περικυκλωμένος απο ευτυχια

νυχτα

ειμαι μονος

κι ειμαι μαζι

παραξενο κι αυτο

μια επιθεση πραγματικότητας

που με αποσυντονίζει

ενα "παιχνίδι"

που απανταει

σ 'οτι δεν προλαβαινω να ρωτησω

που δεν χρειαζεται μπαταριες

ουτε κουρντισμα

που αυτόνομα κι αναρχικα

εισβαλει και διεκδικει την αναγκαιότητα του...

μια επιθεση αγαπης

κι εγω

αμαθος απ αυτα

μηχανικα

χαμογελαω

διαβαζοντας

τα λογια

και τα αποσιωπητικα

δεν εχω αμυντικους μηχανισμους

κι αν ειχα

πανε

ξεχαστηκαν

"σε παραλια ερημικη"

αυτη η νεα κυκλωτικη ευτυχία

ετσι καθως ξημερωνει η ομιχλη

με παρασυρει

κι αφηνομαι

ξαναφηνομαι...

...και πεφτω μετα απο

-ποσο καιρο αλήθεια-

χαμογελοντας

να κοιμηθω....

...σε σεντόνια που μυρίζουν τραγουδια