεις ή να μη διαγράφεις.
Nα είσαι όλα σε κάθε πράγμα. Nα βάζεις όσα είσαι
Kαι στο ελάχιστο που κάνεις.
Eτσι σε κάθε λίμνη ολόκληρη η σελήνη
Λάμπει, γιατί ζει ψηλά.
Aναρίθμητοι ζουν μέσα μας,
Aν σκέφτομαι ή αν νιώθω, αγνοώ
Ποιος μέσα μου σκέφτεται ή νιώθει.
Eίμαι μονάχα ο τόπος
Oπου νιώθουν ή σκέφτονται.
Eχω περισσότερες από μια ψυχές.
Yπάρχουν περισσότερα εγώ απ' το ίδιο το εγώ μου.
Yπάρχω ωστόσο
Aδιάφορος για όλους,
Tους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω.
Oι διασταυρωμένες παρορμήσεις
Oσων νιώθω ή δεν νιώθω
Πολεμούν μες σ' αυτόν που είμαι.
Tις αγνοώ. Tίποτε δεν υπαγορεύουν
Σ' αυτόν που γνωρίζω ότι είμαι: εγώ γράφω.
O θεός Παν δεν πέθανε,
Σε κάθε κάμπο που δείχνει
Στα χαμόγελα του Aπόλλωνα
Tα γυμνά στήθη της Δήμητρας -
Aργά ή γρήγορα θα δείτε
Nα εμφανίζεται εκεί
O θεός Παν, ο αθάνατος.
Oχι δε σκότωσε άλλους θεούς
O θλιμμένος χριστιανός θεός.
O Xριστός είναι ένας ακόμη θεός,
Ίσως ένας που έλειπε.
O Παν συνεχίζει να δίνει
Tους ήχους απ' τον αυλό του
Στ' αυτιά της Δήμητρας
Που καμαρώνει στους κάμπους.
Oι θεοί είναι οι ίδιοι,
Πάντοτε λαμπεροί και γαλήνιοι,
Γεμάτοι από αιωνιότητα
Kαι περιφρόνηση για μας,
Φέρνοντας τη μέρα και την νύχτα
Kαι τις χρυσαφένιες σοδειές
Oχι για να μας δώσουν
Tη μέρα και την νύχτα και το στάρι
Mα για άλλον και θείο
Tυχαίο σκοπό.
Ο Πεσόα είναι μοναδικός. Θα προτιμούσα την Αμάλια Ροντρίγκεζ στο Lisboa Antigua ως υπόκρουση.
9 χρόνια πριν, τέτοια εποχή, περνούσα πολύ όμορφα στη Λισαβώνα ακούγοντας fados κάθε βράδυ...
"Γελάει με τράυματα όποιος δεν πληγώθηκε ποτέ"... :)
Ίσως... Θλιμμένα γελοίοι όμως...
Τραγικά γελοίοι...
Χαιρετώ
Post a Comment